Vertel ons uw mening: welk tv-programma vindt u vreselijk?

De televisie zet zichzelf in de bloempjes voor haar 50-jarig bestaan. Maar er zijn vast series, thema’s of uitzendingen waaraan u zich mateloos ergert. U krijgt nu de kans uw gal en gram te spuien! Vertel ons ook wat u doet als uw huisgenoten uw haatprogramma net wél graag zien.

– Stuur, fax of e-mail uw reactie vóór 5 oktober naar Plus Magazine-Thema van de maand, Raketstraat 50 bus 10, 1130 Brussel, e-mail:redactie@plusmagazine.be, fax: 02 702 46 02.

– Of reageer via de website www.plusmagazine.be (doorklikken op ‘Lezersoproep’).

Alle deuren moeten open blijven

Tijdens de oorlog kreeg ik, door het gebrek aan melk, verschijnselen van rugverkromming. Dankzij een dokter kon ik worden opgenomen in een hersteloord voor kinderen in Kalmthout. Helaas kreeg ik daar de waterpokken en moest ik een tijdje alleen op een kleine zolder blijven om de anderen niet te besmetten. Naast het home hadden de Duitsers een luchtafweergeschut (Flak) opgesteld. Tijdens een nacht van bombardementen werden alle kinderen naar de schuilkelder gebracht, maar mij waren ze vergeten. De zolderdeur was op slot en zo moest ik urenlang dat angstwekkende flak-flak-flakgeluid horen. Het gevolg is dat ik nu, ruim 60 jaar later, nog altijd niet in een afgesloten kamer kan blijven. In ons huis staan alle binnendeuren altijd open en – als het kan – ook de buitendeur. Waar ik ook ben, moet ik weten dat ik op elk moment ongehinderd naar buiten kan.

Panische angst voor migraine

Het idee dat ik een migraineaanval zou kunnen krijgen, verlamt me meermaals per week. Zou het vannacht zijn? Of morgen? Zal ik kunnen gaan werken? Resultaat: ik ben gaandeweg meer en meer pilletjes gaan slikken. Nu zijn het er al zeven. Dan moet ik naar de dokter voor pilletjes om af te kicken of tegen de zenuwachtigheid of de depressie.

Nooit meer te voet

In mei 2001 heb ik mijn man verloren in een verkeersongeval. Het eerste anderhalf jaar ging het goed, tot ik paniekaanvallen kreeg wanneer ik te voet de straat op moest. Mijn hart klopte snel en ik bibberde over heel mijn lichaam. Sedertdien durf ik te voet niet meer naar buiten (fiets of auto is geen probleem). Ik zou graag weer op stap gaan. Wie kan me vertellen hoe ik hier uit kom?

Simone Binst

De Bavaylei 34

1800 Vilvoorde

Pleinvrees kluistert me aan huis

Ik heb al jaren last van hoogtevrees maar dat is klein bier in vergelijking met de pleinvrees waaraan ik al 32 jaar lijd (ik ben 64). Binnenshuis voel ik me goed, buitenshuis begint het, vooral in kerken, grote zalen, op de markt en bij wandelingen op de dijk. Ineens breekt het zweet mij uit, dan krijg ik het weer koud en voelt het aan alsof ik van mijn stoel ga vallen. Op straat lijkt het of mijn benen schuin lopen. Wanneer ik op mijn werk de binnenplaats moest oversteken naar een ander kantoor, liep ik hard alsof iemand achter me aan zat. Ik heb therapieën gevolgd en slaag er nu in vrijwel zonder kalmeermiddelen te leven. Toch kom ik het liefst niet meer buiten. Van lezers die ook aan deze fobie lijden, zou ik graag vernemen hoe zij het aanpakken. Zelf kan ik hen helpen met tips vanuit mijn ervaring.

M.B., Berchem