Ze praten enkel nog over hun kleinkinderen

Natuurlijk zijn grootouder trots op hun kleinkinderen en vertellen ze honderduit over wat ze met hen beleven. Maar hoe reageren vrienden die (nog) geen kleinkinderen hebben hierop?

“Zeer goede vrienden van ons zijn vorig jaar voor het eerst grootouders geworden”, vertelt Alex. “En dan nog van een tweeling! Helaas heeft dat onze vriendschapsbanden niet bevorderd. Ze hebben veel minder tijd om samen met ons een uitstap te doen of iets te gaan eten. En als het dan toch lukt, zijn ze voortdurend over hun kleinkinderen bezig. Ik weet nog niet of ik ooit grootvader zal worden, maar ik heb me nu al voorgenomen dat ik er mijn omgeving minder mee lastig zal vallen!”

Als mensen kleinkinderen krijgen, zijn ze daar dolgelukkig mee en dat zal de wereld geweten hebben. Ze vertellen maar wat graag aan wie het horen wil hoe ze met hun kleinzoon van drie en kleindochter van vier naar de dierentuin zijn geweest en posten massa’s foto’s op Facebook. Maar staan ze er ooit bij stil hoe hun enthousiasme overkomt bij mensen die dat kleinkindgeluk nog niet of nooit zullen kennen?

“Ik heb zelf vijf kleinkinderen en vertel er graag over”, schrijft Doris in een reactie op de lezersoproep op onze website. “Maar uit negatieve reacties heb ik geleerd over hen te zwijgen tegen mensen van wie ik weet dat ze geen kinderen of kleinkinderen hebben. Er zijn koppels die er bewust voor hebben gekozen geen kinderen te krijgen of die (te) laat een partner hebben gevonden. Als je zelf grootouder bent, moet je dat respecteren.”

Dus liever zwijgen over de kleinkinderen? “Nee, natuurlijk niet, daarvoor zijn ze te dierbaar”, zegt Anne Meeus, maatschappelijk werker bij een Centrum voor Algemeen Welzijn en zelf meervoudig grootmoeder. “Maar je moet wel doseren en inschatten met wie je over hen praat. In mijn omgeving ken ik mensen bij wie het onderwerp kleinkinderen heel gevoelig ligt. Toch praat ik daar met hen open over, zeker op de lastige momenten van het jaar, zoals de sinterklaastijd, de eindejaarsperiode en Pasen (samen eitjes rapen!).”

Meer dan enkel grootouder

Wie geen kleinkinderen heeft, kan dat als een gemis of zelfs als een mislukking in het leven ervaren. In onze samenleving hoort het bij het ouder worden. Het plezier van het jonge leven in huis waarover zo veel wordt geschreven en gesproken, gaat aan hen voorbij. Daarbij komt nog de complexe samenleving zoals ze vandaag is. Jonge koppels die het kinderen krijgen uitstellen omwille van hun onzekere situatie. Vechtscheidingen waarin grootouders vaak hun kleinkinderen niet meer zien. Voor hen kan elk woord dat anderen over hun kleinkinderen vertellen een steek in het hart zijn. Anne Meeus: “Mijn advies is daarom: praat gerust over je kleinkinderen, maar doe het met mate. En ga zo mogelijk nog een stap verder: laat vrienden die geen kleinkinderen hebben, meedelen in je geluk!”

In reclamespots zie je geregeld gelukkige grootouders die leuke dingen doen met hun kleinkinderen. En aan wat oudere kandidaten in televisiequizzen wordt standaard gevraagd of ze al grootouder zijn. Het lijkt bijna een nieuw sociaal taboe geen kleinkinderen te hebben. Zonder horen mensen er niet bij en kunnen ze hun tijd blijkbaar niet zinvol invullen. “Onzin!”, reageert Anne Meeus. “Iedereen heeft meerdere rollen. Je bent niet alleen ouder of grootouder. Je hebt ook je werk, je relatie, je hobby’s, je vrijwilligerswerk, je vrienden, je reizen, je culturele activiteiten. Die kunnen veel zin geven aan een leven zonder kleinkinderen.”

Goede vrienden begrijpen elkaar

Dat besef is belangrijk om te vermijden dat mensen, zoals Alex aan het begin van dit artikel, van hun beste vrienden dreigen te vervreemden omdat zij kleinkinderen hebben en daar veel tijd in investeren en hun vrienden nog geen grootouder zijn of zullen worden. Anne Meeus: “Van elkaar vervreemden hoeft helemaal niet en zal afhangen van hoe sterk de vriendschap is. Echt goede vrienden zullen begrijpen dat de ene een tijdje minder beschikbaar is voor gezamenlijke activiteiten. Maar ook wie veel tijd aan zijn kleinkinderen besteedt, moet nu en dan toch tijd voor zijn goede vrienden blijven maken. Over enkele jaren zullen de kleinkinderen hen minder nodig hebben en zullen ze blij zijn dat ze die vrienden hebben!”

Ook hier is het een kwestie van doseren. En van openheid van beide kanten. “Als je merkt dat vrienden nog alleen hun kleinkinderen als interessepunt lijken te hebben, moet je niet aarzelen daar met hen over te praten. Zeg gerust wat je stoort. Sommige mensen beseffen immers zelf niet dat ze in een soort van kleinkindcocon zitten!”

LUDO HUGAERTS

Sommige grootouders beseffen zelf niet dat ze in een kleinkindcocon zitten.

Geen kleinkinderen hebben lijkt wel een nieuw sociaal taboe.