Ontdekkingsreis door Zuid-Korea

Van Zuid-Korea, waar ik geboren ben, weet ik weinig. Het nationale gerecht, kimchi, ontdekte ik onlangs in een restaurant in Borgerhout. Als visagist was ik benieuwd naar het land dat de meeste beautyproducten ter wereld produceert. Dat Zuid-Korea ook een mooie vakantiebestemming is, daar kwam ik pas na twee weken rondreizen achter.

Seoul, de hoofdstad van Zuid-Korea, is een futuristische metropool, met pareltjes uit lang vervlogen tijden. Zoals het Gyeongbokgungpaleis, dat druk wordt bezocht door Koreanen die zich graag uitdossen in nationale klederdracht wanneer ze historische monumenten betreden. Het voelt alsof je de 14de eeuw in gekatapulteerd wordt. Dat Zuid-Koreanen daarbij een hippe miniventilator in de hand houden tegen de hitte, illustreert hoe ze tegelijkertijd verzot zijn op gadgets. In dit hightechland bij uitstek, zijn gadgets bij voorkeur van eigen bodem. Korea is een van de weinige landen waar de iPhone in een verpletterende minderheid is.

Jongeren kruipen langzaam uit hun Koreaanse patriotistische cocon en richten hun blik op het Westen. Ze troepen samen in Franse koffieshops om bij een croissantje hun volgende plastische ingreep te bespreken. Met een Westerse look als schoonheidsideaal, zijn Koreanen de grootste consumenten van plastische chirurgie en cosmetica ter wereld. Overal vind je beautyshops. Wie een ingreep wil, trekt naar de schoonheidsklinieken van het chique Gangnam, voor eeuwig beroemd dankzij het aanstekelijke liedje van PSY.

Korea’s obsessie voor schoonheid uit zich ook in het grote kunstaanbod. Dat kan je bewonderen in het National Museum of Modern en Contemporary Art, in het imposante Dongdaemun Design Plaza & Park ontworpen door Zaha Hadid, en in de wijk Insadong. Hun culinaire creativiteit tonen de Koreanen op de Myeongdong avondmarkt, waar door de vele eetkraampjes een indigestie nooit ver weg is. Maar ach, die overdaad aan calorieën dans je er zo weer af in een van de clubs in het swingende Itaewon.

Melkwitte teint

Jejudo, Zuid-Korea’s populairste badplaats en Unesco Werelderfgoed, wordt jaarlijks overspoeld door maar liefst 15 miljoen toeristen, waaronder veel Japanners en Chinezen. Tijdens de vlucht ernaartoe, meteen de drukste route ter wereld, zie je pas hoe de niet-actieve Seongsan Ilchulbong-vulkaan vanuit de lucht op een grote kom erwtensoep lijkt. Koreanen zijn verwoede wandelaars: zelfs bij 36 graden beklimmen ze met religieus enthousiasme de 182 m steile weg naar de krater. Deze luiaard bewondert de vulkaan liever vanop een hagelwit strand, in het gezelschap van Koreanen gehuld in lange mouwen, leggings en hoedjes, om hun in Azië felbegeerde melkwitte teint te beschermen.

Het eiland op anderhalf uur vliegen van Seoul huisvest ook een absurde hoeveelheid musea. Het ene al interessanter dan het andere. Er zijn er die een ode brengen aan de citrusvrucht, de bliksemschicht, of nog de geschiedenis van... de pornografie. Ik trek naar het Hello Kitty Museum, waar een overdaad aan snoepjeskleurtjes me na tien minuten weer doet vertrekken. Koreanen slaken wél opgewonden kreetjes bij deze lieflijke katjes: schattig is hot in Korea. Ik ben meer onder de indruk van de Haenyo oma’s, die tot op hoge leeftijd de oceaan induiken om zeevruchten van de bodem te rapen. Tot ver voorbij de gezegende leeftijd van 80 duiken deze kranige zeemeerminnen telkens tot drie minuten het water in, zonder zuurstofflessen. Is het verwonderlijk dat op Jeju vooral de vrouwen de lakens uitdelen?

Ik sluit me na een paar dagen zonnekloppen aan bij een internationaal gezelschap voor een bezoek langs enkele Koreaanse hotspots. De Boseong-theeplantages, waar rijen theeplanten in groene slierten over de heuvels slingeren, staan als eerste op het programma. Samen met een Iranees, een Pakistaanse en een Israëliër wandel ik tussen de Mexicaanse cactussen en Engelse rozen van de Suncheon Bay Garden. Maar stiekem kijk ik vooral uit naar de visrestaurants van het havenstadje Yeosu. In een land waar iedereen heel de dag door eet, hoef ik me niet te schamen als ik voor een dubbele portie kraakverse sashimi ga, de lokale specialiteit. Overnachten doen we te midden van de traditionele huisjes van Hanok-dorp in Jeonju. De grote ijsblokken die her en der in de straten van dit Koreaanse Bokrijk zijn gedropt, zorgen voor een welkome verfrissing. Dit is, letterlijk en figuurlijk, de coolste plek die je kan bezoeken.

Wolkenkrabbers en streetfood

Fans van strand en wolkenkrabbers kunnen niet naar Korea zonder Busan te bezoeken. Het hoogste appartementsgebouw ter wereld is dé trots van Haeundae Beach. Net zoals de rest van de skyline, wordt de 300 m hoge Zenith Tower ’s nachts spectaculair verlicht. Na het dagelijkse vuurwerk komt het nachtleven van dit Koreaanse antwoord op Miami Beach op kruissnelheid. In het stadscentrum blijft de gezellige wirwar van streetfoodkraampjes, markten en winkels tot in de vroege uurtjes volk trekken. Van ondergrondse shoppingcentra met goedkope kleding tot designeroutfits in de Shinsegae Departement Store, het grootste winkelcomplex ter wereld: Koreanen shoppen de klok rond!

Een weelde aan exotische vissoorten tref je aan op de Jagalchi vismarkt. Van hieruit kan je ook een blik werpen op de pastelkleurige huisjes van Gamcheon. Dit vrolijke kunstenaarsdorp op een heuvel is populair onder liefhebbers van het betere Instagramwerk.

Om mijn intussen vermoeide benen onder handen te laten nemen, trek ik naar een Koreaans massagesalon voor wat de afranseling van mijn leven wordt. De masseuse heeft de kracht van een Poolse discuswerpster. Haar knieën boren zich net niet door mijn schouderbladen. Ontspannend is het niet, efficiënt des te meer. Na afloop voelt het alsof ik in mijn eentje het Noord-Koreaanse leger in de pan kan hakken.

Toch zing ik een toontje lager als ik een dag later ook echt aan de grens met Noord-Korea sta. De DMZ staat onder strenge controle van het Amerikaanse leger. Voor ik de gedemilitariseerde zone mag betreden, moet ik me aanmelden om op mijn communiezieltje te zweren dat ik geen plannen heb om naar het noorden over te lopen die dag.

Noord-Koreaanse koude noedels

De barak met daarin een tafel, waarin exact op de 38ste breedtegraad een lijn gegraveerd is, is de eigenlijke grens tussen beide Koreas. Rechts van de tafel bevind je je in het communistische noorden, aan de linkerkant sta je nog steeds in het vrije zuiden. Onder bewaking van US-militairen kan je gewoon rondwandelen in het gebouwtje. De gitzwarte zonnebrillen die de soldaten dragen, moeten elke provocatie via oogcontact met de militairen van de Democratische Volksrepubliek aan de overkant voorkomen. Hier knuffelden Trump en Kim Jong Un elkaar recent nog voor het oog van de wereld.

De Zuid-Koreanen zelf laten het gelaten over zich heen komen. Na 66 jaar koude oorlog en evenveel halfslachtige vredesonderhandelingen is er niet echt veel vertrouwen in de twee presidenten. Wat zij en de lokale pers hebben onthouden van deze historische ontmoeting is het menu dat de staatshoofden voorgeschoteld kregen. Het zette de Zuid-Koreanen ertoe aan na 50 jaar opnieuw Noord-Koreaanse koude noedels op het menu te zetten. Een ware revolutie in het behoudsgezinde en aan tradities verslaafde Zuid-Korea.