“We hebben allemaal twee gaten in onze neus”

Arno rockt steviger dan ooit op zijn nieuwste cd ‘Jus de box’, die in een recordtempo goud haalde. De komende concerten in België kondigen zich veelbelovend aan.”Want ik maak vooral nummers om ze nadien live te kunnen brengen.”

Op sommige mensen lijken de jaren geen vat te hebben. Arno is en blijft steeds dezelfde. Ouderdom is in ieder geval geen thema waar de eeuwige rocker van wakker ligt... terwijl hij zowaar aan een gezond glaasje water nipt.

Plus Magazine: Een nieuwe plaat en een nieuwe tournee op je 57ste. Is het nog altijd even leuk als 30 jaar geleden?

Arno: Ik ben geen artiest die een plaat maakt, naar de kapper gaat en vervolgens alle tv-programma’s afschuimt om de ster te gaan uithangen. Ik maak vooral platen als excuus om nadien de boer op te kunnen gaan. Ik heb optredens nodig. Een studio-opname is slechts een beginpunt, later gaan de liedjes op de concerten een eigen leven leiden. Want het publiek maakt het concert. ‘Les yeux de ma mère’ bijvoorbeeld werd met veel drums, gitaren en bas opgenomen, maar is nu naar een intiem pianonummer geëvolueerd. Als ik thuis blijf, voel ik me overigens niet goed. Ik ben al 30 jaar ‘on the road’. Onderweg word ik in de watten gelegd en hoef ik geen poetsvrouw te betalen. De kippen vliegen me als het ware in de mond! En ik ben samen met mijn muzikanten, meer kan een mens toch niet vragen? Ik ben erg trouw aan mijn muzikanten en zij aan mij. Bij vrouwen ligt dat anders!

Nochtans gaan je teksten vooral over vrouwen. ‘Plutôt une moche interessante, qu’une belle chiante’ zing je op je laatste plaat. Zijn de jaren van wijsheid aangebroken?

Misschien. Ik kijk niet anders naar vrouwen dan toen ik jonger was, maar de ervaring is verschillend. Als je jong bent, gaat het alleen sneller en ben je minder lang geboeid. Nu blijft alles wat meer ‘plakken’. Nu geloof ik dat het mogelijk is om van een vrouw te houden voor de rest van je leven zonder dat daar noodzakelijk seksuele begeerte bij komt kijken, op je twintigste ben je daar niet zo van overtuigd. Ik ben trouwens altijd een slechte verleider geweest. Het lukte me bijna nooit een vrouw te versieren. Uiteindelijk komt het bij mij meestal op hetzelfde neer: vrouwen laten me altijd achter en ik blijf alleen!

Je hebt kinderen. Hoe kijken die aan tegen een rockvader? Vergelijk eens met je eigen ouders?

We leven in een totaal andere wereld dan toen ik jong was. Mijn vader was 17 toen de oorlog uitbrak, hij vluchtte naar Engeland en vocht als spitfirepiloot met de Engelsen mee. Toen ik in de jaren ’60 mijn haar liet groeien, niet wou studeren en lak had aan alles en iedereen, begreep mijn vader dat niet. Hoe kon iemand die de kans kreeg om te gaan studeren dat in hemelsnaam weigeren? Het was de eerste keer in de geschiedenis dat jongeren een eigen cultuur uitbouwden. Ik wou muzikant worden en niemand zou me tegenhouden, zeker geen ouwe zakken, want we beschouwden iedereen boven de 25 als ouwe zak. Wij werden als marginalen beschouwd. Ik herinner me nog dat er meteen een stilte viel als ik een bus opstapte. De mensen keken de andere richting op. Toen ik 17 was kende ik alle bars van Oostende. Mijn kinderen gedragen zich heel anders: ze drinken niet, roken niet en hebben geen seks! Maar ze pikken wel mijn oude platen, dat heb ik vroeger nooit bij mijn vader gedaan! Jongeren, die bestaan niet meer. De jongeren zijn ouder dan ik. Hoewel, ik ben oud geboren, maar ga jong sterven!

De jeugd hoeft niet meer te rebelleren zoals vroeger.

Juist wel, want nu zitten we pas echt in de shit. We kunnen niet verder leven zoals we bezig zijn. De Vlamingen maken zich druk over onafhankelijkheid, maar ondertussen gaat ons klimaat naar de haaien. Misschien staat Vlaanderen binnen enkele decennia wel helemaal onder water. Dan kunen we allemaal in de Ardennen gaan wonen! Daarover gaat het nummer ‘Mourir a plusieurs’, we hebben gewoon niet door dat we een put voor onszelf aan het graven zijn.

Denk jij er nog aan te veranderen? Door gezonder te gaan leven bijvoorbeeld?

Moi, je joue chez Arno. Ik heb geen tijd om daarover na te denken en het is trouwens toch te laat. Onlangs vroeg een gast me of ik mijn midlifecrisis al achter de rug had? Ik antwoordde: ‘man, daar heb ik geen tijd voor gehad!’ Ik was altijd onderweg. Alleen mijn kinderen hebben mijn mentaliteit veranderd. Vroeger was ik een behoorlijke navelstaarder.

Je bent nu ver buiten onze grenzen bekend. Wat doet het succes jou?

Ik heb een beetje schrik van het succes, omdat ik bang ben om naar beneden te donderen. In vergelijking met het buitenland zijn er in België geen sterren. Alleen in Vlaanderen heb je nu die BV’s, mensen die wereldberoemd zijn van Hasselt tot Oostende. Bekende Belgen zijn een uitstervend ras, dat vind ik spijtig. De Zamu-awards zijn alleen voor Vlamingen, dat zijn geen Belgische prijzen. Onlangs kwam ik een Duitstalige Belg uit Malmédy tegen. ‘En wij, zei hij, tellen wij niet mee, wij zijn ook Belgen’. Het land wordt steeds kleiner, ik vind dat echt pover. De mentaliteit van een Vlaamse politicus die elke dag naar Brussel pendelt en een Brusselse Vlaming ligt mijlenver uit elkaar.

Oostende, Brussel, Parijs, allemaal plaatsen waar je leven zich afspeelt. Waar voel jij je het meest thuis?

Als ik in Brussel ben mis ik Oostende omwille van de geur van de crevetten! Maar ik voel mij niet gebonden door grenzen. Parijs ligt op 1 uur 20 minuten met de trein van Brussel, Oostende net even ver. Ik hou er ook van nieuwe plaatsen te ontdekken. Zo was ik in Hanoi, Saigon en Beiroet. Ik vind het fantastisch dat ik steden kan bezoeken die ik niet ken, en er nog voor betaald word ook. Maar overal zijn de mensen hetzelfde, het publiek reageert overal identiek want we hebben allemaal twee gaten in onze neus. Dat gaan we wel pas beseffen als marsmannetjes met een penis op hun rug en oren op hun billen ons gaan aanvallen! Dan zal iedereen plots bijeenklitten. Dan zal er geen sprake meer zijn van hutu of tutsi.

Zijn er voor een globetrotter als jij nog bestemmingen waar je nog naartoe wil?

Ik droom ervan om ooit eens naar China te gaan, daar ben ik nog niet geweest. Het zou interessant zijn te zien hoe de Chinezen op mijn muziek reageren. Enkele jaren geleden stond ik op het punt een tournee van drie weken door Japan te maken, maar toen heeft Chirac het feestje verpest. Ik had net de cd ‘A la Française’ uitgebracht. Vlak voor de tournee van start ging, kregen de Fransen het lumineuze idee om een atoomproef op een atol in de Stille Oceaan uit te voeren. De Japanners waren woedend en alle Franse producten moesten eraan geloven: de cognac, de wijn, de kazen... En ik werd mee bij het grof vuil gezet. ‘Maar ik ben helemaal geen Fransman, ik ben Belg’, verdedigde ik me nog, maar dat haalde helemaal niets meer uit. De tournee werd afgelast.

Momenteel toert Arno door Frankrijk. De concerten in juni in de AB in Brussel zijn al uitverkocht, maar op 26 oktober komt hij naar Vorst Nationaal. n

Filip Godelaine en Gilda Benjamin

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content