19 mei: grenzen verleggen
Met zestien van onze Mont Ventouxgroep vertrokken we op pinksterzondag 19 mei in La Roche goedgemutst maar met een bang hartje voor de ultieme oefenrit: 115 km door het hart van de Ardennen. Het werd een legendarische tocht.
Vóór de start hadden we afgesproken in drie groepen te rijden: de snellen (met Brigitte), de supersnellen (met Paul en Jacqui) en de tragen (met mezelf). Maar ondanks die goede bedoelingen zorgde het parcours ervoor dat de groepjes niet samen bleven of geregeld wisselden van samenstelling.
Zelf ben ik samen met Guy als laatste toegekomen in La Roche na een rit van ruim 6 uur (de eersten waren toen al 40 minuten binnen). Door en door verkleumd en nat als verzopen kikkers. De laatste 40 km hebben we immers moeten klimmen en dalen in de regen. De rit begon ’s morgens nochtans in perfecte omstandigheden: droog (bijna zonnig zelfs) en geen wind. Iedereen goed gemutst dus en vol vertrouwen om de eigen grenzen te verleggen.
Ik wil niet verzuren!
Die grenzen zijn méér dan verlegd. Ons parcours slingerde door het hart van de Ardennen: Ortho, Longchamps, Houffalize, Lierneux, Manhay, Dochamps... En op enkele kilometers na was er géén stukje vlak te bespeuren. Het ging voortdurend op en neer. Vaak héél lange beklimmingen, maar afgezien van enkele stevige kuitenbijters meestal niet zo steil. Hierdoor kon ik me gedurende drie kwart van de rit aan mijn voornemen houden: mijn hartslag onder de 140 bedwingen. Ik heb dus altijd geklommen volgens mijn eigen ritme en dat was niet snel – soms zelfs nauwelijks 10 km/uur. Maar het heeft me wel behoed voor verzuring en krampen. Alleen in het laatste kwart van de rit sloeg de hartslag geregeld door tot boven de 150, maar toen kwam het einde al heel langzaam in zicht.
Ook Brigitte – normaal één van de snelsten in onze groep – heeft het verstandig aangepakt. Bij de tweede bevoorrading (86 km) voelde ze krampen in de dijen. Ze heeft toen René, Paul en Christian laten rijden en is trager beginnen fietsen. Na 10 km voelde ze geen pijn meer en kon ze haar eigen (snelle) ritme hernemen.
Afdalen in de regen is niet plezant
Die tweede bevoorrading kwam niets te vroeg, want bijna iedereen zat er een beetje door en kon hier weer wat op krachten komen. Bovendien was het dan al een tijdje beginnen te regenen. En klimmen in de regen, ik kan het u verzekeren, is niet plezant. Afdalen in de regen nog minder. Op het einde van het parcours van 115 km stond één van de langste afdalingen van ons land op het menu: ruim 7km van Dochamps naar La Roche. Zonder twijfel door Sporta zeer slim bedoeld om ons te oefenen voor de afdaling van de Mont Ventoux. Maar als je al nat bent en op het glibberige wegdek heel alert moet zijn in de bochten, dan wordt zo’n afdaling een kleine beproeving.
Wat dat wegdek betreft, konden we alleen maar vaststellen dat er in de Ardennen nog véél werk aan de winkel is om fietsvriendelijker te worden. Op de 115 km heb ik géén centimeter fietspad gezien en het door de winter beschadigde wegdek was vaak één lange ketting van putten en oneffenheden.
Zijn we er klaar voor?
Desondanks mag iedereen van onze groep trots zijn op zijn prestaties vorige zondag – ook diegenen die er onderweg voor kozen het kortere parcours van 77 km te volgen. De Mont Ventoux is vooral een kwestie van volhouden op een lange beklimming. En die test hebben we allemaal met glans doorstaan. Zelf heb ik met 115 km nog maar eens mijn afstandsrecord op de fiets gebroken.
Als we nu verder ons trainingsschema volgen en de laatste gezamenlijke oefenrit (Herbesthal op 2 juni) goed doorstaan, dan zijn we héél goed bezig om op 22 juni de top te halen.
Al denken aan de après-Ventoux...
Intussen is er ook nieuws van Mieke, onze deelneemster die op 5 mei zwaar ten val kwam. Ze is thuis aan het herstellen van een indrukwekkend pak breuken (zeven breuken in het kaakbeen, drie gebroken ribben, een gebroken neus en een kleine beschadiging van drie ruggenwervels!). Haar val was te wijten aan een lekke band, waardoor ze in de afdaling de greep op haar fiets en haar remmen verloor.
Het is belangrijk dat Mieke zo snel mogelijk weer op de fiets kruipt. Om haar te helpen heeft Brigitte voorgesteld dat we samen met haar een eerste rit zouden rijden als ze daartoe in staat is. Een mooi voorstel dat door iedereen meteen aanvaard is.
Verder heeft Brigitte voorgesteld om in de weken na 22 juni een reünie te houden bij haar thuis met een fietsrit of een wandeling en een barbecue waarvoor iedereen zijn aandeel meebrengt. We worden nog echte vrienden!