2 juni: kuitenbijters in een fraai landschap
Een gulle zon en een zeer mooi parcours waren onze begeleiders op onze laatste oefenrit met het oog op de Mont Ventoux. Maar we moesten er wel de ene beklimming na de andere en twee kuitenbijters van ruim 12% bijnemen.
Met vijftien stonden we zondag 2 juni aan de start aan de sporthal van Herbesthal in verre oosten van België. De zon was al van de partij en bleef dat voor de rest van de dag. Tegelijk ging de temperatuur niet hoger dan 16 graden. Met andere woorden: ideaal fietsweer.
Bij aankomst in de namiddag was iedereen vol lof over het parcours. Op onze 110km liet Sporta ons slingeren door Hombourg, Plombières en Moresnet tot aan het drielandenpunt tussen België, Nederland en Duitsland. Daarna ging het een heel eind door Nederlands Limburg. In Voeren staken we weer de Belgische grens over en daarna volgde nog een lange rit op en neer door het Land van Herve.
Voeten aan de grond
In het landschap volgde het ene mooie plaatje het andere op. Vooral de heuvelzone van Nederlands-Limburg (“Hollands Zwitserland”) was voor mij een verrassing. Fraaie panorama’s in combinatie met uitstekende fietswegen – wat dat betreft hebben we nog maar eens de vergelijking met ons land kunnen maken. Zodra we weer in België waren, werden we getrakteerd op putten en kuilen in de weg...
Natuurlijk moesten we voor dit knappe landschap een prijs betalen: de ene beklimming volgde de andere op. De kilometers lange klim door de bossen naar het drielandenpunt in Vaals in het begin ging me nochtans goed af. Ik kon rustig naar boven tegen mijn eigen tempo. Toen wist ik nog niet dat er nog veel lange beklimmingen zouden volgen – vooral dan in het land van Herve.
Beschaamd moet ik bekennen dat ik twee keer voet aan de grond heb moeten zetten – telkens op een kort maar steil stuk van naar schatting 12 %. Neen, het is niet leuk naast je fiets te moeten stappen terwijl de anderen je op de trappers voorbijrijden. Ik voelde me ineens zo oud. Ik vond alleen troost in het feit dat ook Philippe eraf moest (hij vierde onderweg overigens zijn 100 km-record).
16,8 km/uur...
De pauze tijdens de tweede bevoorrading na 80 km kwam niets te vroeg. De laatste 30 km heb ik vanaf hier samen gereden met Koen. Hij had pijn in de miltstreek en als brothers in arms hebben we het eindpunt bereikt. Op mijn hartslag heb ik bewust niet meer gelet, omdat ik wist dat ik bij elke klim boven de 140 zat.
Alle anderen zaten al een hele tijd op ons te wachten in het zonnetje. In totaal heb ik, de twee pauzes meegerekend, 6.40 uur gedaan over een goede 110km per uur. Een gemiddelde snelheid van 16,8 km/uur: dat zegt genoeg...
Twee deelnemers (Marina Windhey en Francis) hadden om gezondheidsredenen geopteerd voor het parcours van 80 km, maar alle anderen hadden de 110km zonder veel problemen overleefd. Marc, de benjamin van onze groep, fietste fluitend als eerste over de meet.
Aftellen naar 22 juni
Ben ik nu klaar voor de Mont Ventoux? Jean-Paul merkte terecht op dat we de eerste 20 km vanuit Sault rustig zullen kunnen klimmen zoals op deze oefenrit. Maar vanaf Chalet Reynard beginnen de kuitenbijters en de geseling door de wind. En dan gaat het niet over stukken van 300 meter zoals zondag, maar over 6 kilometer...
Na de rit hebben we praktische afspraken gemaakt voor de 21ste en 22ste juni. Als ik degenen meetel die zondag niet mee konden rijden maar die wel mee gaan fietsen naar de top, zullen we op 22 juni met 21 van de oorspronkelijke 25 Plus Magazinelezers zijn.
De bedoeling is dat we die dag om 9 uur vertrekken in Sault. In afwachting blijven we trainingsritten doen, maar in de laatste twee weken vóór de grote klim wordt ons aangeraden de oefenritten geleidelijk af te bouwen. De laatste twee dagen ervoor moeten we zelfs helemaal rusten (“de koers win je in bed” is een gevleugelde uitspraak van Eddy Merckx).
Brigitte heeft voor de liefhebbers nog een training in de Franse Ardennen voorgesteld op 12 of 14 juni. Zij en haar man hebben ook aangeboden bij hen thuis in Labuissière een after-Ventouxreünie te organiseren op 13 juli. Bedankt, Brigitte, jij wordt langzamerhand het cement van onze groep.
’s Avonds was elke spier die me pijn kon doen, stram, maar toch kon ik triomfantelijk “87,30 kg” uitroepen toen ik na de douche op de weegschaal stond. Houden zo!