21 april: vrolijk afzien in Riemst

Onze groep was op de oefenrit in Riemst van vorige zondag 21 april vrij volledig (20 van de 25 deelnemers). Maar die 85km bleken voor mij behoorlijk lastig uit te vallen. Toch één lichtpunt: ik had weinig moeite op de hellingen van Haspengouw en Nederlands-Limburg.

Misschien lag het aan het weer (in grote delen van België scheen een royale zon, maar in het oosten bleef het fris en bewolkt). Of aan de afstand. We hadden gekozen voor het parcours van Sporta van 75km, maar op het einde van de rit las ik 85km op mijn kilometerteller (toegegeven: ik ben twee keer mis gereden, maar het parcours was zeker langer dan 75km). En dat is een lengte die ik nog maar zelden gefietst heb.

In elk geval, in de laatste kilometers zat ik op mijn tandvlees. Ik ben dan ook – shame on you, Ludo – als één van de laatsten toegekomen na vier uur (een stop bij de bevoorrading meegerekend). Ik kan het alleen maar wijten aan het feit dat ik er nog altijd niet toe kom om mijn trainingsschema te volgen en minstens één keer in de week te trainen (behalve één avond spinning in de fitness). Dit moet vanaf deze week echt veranderen wil ik die Ventouxtop halen.

Het parcours van zondag kan ik zeker niets verwijten. Na een lange, vlakke aanloop langs het Albertkanaal volgden we mooie fietswegen in de provincie Luik, in Voeren, in Nederlands-Limburg en dan terug naar Riemst. Voor heel wat deelnemers was dit de eerste kennismaking met een onbekende regio. Natúúrlijk kregen we een aantal hellingen geserveerd. Die waren meestal langer dan in onze vorige oefenrit in Oudenaarde, maar minder steil. De klim van het Albertkanaal naar Eben Emael bijvoorbeeld was ruim één kilometer lang, maar ik moest nooit op mijn kleinste verzet fietsen. Dus toch een beetje vrolijkheid in het afzien!

“Niks niemendal stijf”

Van de 20 aanwezige deelnemers van onze Plus Magazinegroep hoorde ik uiteenlopende reacties. Sommigen zeiden me achteraf dat ze ook het behoorlijk lastig hadden gehad. Anderen hebben zich dan weer snel afgescheiden en lijken fluitend naar de aankomst te zijn gereden. Reinout bij voorbeeld laat weten dat hij samen met Philippe een prima rit heeft gereden in een tijd van 3 uur 36′. “Op het einde heb ik er nog een sprint van 4 km kunnen uitpersen en bij aankomst voelde ik me berensterk. De dag nadien was ik niks niemendal stijf”.

Ook onze deelnemers die de Ventoux willen oprijden met een gewone fiets of een mountainbike, hebben de rit in hun eigen tempo tot een goed einde gebracht. Bij onze vrouwelijke fietsers reed Maria (rechts op de foto) voor de laatste keer met een klassieke tweewieler. Ze heeft zich een koersfiets met klikpedalen aangeschaft, maar wil die eerst thuis nog eens uitproberen om zich veiliger te voelen.

Van hun kant waren Paul en Jacqui weer de haantjes de voorste. Zij hebben nog een groot stuk van het parcours van 115km én de klim van de Cauberg (scherprechter van de Amstel Gold Race) meegepikt. Naar hun zeggen was die Cauberg helemaal niet zo lastig. Het komt er vooral op aan stug in je eigen tempo te blijven fietsen. Meegaan dus met je eigen flow...

Esther en François haken af

Nog meer goed nieuws: de Ventouxgroep van Plus Magazine blijkt steeds meer een hechte bende te vormen. Men spreekt elkaar al aan met de voornaam, stuurt elkaar e-mails, vertelt elkaar grappen en anekdotes enz.

Tegelijk is er ook slecht nieuws: twee deelnemers hebben besloten af te haken. Het echtpaar Esther Geldof en François Truyens is bang dat ze te weinig hebben kunnen trainen en dat de berg voor hen letterlijk en figuurlijk te hoog gegrepen is. Meerdere leden van onze groep hebben hun warme e-mails gestuurd om hen aan te moedigen te blijven meedoen. Maar in Riemst ontbraken ze op het appel. Jammer.