Zo verging het...

Marijke (54)

“Onze secundaire school was erin geslaagd om via Facebook en wat googelen een samenkomst van onze afstudeerklas te organiseren. Ik vond dat enorm leuk, alleen al om nog eens door dat gebouw te lopen. En de klasgenoten bleken niet zo erg veel veranderd te zijn: de strebertjes waren nog altijd ambitieus en het haantje de voorste nog altijd een geestige vrouw. Hoewel: een toen onopvallende klasgenote blijkt intussen tot een extravagante ontwerpster te zijn geëvolueerd! Frappant is dat ik vooral gebabbeld heb met iemand met wie ik vroeger niet speciaal bevriend was. Sindsdien hebben we nog een paar keer afgesproken en het klikt echt. Grappig is dat ik van haar heel andere anekdotes hoor dan die welke ik me herinner. En ik herinner me dan weer nog andere gebeurtenissen. Het is wel leuk om opnieuw contact te hebben met iemand die me gekend heeft zoals ik toen was. Want ik heb geen broers, zussen, neven of nichten, eigenlijk kon ik de laatste tien jaar zoiets alleen met mijn moeder delen.”

Jan (60)

“Op een begrafenis van een familielid in mijn geboortedorp liep ik een vijftal klasgenoten van vroeger tegen het lijf. Confronterend: zij hadden het alleen maar over hun pensioen, terwijl ik daar nog lang niet mee bezig ben en barst van de plannen. Ik was echt blij dat ik er vandoor kon gaan. En als ze – zoals ze aankondigden – echt een reünie plannen, dan denk ik niet dat ik er naartoe ga. Ik voelde me echt down door hun gezeur.”

Nadia (56)

“Via Facebook had ik een vriendje van vroeger teruggevonden. Hij drong er nogal op aan om eens af te spreken. Uiteindelijk waren we inmiddels weer allebei single. Manmanman, dat viel tegen! Na een kwartier wist ik weer helemaal waarom ik het destijds had uitgemaakt: omdat hij altijd het slachtoffer uithangt en nooit verantwoordelijkheid opneemt. Helaas moest ik nog drie kwartier volmaken voor ik er met een smoes kon vanonder muizen. Hij vond het blijkbaar wél gezellig, want hij blijft maar vragen om eens samen uit eten te gaan.”

Ann (59)

“Ik voelde me destijds al niet zo goed bij de meeste van mijn klasgenoten, maar eentje waarmee ik al die jaren bevriend gebleven ben, kon me overreden om toch naar een reünie te gaan. Na een half uur wilde ik het al voor bekeken houden, want opscheppen dat die vrouwen deden. Over hun huis, hun man en zijn geweldige job, hun kinderen, hun vakanties... en ik maar knikken. Ingrid is me toen komen redden. Ze troonde me mee naar de jongens van onze klas, waar zij vroeger al vaker mee optrok. Daar was de sfeer heel anders, er werd serieus verteld over wat ze zoal hadden meegemaakt, er werd gelachen met idiote situaties van vroeger, grapjes gemaakt en geplaagd. Eigenlijk werd het zo toch nog een leuke avond.”