Volwassen nu

Na de release van haar derde solo-cd ‘Mijn huis’ vertrekt ze richting VS. Om er vakantie te nemen, maar toch niet helemaal. Ze wil er ook contacten leggen voor later. Want de Vlaamse zangeres en componiste Eva De Roovere is best ambitieus. En ze zingt niet alleen meer over de liefde.

Eva De Roovere start een drukke week wanneer we haar ontmoeten in haar thuisstad Gent. Voor ze naar de VS vertrekt om er mensen te ontmoeten en een goede demo op te nemen, heeft ze nog een aantal interviews voor de boeg naar aanleiding van ‘Mijn Huis’.

Hoe begint u aan een nieuwe cd? Zondert u zich gedurende een bepaalde periode af?

Sommige mensen sluiten zich drie maanden op. Dat doe ik niet. Ik ben iemand die voortdurend dingen noteert. Als ik indrukken wil verwerken – of het nu om een gebeurtenis in de straat of op de televisie gaat- schrijf ik ze op, en dan komt daar dikwijls een nummer uit. Op een gegeven moment kijk ik dan welk materiaal ik heb verzameld en constateer ik dat het tijd is om een nieuwe cd uit te brengen. Al heeft het natuurlijk ook met de platenfirma te maken, die wil dat er om de twee jaar een schijfje ligt. Meestal begin ik met veertig nummers, hou er twintig over, daarna tien en uiteindelijk nog vijf. En ten slotte vraag ik ook anderen songs voor mij te schrijven. Ik vind het leuk om ze af te wisselen met mijn eigen teksten.

Zou u uw teksten autobiografisch noemen?

Mijn teksten zijn autobiografisch gelogen. Ik heb tenslotte maar een gewoon leven waarin weinig spectaculaire dingen gebeuren. Puur biografisch materiaal zou nogal saai zijn. Dus net als een romanschrijver dik ik de dingen wat aan en probeer ik ze leuk te verwoorden. Maar als je mijn drie cd’s beluistert, weet je wel waar ik voor sta en wie ik ben.

Wie is dan de Eva die we kunnen ontdekken in Mijn Huis?

De titel Mijn Huis verwijst naar mijn leefwereld, mijn fantasie, datgene wat zich in mijn hoofd afspeelt. En dat is niet meer hetzelfde als toen ik een twintiger was. Ik ben 33 nu. De onderwerpen die mij bezighouden, zijn geëvolueerd. Ik wilde geen cd vol liefdesliedjes meer zoals de vorige. Als persoon ben ik nu volwassener. Ik ben niet alleen meer met mezelf bezig, maar ook met de maatschappij. Tegenwoordig denk ik daar veel over na.

Er zit inderdaad ook politiek in uw nieuwe cd. De titelsong Mijn Huis noemt u een protest tegen de huidige politieke situatie in België. Waarover bent u verontwaardigd?

Het een protestsong noemen, zou te sterk gesteld zijn. Ik ben niet met politiek bezig, maar met gevoel. En mijn gevoel zegt dat het spijtig is dat er gepraat wordt over de splitsing van dit land. Dat er voortdurend beweerd wordt dat het hier allemaal niet meer werkt. Dat is zo zonde. Want het is hier fantastisch. Als je een beetje reist, besef je hoe geweldig het is om in dit land te leven, welke mogelijkheden hier zijn. We moeten ons daar gelukkig om prijzen. Ik vind het dan ook erg dat er mensen zijn die zo’n piepklein landje, dat het eigenlijk erg goed doet, willen splitsen. Ik heb enkele Waalse vrienden. Ik denk dat het probleem vooral is dat we mekaar niet kennen.

Is er in Franstalig België dan veel belangstelling voor uw werk?

Nee, maar dat is normaal. Alles is hier gesplitst. Radio en tv zijn gesplitst en zelfs mijn platenfirma Universal heeft een Nederlandstalige en Franstalige afdeling. Maar het kan wél. Ozark Henry is succesvol in Wallonië, al helpt het feit dat hij in het Engels zingt. Er zijn leuke groepen in Wallonië en fijne festivals en zalen om te spelen. Zelf ben ik het een beetje beu om als Vlaamse zangeres te worden voorgesteld.

Hoe zou u zichzelf dan omschrijven?

Gewoon als een popzangeres. Kleinkunst vind ik niet de juiste term maar hij wordt vaak gebruikt omdat ik nu eenmaal in het Nederlands zing. En dat is omdat ik toevallig hier geboren ben, het Nederlands mijn moedertaal is en ik die dus ook het beste beheers om te schrijven. Maar eigenlijk doet taal er niet zoveel toe. Muziek is voor mij muziek. Ik heb dan wel twee nummers in het Frans opgenomen, maar ga nu niet alle songs in het Frans zingen omdat ik vind dat het land niet mag gesplitst worden. Al overweeg ik wel om iets in het Engels te maken. Maar dat is letterlijk toekomstmuziek.

Hoopt u op een internationale doorbraak?

Ik ben ambitieus, ja. Als ik bijvoorbeeld een keer naar Los Angeles ga, dan denk ik er wel aan. Maar er is zoveel muziek overal ter wereld, dat ik besef dat het misschien niet kan lukken. Ik probeer met beide voeten op de grond te blijven.

Blijft het bij dromen of timmert u concreet aan de weg?

Ik ben er echt mee bezig. Ik heb contact met muzikanten in de VS, ben van plan een goede demo op te nemen en er op zoek te gaan naar iemand die met mij een cd wil maken.

U werkte voor deze cd samen met nieuwe mensen: producer Reyn Ouwehand en Spinvis. In welke mate drukten zij hun stempel?

De rol van de producer wordt vaak onderschat, maar hij kiest mee de nummers en heeft dus een sterke hand in het creatieve proces. Spinvis maakte de helft van de arrangementen en bepaalde dus in grote mate mee de sfeer. Zijn muziek, opbouw en gebruik van instrumenten zijn heel typisch. Hij vertrok van mijn nummers en deed daar dan zijn ding mee. En toen ik het inzong, werd het opnieuw van mezelf.

U zingt ook een duet met Thé Lau en Ozark Henry. Hoe zijn jullie bij mekaar terechtgekomen?

Ik had het liedje Rechttoe en Frontaal gemaakt en vond dat geschikt voor een duet. Het heeft een Gainsbourg-achtige sfeer en omdat Thé Lau dat ruige Tom Waits-stemgeluid bezit, kwam zijn naam vrij snel bij me op. Ozark Henry schreef al een tijdje terug het nummer Antwerpen voor mij. Het klikte en onze stemmen bleken ook nog eens goed samen te passen. Het is het Nederlandstalige debuut van Ozark Henry.

Wat hebt u van hen kunnen opsteken?

Zo’n samenwerking maakt duidelijk dat elke muzikant een eigen manier heeft om iets te interpreteren. Als een andere artiest jouw tekst brengt, legt hij andere klemtonen en geeft hij er zijn eigen betekenis aan. Piet ( Goddaer van Ozark Henry, nvdr) bijvoorbeeld zegt de dingen heel anders. Dat was interessant.

Uw man is ook muzikant. Praten jullie thuis nog over iets anders dan muziek?

We hebben een hond! Daar zijn we veel mee bezig. Maar we praten natuurlijk vaak over muziek, want we werken ook samen. Gelukkig speelt mijn man nog in andere bands, onder andere bij Lady Linn en Pieter Embrechts. Zo kunnen we het ook eens over een andere groep hebben. Maar muziek is ons leven. Wij doen echt niets anders. Als we niet spelen, repeteren we. Probleem is alleen dat we geen geluidsdichte muren hebben. Dus af en toe moet één van ons gaan wandelen zodat de andere lawaai kan maken.

Als u één nummer zou mogen bewaren voor het nageslacht, welk zou dat dan zijn?

Fantastig toch. Dat leidt eigenlijk al een eigen leven. De titel is een samentrekking van fantastisch en lastig. Iedereen vond dat foute woord aanvankelijk wat raar. Maar het lied werd opgepikt door de radio. Het kreeg een rapversie en werd in het Frans vertaald. Van dat nummer hoop ik dat het over twintig jaar nog een keer gedraaid wordt.

‘Mijn Huis’ van Eva De Roovere ligt sinds 22 april in de winkels.

Ann Heylens – foto’s: Benny De Grove

“Muziek is ons leven. Als we niet spelen, repeteren we... én we hebben een hond!”