Zo ben ik

Christophe Stienlet verzamelt Star Wars memorabilia

Wanneer acteur Christophe Stienlet (47) over Star Wars praat, heb je een ruimteschild nodig om hem te stoppen: ruimteschepen, stormtroopers, Darth Vader en Han Solo passeren de revue. Als kind raakte hij gefascineerd door de films. “Een compleet nieuwe wereld ging voor me open,” zegt hij. “In die tijd was er amper computeranimatie. Er werd met poppetjes gewerkt en in robot R2-D2 zat een heuse dwergacteur.” De eerste poppetjes van Christophes verzameling kostten toen 100 frank, nu zijn ze minstens 100 euro waard. “Toch is winst niet mijn hoofddoel”, onderstreept hij. “Ik zoek spullen die me raken, een verhaal vertellen. Star Wars is veel meer dan actie en effecten. Het is een stuk mythologie met elementen uit Lord of The Rings en King Arthur. Het waren baanbrekende films die invloed hadden op heel veel andere producties.”

Intussen is de zolder van Christophe uitgegroeid tot een museum. “Ik woonde in een klein huis en bewaarde alles in een garage. Voor Star Wars hebben we een huis gekocht met een grote zolder”, lacht hij. “De helft van de ruimte is een filmzaaltje, de andere helft een museum. Als ik leuke spullen op rommelmarkten, veilingen of het internet zie, koop ik die, als de prijs verantwoord is. Een van mijn pronkstukken is de Millennium Falcon, het ruimteschip van Han Solo. Als 16-jarige heb ik er lang voor gespaard. Het kostte toen 800 frank. Nu is het véél en véél meer waard, maar ik doe het nooit weg.” Minstens even belangrijk in de collectie zijn de handtekeningen van bijna alle acteurs. Alleen die van Harrison Ford ontbreekt. “Mijn twee zonen (10 en 15) willen wel eens meekijken naar een film maar zijn geen die hard fans. En mijn vrouw houdt me met de voetjes op de grond”, stelt hij. “Mocht ik ooit financiële problemen krijgen, dan verkoop ik mijn verzameling. Met pijn in het hart, maar als ik moet kiezen tussen boterhammen voor mijn kinderen of Star Wars, dan is de keuze snel gemaakt.”

Katty Plevoets is erkend kattenfotograaf

Het begon met een drang om te creëren. “Ik maakte hebbedingetjes in vilt, die ik verkocht op creatieve markten. Ik merkte dat kattenfiguren mij goed lagen en mensen er ook spontaan naar grepen. Dat werd mijn rode draad”, vertelt Katty Plevoets (51). Toen ze haar vaste baan verloor, ging ze zich helemaal toeleggen op haar kattencreaties én op haar carrière als fotograaf. “Dat diploma had ik al, maar ik had nu tijd om te experimenteren en mijn eigen katten te fotograferen. Ik kreeg ook de kans om katten in een kattenasiel te fotograferen. Katten die mooi op de foto staan, worden sneller geadopteerd. Dat was erg leuk om te doen, maar best moeilijk. Je krijgt vaak heel angstige dieren voor de lens, die erg moeilijk tot rust te brengen zijn.”

Om dat beter onder de knie te krijgen, volgde ze cursussen over kattengedrag. En dat wierp zijn vruchten af: op Katty’s foto’s ogen de poezen alleszins heel relaxed. “Ik fotografeer de katten altijd in hun eigen leefomgeving en trek gemakkelijk twee uur uit voor een fotoshoot. Ik probeer hen eerst gerust te stellen door met hen te spelen, ik draag geen parfum en dring me niet te veel op aan het dier. Meestal lukt het wel om hen te laten poseren, maar ik moet soms heel creatief zijn”, lacht Katty. Twee jaar geleden stuurde ze enkele foto’s naar de federatie van Europese beroepsfotografen en kreeg ze het label van eerste erkende Europese kattenfotograaf. “Natuurlijk ben ik niet de enige kattenfotograaf. Maar bij die erkenning hoorde ook een juryrapport en daar ben ik best trots op.”

Maar daar stopt haar passie voor katten niet. In volle coronacrisis opende ze een winkeltje voor kattenliefhebbers en hun huisdier, in hartje Antwerpen. Je kan er terecht voor originele cadeautjes, katteneten én advies over de rare capriolen van je kat. “Zodra de coronamaatregelen het toelaten, wil ik hier workshops en infoavonden organiseren over kattengedrag. Mensen denken vaak dat katten niet veel nodig hebben, dat het gemakkelijke huisdieren zijn. Maar katten zijn complexe wezens. Als je hen niet genoeg of de juiste aandacht geeft, kunnen ze depressief worden. Dat beseffen mensen niet altijd.”

www.katsign.be

Jan Keuppens helpt zeelui

Vergeet de romantische verhalen over zeelui die avonturen beleven in exotische oorden en in elke haven een lief hebben. Vandaag is een zeeman maanden van huis, moet hij keihard werken voor een karig loon en legt zijn schip meestal ver van de stad aan. Geen romantiek, maar eenzaamheid en heimwee.” Samen met welzijnswerkers van het Internationale Zeemanshuis Antwerpen (IZA), probeert Jan Keuppens (66) die nood te lenigen. Schepen en havens hebben Jan altijd gefascineerd. “Mijn ouders zagen mijn zeemansdroom niet zitten. Studeren en een vaste job waren de norm. Ik was jaren vertegenwoordiger van landbouwmachines en -installaties. Na mijn pensioen klonk toch weer de lokroep van de maritieme wereld. Bij IZA werd ik met open armen ontvangen door het welfare team. Geregeld rijden we naar de scheepsterminals voor hulpverlening.” Die hulp gaat van het aanbieden van internetkaarten, stadsplannetjes en informatie tot het uitdelen van handgebreide mutsen en knuffels voor de kinderen. “De meeste bemanningsleden komen uit warme landen en mispakken zich aan ons klimaat”, lacht Jan.

“Ook religie wordt niet vergeten. Heel wat bemanningsleden zijn Filipino’s en erg katholiek. Ze willen naar de mis, te communie of gaan biechten. We werken samen met priesters uit verschillende missiehuizen.” Doordat schepen vaak dezelfde route varen, groeit een vertrouwensband tussen hulpverleners en zeelui. “Vertrouwen is het sleutelwoord”, beklemtoont Jan. “Soms geven ze ons geld om naar hun familie te sturen. Aan boord leven ze in een kleine ruimte met dezelfde mensen samen. Even die bubbel verlaten doet deugd. Ze vertellen graag over hun kinderen en toekomstplannen. Varen is voor hen geen roeping maar bittere noodzaak om hun familie een betere toekomst te bieden.”

“De veiligheid in de haven is erg streng”, zegt Jan. “Zonder speciaal pasje kom je niet op een terminal. Vroeger mochten we vlot aan boord, nu blijven we door corona vaak op de kade. Daardoor is het moeilijker om rechtstreeks contact te hebben met de zeelui. Maar dat komt wel terug, ik geef niet op. De liefde voor het water en de medemens is te sterk!”

International Seaman’s House, 0493 54 01 62, welfare@antwerpharbourhotel.be