Zo vader, zo dochter

Pierre Wynants van ‘Comme chez soi’ zwaait nu samen met zijn dochter Laurence en schoonzoon Lionel de plak in het beroemde en geroemde sterrenrestaurant. Naar aanleiding van vaderdag vertelt de vader over zijn dochter. De dochter over haar vader. En zelfs de schoonzoon krijgt het woord.

Vader en dochter. Ze hebben een vreemde, intrigerende relatie vol intrinsieke tegenstrijdigheden. De vader, dat is immers degene die zijn dochter vleugels geeft, die haar de kans biedt het nest te verlaten, die haar stimuleert om voluit vrouw te worden. Hij is een vleesgeworden utopie die de dochter moet leren te relativeren als ze niet heel haar leven wil blijven zoeken naar de ideale man... die niet bestaat. Heel je leven proberen het even goed te doen als papa, hem te evenaren of te overtreffen, het voorrecht te verdienen om zijn naam te dragen,... het heeft allemaal geen zin.

Het valt niet mee om die god-de-vader van zijn voetstuk te doen tuimelen. Zeker niet als hij beroemd en populair is, én actief in hetzelfde beroep. “Elke dochter moet door een overgangsfase, waarin ze haar eigen autonomie opbouwt”, zegt therapeute Edith Goldbeter. “Of de vader beroemd is of niet maakt op dit vlak niet veel uit. Hij wordt sowieso omringd door een soort aura. Zodra het kind zelf vrij gaat bepalen wat het wil, is het normaal dat het een rebelse fase doormaakt. Dat heeft absoluut niets met een gebrek aan liefde te maken. Want na deze fase, nadat het kind dus zijn eigen toekomst heeft uitgetekend, is het perfect mogelijk dat het dezelfde weg kiest als de vader. Niet omdat papa het zo heeft gedaan maar als vrije, autonome keuze. Dat is wat bij de Wynantsen is gebeurd. Het is niet de makkelijkste weg, want de vergelijking met papa is onvermijdelijk.

Hetzelfde beroep kiezen als je vader betekent ook dat je je op bekend terrein begeeft. Een terrein waarvan je zowel de positieve als de negatieve kantjes aan den lijve hebt ondervonden. Dat een dochter de voetsporen van haar vader drukt, zowel professioneel als privé, is dus niet zo uitzonderlijk. Maar haar bewondering voor papa mag niet verstikkend zijn. De dochter mag niet voortdurend bang zijn dat ze haar vader zal ontgoochelen, dat ze niet aan al zijn verwachtingen zal kunnen voldoen. Het komt eropaan, je vader te leren zien zoals hij werkelijk is: een mens die veel bewondering en respect verdient, maar die naast zijn vele talenten ook gebreken heeft!”

Gilda Benjamin en Lise Leuven – Foto’s: Frank Bahnmüller