“Waarom zou ik niet blijven werken zolang ik kan?”

Sinds twee jaar is Frank Benoot (61) uit Lichtervelde, vroeger afdelingschef in een warenhuisketen, met brugpensioen. Echtgenote Marieke (56) werkt deeltijds als secretaresse in een ziekenhuis. “Dit is wellicht de gelukkigste periode van ons leven en onze relatie”, zeggen ze.

Marieke: “Alles is veranderd sinds hij niet meer werkt. Vroeger deed ik het hele huishouden, vandaag doet Frank bijna alles, behalve de was. Bovendien zet hij zich zeer actief in voor meerdere verenigingen. Hij is ook compostmeester en gaat elke week tennissen. Toen hij me zei dat hij voortaan het huishouden wou doen, dacht ik: weet hij wel waaraan hij begint? Ik heb hem alles moeten leren, inclusief hoe je een raam met een wisser kunt schoonmaken zonder strepen na te laten. Vandaag doet hij het huishouden goed en grondig, zij het op een mannelijke manier. In het begin moest ik soms op mijn tanden bijten wanneer hij planten of meubels had verplaatst zonder eerst te overleggen, maar daar ben ik nu overheen. Ik heb het gevoel dat het alle dagen zondag is. Als ik thuiskom, kan ik mijn voeten onder de tafel steken. Het eerste jaar stonden bij mijn thuiskomst het aperitief en de hapjes klaar. Toen we 12 kg waren aangekomen, hebben we toch besloten lichter te gaan eten. Héél soms mis ik het huishouden. Dan ga ik puur voor mijn plezier de strijk doen. En in het weekend kook ik. Het gebeurt geregeld dat Frank me ’s avonds mee wil nemen naar één van zijn sociale activiteiten. Dan ga ik mee omdat ik hem dat plezier gun. Nogal wat vrouwen zijn stikjaloers op mij. Ik vind onze situatie nu zo zalig dat ik er ernstig aan denk te blijven werken zolang ik gezond blijf. Als één van de twee thuisblijft, beginnen de problemen, heeft Jean-Luc Dehaene gezegd. Hij vergeet dat mensen zoveel van elkaar kunnen houden dat ze elke dag voor elkaar tot een vakantie kunnen maken.”

Frank: “Marieke heeft altijd het huishouden gedaan. Ik vind het normaal en eerlijk dat ik het nu van haar overneem. De eerste maanden was het wel wennen. Toen ik de eerste keer de buitenramen zeemde en de stoep dweilde, had ik schrik dat de buren zouden zien dat ik het niet goed deed. Maar die drempelvrees is nu voorbij. Onze 26-jarige zoon woont nog thuis en is heel content in Hotel Papa. Ik voel me geen slachtoffer en evenmin een huissloof. Ik wil me nuttig voelen en heb voldoening in dit werk. Soms komt Marieke lachend thuis met de woorden ‘Je kostwinner is hier’. Ik antwoord dan: ‘De poetsman is langs geweest en dat zal je een flinke euro kosten!’. Mijn inzet in verenigingen en het huishouden hebben me in elk geval samen gered van het zwarte gat. Maar elke woensdag houd ik vrij. Die dag reserveren we voor ons tweetjes.”

Ludo Hugaerts