De geesten van de Midlands

Oh, by the way... Wanneer de receptionist ons de sleutel van onze kamer overhandigt, vertelt hij langs zijn neus weg dat het spookt in een van de kamers. Maar geen reden om ons ongerust te maken, voegt hij er aan toe wanneer we hem met grote ogen aankijken. Het is de geest van een jonge moeder die door haar rijke ouders werd opgesloten in haar kamer. Ze heeft nooit iemand kwaad gedaan en is veeleer goedaardig.Op een van de ramen van de bewuste kamer vinden we de wanhopige woorden terug die het meisje er in de 19de eeuw achterliet, in het glas gegraveerd met haar diamanten ring. We zijn nog maar net aangekomen of de toon is al gezet. De Midlands in Midden-Engeland houden hun legenden levendig. Tijdens ons verblijf zal blijken dat iedereen - van de taxichauffeur tot de hotelier- zo zijn eigen kleine verhaal heeft. En bijna altijd heb je zin om hen op hun woord te geloven.De setting van de Midlands leent zich wonderwel tot mysteries. We verlaten het hotel te midden de weilanden met grazende schapen, waar kilometers stapelmuren doorheen slingeren. Her en der bieden door de motregen doorweekte bomen met kromme takken beschutting aan een tapijt van sneeuwklokjes. Onze gids Janette brengt ons naar Dovedale, een van de favoriete natuurgebieden van de Engelsen. Als sinds de Victoriaanse tijd strijken hier romantici neer. Het is moeilijk niet gecharmeerd te raken door de in nevelen gehulde rotsformaties die de rivier de Dove flankeren. Het mysterieuze landschap komt ons evenwel vertrouwd voor. Het blijkt al vaak gebruikt voor kostuumdrama's, zoals Robin Hood en Jane Eyre.Maar dan moet het meest grandioze nog komen. We zetten koers richting Peak District, het oudste nationale park van Engeland. Het groen oogt er nagenoeg zwart en de al even donkere rotsen van Black Peak bieden de wandelaar een adembenemend uitzicht. Hier geen bakens of paden. Enkel de natuur. Met als ankerpunten de heuvels, de stroom en... de gps. Of beter nog, een goeie gids. Tijdens onze wandeling komen we geen levende ziel tegen. Enkel een paar zwijgzame rammen. Volgens de legende zou Robin Hood zich hebben schuilgehouden in een grot in de rotsflanken, zodat hij zijn vijanden van ver zag aankomen. We zijn nu vlakbij Sherwood Forest en Nottingham Forest. De man met groene kousebroek is hier de lokale held en daar wordt gretig gebruik van gemaakt. Rood aangelopen door de stevige wind, houden we halt bij een very British herberg: de dandy eigenaar ontvangt ons in een tweedpak van onberispelijke snit, opgevrolijkt door een fluosjaal voor honden.In het oude station van Hassop vertrekt de Monsal Trail, een spoorlijn die werd omgevormd tot fietspiste. Kilometers lang slingert ze door het bucolische landschap. De regio ontvouwt het ene fotogenieke panorama na het andere. Op weg naar Nottingham komen we voorbij Chatsworth House, een barok kasteel dat erg veel weg heeft van dat uit de populaire reeks Downton Abbey. Hier werden enkele scènes van The Duchess opgenomen. De locatie zou ook Jane Austen hebben geïnspireerd voor haar roman Pride and Prejudice. Geen tijd echter om er te stoppen. Wel wat verderop, bij Haddon Hall, dat nog altijd bewoond is door de familie van de Hertog van Rutland. Deze 16de-eeuwse mansion combineert verschillende stijlen tot een vrolijk eclectisch architecturaal geheel. Het gonst er van de tragische verhalen en herinneringen aan decadente feesten, ver weg van de sereniteit van de in een winterslaap gehulde tuin.Na het glimmende goud van de adel, bezoeken we in Nottingham de spelonken en kerkers van het voormalige justitiepaleis. We wonen een imaginair proces bij en gaan terug naar de 18de-19de eeuw om ons te laten opsluiten. In die tijd werden hier boeven en veroordeelden vastgehouden voor ze naar Australië werden gedeporteerd. Bij het zien van de (getalenteerde) acteurs die de rol van rechter, sheriff of cipier spelen, is het moeilijk om niet in lachen uit te barsten. Maar de stemming slaat om als we vernemen dat de veroordeelden soms nog kinderen waren, van wie het enige spoor een in de muur gegrifte naam is. We laten het verhaal van deze ongelukkigen achter ons en gaan op zoek naar het hedendaagse Nottingham.Nu ja, hedendaags. We eindigen onze tocht in de Ye Olde trip to Jerusalem, de oudste pub van Engeland. Hij bestaat al sinds 1189, is half in steen opgetrokken, half in de rotsen gehouwen en heeft een wel erg laag plafond - we zijn in 800 jaar flink gegroeid. In een van de gelagzalen bevindt zich een fles met daarin een galjoen in miniatuur, dat onder een dikke laag stof zit. Het galjoen zou vervloekt zijn en wie het aandurft het af te stoffen wacht een wisse dood. Liever dan te poetsen, nemen we het zekere voor het onzekere en concentreren ons op een flinke pint Brown Ale.