Zo ben ik

Op een dag vind je het vrijwilligerswerk van je leven. Zo is het bij wielerfanaat Martin Coussement (64) gegaan. "Ik baatte een winkel in sportkledij uit en had veel contact met sportclubs. Toen ik de zaak zeven jaar geleden overliet, viel ik in een zwart gat." Op zoek naar vrijwilligerswerk botste hij op een vacature bij het Wielermuseum in Roeselare, het huidige KOERS. Ze zochten mensen om de stapels documentatie te archiveren."Wanneer een wielerliefhebber overlijdt, vindt de familie soms kasten vol foto's, krantenknipsels, boeken,... Dan bellen ze het wielermuseum op om te komen kijken. Als er waardevolle stukken tussen zitten, nemen we alles mee om het te archiveren." Zo deed Martin er bijna drie jaar over om een grote collectie krantenartikels en originele persfoto's van Belgische wielrenners uit te vlooien. "Een titanenwerk, maar leuk om te doen. Er komt ook wat nostalgie bij kijken wanneer je artikels leest over een wielrenner waar je vroeger fan van was. Toen ik kind was, keken alle buren samen naar de wielerklassiekers bij mijn grootouders, die als enige in de straat een tv hadden. In juli volgden we drie weken lang de Ronde. Daar is mijn passie voor de koers ontstaan. Alle vrijwilligers van KOERS zijn van dezelfde generatie. Onze leeftijd heeft het voordeel dat wij veel van die vroegere wielrenners kennen en dus snel kunnen duiden wie er op de foto's staat."Voor een expo over de eerste overwinning van Eddy Merckx in de Ronde van Frankrijk, ging Martin mee op zoek naar 51 originele gele truien. Hij doorkruiste het land en kwam zo ook bij wielrenners uit zijn jeugd terecht. "Het is fijn om te kunnen praten met die mensen. Maar het is vooral aangenaam om hier als vrijwilliger te werken. De jonge medewerkers van het museum appreciëren onze inbreng enorm."