Weer honderd procent muzikant

Hij heeft ernaar uitgekeken als een kind naar de vakantie. Naar de Soulsister-tournee waarmee hij op dit ogenblik door Vlaanderen trekt. Hij richtte de groep 25 jaar geleden op, samen met Paul Michiels, en het vuur van weleer is weer helemaal opgeflakkerd.

Ann Heylens

Wij ontmoetten Jan Leyers (53) in het Entrepôt du Congo in Antwerpen. Niet omwille van zijn wereldomzwervingen. Nee, gewoon omdat het makkelijk parkeren is. Leyers is dan ook een man zonder pretentie met een hekel aan lifestyle.

Plus Magazine: Soulsister lag twaalf jaar stil. In 2007 zijn jullie opnieuw gestart? Waarom?

Dat gebeurde even impulsief als we ooit gestopt zijn. Toen we er in 1995 mee ophielden, was het tijd voor iets nieuws. In 2006 was Paul te gast in mijn talkshow aan zee. We kregen toen allebei het gevoel: “Waarom zijn we er eigenlijk ooit mee gestopt?” Het was alsof je een ex tegenkomt en je je afvraagt waarom je het ooit hebt uitgemaakt. Voor we het wisten, was het terug ‘aan’. Intussen is het come back-gevoel helemaal weg. We hebben een nieuwe plaat en spelen zoals vroeger. Al is het natuurlijk niet meer hetzelfde: we zijn ouder en de wereld en de business zijn veranderd.

Is de tournee meer dan nostalgie?

We putten uit een repertoire dat 25 jaar overspant, maar spelen even goed nummers uit 2011 als uit 1986. Het is niet zo dat we gewoon alles ‘uit de tijd van toen’ nog een keer oprakelen. De dynamiek is ook anders omdat we voor het eerst enkel in duo optreden, zonder extra muzikanten.

23 jaar geleden scoorden jullie een hit met ‘The Way to your Heart’. Staat u nog achter de nummers van toen?

We wilden destijds muziek maken waarvan we dachten: over 20 jaar gaan de mensen dit nog graag horen en wij dit nog graag spelen. En dat is gelukt. Toen we in het repertoire doken om een selectie te maken voor onze tournee, ben ik nooit op een nummer gestuit waarvoor ik mij geneer. Integendeel. Ik denk vaak: “Goh, dat zat goed in mekaar.”

Paul Michiels en u hebben uiteenlo-pende persoonlijkheden. Hoe komt het dat het na al die jaren nog klikt?

We zijn heel complementair. Ik ben in eerste instantie een denker, Paul een doener. Twee mensen als ik zouden nooit ergens toe komen. Ze zouden blijven discussiëren.

U hebt intussen een solocarrière als muzikant, songwriter en tv-maker. Hoe belangrijk is Soulsister nog?

Ik betrapte mezelf erop dat ik echt uitkeek naar deze tournee, zoals ik als kind kon uitkijken naar de vakantie. Dat heb ik anders nooit. Want alles wat ik doe, doe ik graag. Soulsister gaat dieper dan liefde. Apart zullen we nooit meer iets beters doen dan samen. Dat besef is er nu.

Jullie bestormden destijds de internationale hitlijsten. Leek wat nadien volgde geen stap terug?

Aanvankelijk wel. We hebben toen te weinig geproefd van wat we hadden. We dachten teveel aan morgen. Vandaag Berlijn, morgen Praag... Op een bepaald moment hield dat op en had ik het gevoel: we hadden meer moeten profiteren. Die jachtigheid is er nu niet.

Op televisie of in de muziek: alles wat u doet, lijkt te lukken. Had u zoveel succes verwacht?

Er is weinig verband tussen de moeite die je in iets stopt en het succes. Soms heb je het gevoel: dit is echt goed, en dan gebeurt er niets. En soms vind je iets maar zus en zo en is iedereen wild enthousiast. Ik ben wel iemand die zich altijd in iets vastbijt. Ik probeer altijd iets af te leveren waarvan ik denk: beter krijg ik het niet. Dat is geen garantie voor succes. Wel een voorwaarde.

Kan u makkelijk om met een teleurstelling?

Dat hangt er van af. Als ik twee jaar aan een reisprogramma werk dat flopt, komt dat harder aan dan wanneer een single, waar ik een week aan gewerkt heb, niet goed scoort. Daar ligt ook het verschil met 20 jaar geleden. Nu weet ik: de ene single doet het al beter dan de andere. Maar zolang de boot koers houdt en niet van de radar verdwijnt, is er geen probleem.

U trok door tientallen landen, voor-al door de Arabische wereld. Heeft dit uw kijk op het leven beïnvloed?

Je komt op plekken waar ze andere prioriteiten hebben. Je leert dat sommige zaken die wij belangrijk achten eigenlijk flauwekul zijn. Zoals onze consumptiedwang en de mallemolen van ’s ochtends om zeven opstaan, kinderen droppen bij de crèche of school, naar het werk... en dat vijf dagen op zeven. Ik weet soms niet of we er echt op vooruit gegaan zijn. Wat mij ook verontrust is dat het antwoord op de crisis altijd het woord ‘groei’ bevat. Moeten we dan nog een kwartier vroeger opstaan, nog een kwartier later de laptop dichtslaan en nog een kwartier later gaan slapen? Misschien moeten we de mensen vragen: “Zou u het erg vinden als uw levensstandaard zakt, maar het leven rustiger wordt?”

Wat denkt u zelf?

Ik ben een slechte waardemeter. Met mij zouden de meeste winkels failliet gaan. Ik koop zelden iets. Alleen wat ik nodig heb voor mijn muziek en boeken. Soms denk ik dat de wereld gek geworden is. Onlangs lachte iemand mij uit omdat ik nog met een ‘ouderwetse’ gsm bel. Ik heb hem amper drie jaar! Ik heb absoluut niet de drang om nieuwe dingen te kopen.

U zei ooit dat u nooit voor een baas wou werken of vroeg opstaan en geld wilde verdienen met muziek. De ratrace schrok u altijd al af?

Dat had ik inderdaad al vroeg door. En ik heb mijn voornemens kunnen waarmaken. Ik sta meestal tussen 11 en 12 uur op. Soms zeggen mensen mij: “Wat heb jij een fantastisch leven, enkel muziek maken!”. Maar dan antwoord ik: “Die vrijheid moet je zelf opeisen”.

Drie van uw vier dochters zijn ook een artistieke richting ingeslagen. Bent u daar blij mee?

Ja, maar ik zou even blij zijn als ze meubelmaker of dokter zouden worden. Als je in een bepaalde omgeving opgroeit, krijg je natuurlijk dingen mee. Er staan overal instrumenten bij ons thuis en iedereen probeerde daarmee altijd van alles uit.

Wat is het belangrijkste dat u ze wil meegeven?

Het onderscheid tussen flauwekul en wat er toe doet. Flauwekul is iets doen om anderen te behagen. Je moet in de eerste plaats iets doen waar je zelf achter staat. Niet vertrekken van wat de mensen misschien leuk vinden. Wat er wel toe doet: datgene waarvan je ’s anderendaags blij bent dat je het gedaan hebt. En oppassen voor de alomtegenwoordige dwang tot ‘genieten’. Ik ben geen genieter en erger mij blauw aan het woord. Genieten houdt een soort leegheid in. Er moet eerst afgezien worden en dan genoten. Ik stel het misschien nogal radicaal, maar meen het wel. Een mens moet iets nuttiger doen dan genieten. Dat beviel mij trouwens in Armenië en de hele Kaukasus: heel die holle lifestyle en verwenadresjes cultuur is daar nog niet doorgedrongen. Ze is ook echt niet aan mij besteed. Als ik zie dat de boeken top tien bevolkt wordt door kook- en afslankboeken denk ik: ” I wasn’t made for these times“.

Soulsister Tour 2011, nog tot 23 december. Tourlijst en info: www.soulsister.be.

Ik ben geen genieter en erger mij blauw aan het woord. Genieten houdt een soort leegheid in.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content