Wilde dieren spotten in Tanzania

Het noorden van Tanzania telt een aantal van ’s werelds mooiste landschappen. Een onmetelijke brok ongerepte natuur, waar je adembenemende dieren kan spotten in het wild.

Door de hoogte kent het noorden van Tanzania een aangenaam, gematigd klimaat. En dat blijkt te kloppen. Bij aankomst in Arusha, de toegangspoort tot de grote natuurparken, staat er een zacht briesje. In de verte torent het massieve silhouet van Mount Meru boven het landschap uit. We zetten koers naar Tarangire National Park, op drie uur rijden, schudden en schokken. Want wanneer we het park naderen, nemen we voor enkele dagen afscheid van de asfaltwegen. Tijd voor wat ze hier een African massage noemen!

ALS EEN LEEUW IN EEN BOOM

Tarangire National Park ligt op iets meer dan 1.000 meter hoogte. Dit is een land van reuzen, met eeuwenoude baobabbomen en vele honderden olifanten. En toch is Tarangire niet het drukst bezochte park. Al snel volgt een eerste spannende ontmoeting: een kudde olifanten – uitsluitend wijfjes met hun kalfjes – komt dichterbij. Ze negeren ons volkomen en steken op hun dooie gemak de onverharde weg over. Iets verderop maakt een impala net voor onze jeep een voor zijn kleine gestalte haast surrealistische sprong. Aan een waterplas staan gnoes en zebra’s hun dorst te lessen. En giraffen! Om te drinken moeten deze immense zoogdieren hun achterpoten ver uit elkaar zetten en hun lange nek naar het water toe buigen. Een ronduit uniek en fascinerend schouwspel.

Langs de weg naar het noordwesten bevindt zich nog een ander nationaal park: Lake Manyara National Park, dat wordt gevoed door tal van bronnen. Hier kabbelen massa’s beekjes door het dichte woud. Heel bijzonder aan dit park is dat de leeuwen er een middagdutje doen in de bomen, omdat ze niet graag op de vochtige bodem liggen. Steile hellingen verraden dat de Grote Slenk, het riftdal dat heel Oost-Afrika doorkerft, niet ver weg is. Zodra we het park binnenrijden, krijgen we gezelschap van een familie bavianen: ze volgen de jeep of posteren zich midden op de weg. Bavianen vinden hier voedsel in overvloed en voldoende bomen om zich in te verschuilen. Verderop steken tevreden kauwende olifanten hun kop boven het gebladerte uit. Wanneer we het meer naderen, komen we op een open vlakte, waar we buffels, nijlpaarden en immense kolonies maraboes spotten. In de verte vervolmaken struisvogels, die door het ondiepe water lopen, dit uiterst diverse en boeiende tafereel.

EINDELOZE SERENGETI

De volgende dag vertrekken we bij het ochtendgloren, want er wacht ons een erg lange rit naar de Serengeti. De eindeloze vlakte die we doorkruisen, ligt in het verlengde van het immense natuurgebied in het noorden, dat zich uitstrekt tot in Kenia en tot aan het natuurreservaat Masai Mara. Deze streek vormt al miljoenen jaren het decor van de seizoens-trek van dieren op zoek naar grasland. Het is dat natuurlijke pad – dat zowel door de kuddes van de Masai als door zebra’s en gnoes wordt gebruikt – dat wij nu volgen.

Op de heuvels ontwaren we de door doornplanten afgeschermde, ronde hutten van deze nomadische herders, een teken dat we de parken naderen. En dan duikt plots de eindeloze vlakte op. In de taal van de Masai betekent Serengeti trouwens ‘het land dat geen einde kent’. Zo ver het oog reikt: savanne met kort gras, hier en daar granieten rotsformaties – de beroemde kopjes – en vele duizenden herbivoren. Her en der lijken enkele acacia’s in de vorm van omgekeerde paraplu’s onafgebroken op regen te wachten. Een heuse hof van Eden, ook al geldt hier de harde en onveranderlijke wet van de natuur.

Plots spot onze gids een jachtluipaard in het hoge gras: het is een wijfje dat weldra jongen moet krijgen. We zien ook een leeuwenfamilie die terugkeert van de jacht. Met de muil nog vol bloed troepen de dieren samen om een tukje te doen en hun maal te verteren. Luipaarden, eveneens kampioenen in camouflage, doen dan weer niets liever dan hoog in een boom gaan liggen. Ze slepen zelfs hun prooi mee naar boven. Onze gids wijst naar een oude, alleenstaande acacia: een moederluipaard heeft er heel wat te stellen met een rebels jong dat voortdurend de takken op- en afklautert. Wanneer het tijd is voor een middagdutje, leggen de zebra’s hun hoofden tegen elkaar: zo houden ze de savanne, waar op elk moment gevaar dreigt, in de gaten. Iets later stoten we op een troep giraffen die naast de weg van acaciascheuten staan te smullen – dankzij hun zwarte grijptong kunnen ze de doornen ontwijken. Enkele hyena’s, jakhalzen, wrattenzwijnen, struisvogels, nijlpaarden, gnoes, Grant- en Thomsongazellen en secretarisvogels vervolledigen het jachttafereel van de Serengeti. Een fascinerend paradijs. In the middle of nowhere slaan we ons kamp op: we slapen in tenten en leven buiten. Ideaal om de geluiden van de wildernis op te vangen!

BIJ DE HADZABE

Een chaotische rit hoort bij Afrika, dat is nu eenmaal zo. Een lange, kaarsrechte en stoffige weg loopt van de Serengeti naar Ngorongoro en vandaar steil omhoog, de bijna 2.300 meter hoge krater op. Boven heb je een fantastisch uitzicht over de grootste caldeira die onze planeet rijk is. Binnen in de krater is al miljoenen jaren niets veranderd. Onze jeeps lijken de grote roofdieren niet te storen. Overal grazen herbivoren: gnoes, zebra’s, gazelles, buffels en struisvogels, soms midden op de weg. In deze ark van Noach zijn de dieren heer en meester. ’s Middags lunchen we op een bewaakte picknickzone, te midden van de nijlpaarden, de gevaarlijkste dieren van de savanne! Wanneer de dag op zijn einde loopt, neemt de gids ons mee richting de kraterwanden. Hier is het vochtiger. Een kudde olifanten is hierheen gekomen om te drinken en een modderbad te nemen. Een fantastisch schouwspel en de gedroomde bekroning van onze safari!

We vervolgen onze reis en zetten koers naar de oevers van Lake Eyasi, een van de talloze watervlaktes in de Grote Slenk. Hier leven de laatste Hadzabe. We gaan hen ’s morgens vroeg opzoeken, wanneer ze zich klaarmaken om op jacht te gaan. De Hadzabe zijn verwant aan de Khoisan, die zuidelijker op het Afrikaanse continent wonen. Ze spreken enkel hun eigen taal, waarin veelvuldig met de tong wordt geklikt, en bezitten niets anders dan een boog, pijlen en enkele dierenhuiden. Onze gids vertelt dat ze geen god vereren, geen leider hebben en dat mannen en vrouwen op gelijke voet staan. Dit volk leeft van wat de savanne te bieden heeft en moet dus elke week verder trekken. Niettemin grijpen de Hadzabe elke gelegenheid aan om te zingen en te dansen. Het doet ons nadenken over de zin van ons eigen ingewikkelde leven.