Zeg het met bloemen

Ze is een van de laatste patiënten op mijn ochtendraadpleging en fleurt meteen mijn dag op met haar rozige, bloemige outfit. Haar voorkomen staat in schril contrast met mijn dichtgeknoopte witte jas die huisartsen sinds de pandemie zijn gaan dragen.

Rita*, een 75-jarige dame, gaat tegenover mij zitten met de mededeling dat ze de laatste weken de bus moet nemen voor haar boodschappen, en nu ook voor dit doktersbezoek. Te voet lukt het haar niet meer. Ze heeft geen idee wat er aan de hand kan zijn. Haar dagelijkse wandelingen brachten haar rust. Nu ze geregeld naar adem moet happen, kan ze niet meer echt genieten van haar uitstapjes.

De vermoeidheid, vat ze samen, zou ze graag opgelost zien. Zelf ben ik echter ongeruster over de kortademigheid die ze zo nonchalant vermeldt. Terwijl ik haar onderzoek, word ik niet veel wijzer. Enkel haar voeten zijn wat gezwollen, maar dat is het minste van haar zorgen. ‘Dat heb ik al zo lang, dokter’. Ze is opgelucht dat ik niets opvallend heb gevonden en neemt haar portefeuille er al bij, al ben ik er zelf nog niet gerust op. Gelukkig vindt Rita het toch een goed idee om nog een staaltje bloed naar het lab te sturen.

’s Avonds komen de resultaten van haar bloedonderzoek binnen en bel ik haar onmiddellijk op. Ik leg haar uit dat haar hart waarschijnlijk overbelast is. En of ze vanavond nog naar de spoed wil gaan, omdat ik de bloedwaarden toch erg hoog vind. Rita is blij dat ik een mogelijke oorzaak van haar klachten heb gevonden, maar laat zich niet overtuigen om direct naar het ziekenhuis te vertrekken. ‘Ik ben net uitgebreid aan het koken, er komen dadelijk vrienden eten!’

Soms kan je als arts niet meer doen dan alle informatie delen en je goed beargumenteerde advies geven. Daarna is het aan de patiënt om te beslissen wat die ermee doet. Iedereen heeft het recht om voor zichzelf beslissingen te nemen. Vanavond is daar een goed voorbeeld van. Rita drukt me op het hart dat ze morgenochtend wel zal gaan. In elke relatie, en dus ook in die tussen arts en patiënt, is het ontzettend belangrijk om naar elkaar te luisteren en (verantwoorde) compromissen te maken. Dit zijn de onze.

Enkele weken later komt Rita opnieuw vrolijk gekleed mijn praktijk binnen. Dit keer met stevige pas. Nadat ze in het ziekenhuis een nieuwe hartklep kreeg, werkt haar hart weer naar behoren. Haar revalidatie gaat erg goed. Ze is zelfs langs de bloemenautomaat geraakt, vertelt ze trots, waarna ze een boeket rozen tevoorschijn tovert. ‘Bedankt’.