Varen met vrienden

Kostendelend met vrienden een boot huren en zonder vaarbewijs zwerven over kanalen en rivieren: ook in eigen land wordt de formule populair. We hebben het avontuur in de Westhoek uitgetest.

We zijn met drie bevriende koppels en unaniem hebben we Marc – twee rechterhanden – gebombardeerd tot stuurman en onszelf tot scheepsmaatjes. Maar goed ook, want er staat een strakke wind wanneer we op zaterdag – voorzien van veel te veel eten en drank – onze huurboot (ruim 13 m lang) verkennen in de vertrekbasis even buiten Nieuwpoort.

De uitleg die we voor de start krijgen is uitgebreid, maar de praktijk blijkt toch nog anders. Een boot reageert trager dan een auto en vraagt om zachte stuurbewegingen. Als we uit ongeduld wat bruusker draaien, gebeurt er eerst niets, maar even later ligt de boot haaks tegen de oever...

De echte maneuvreertest komt in de sluis die ons op de IJzer moet brengen. Aanleggen is bij die strakke wind niet evident. De touwen snijden door onze handen – in het instructieboekje staat niet voor niets het advies om handschoenen mee te brengen.

Slow travel

Op de rivier maakt de stress snel plaats voor onthaasting. Behalve de waterhoentjes en de reigers zijn we alleen op het water. Traag glijden de polders voorbij. Onze snelheid: 10 km per uur! Wanneer de brug van Tervate voor ons open gaat, zwaaien we met guilty pleasure naar de auto’s die op ons moeten wachten. Onze eerste stop is de Dodengang. We hebben de lange haken ontdekt waarmee we de boot tot tegen de steiger kunnen trekken om hem dan met touwen vast te leggen. Het loopgravenmonument uit ’14-’18 is nu gerenoveerd en de rust zou ons bijna doen vergeten dat deze rivier een sleutelrol speelde in een waanzinnige oorlog.

Elke sombere gedachte verdwijnt snel in het bruine café wat verderop, dat ook De Dodengang heet. De Picon-met-witte-wijn is hier zo lekker dat we de tijd vergeten. Het schemert al wanneer we onze boot de rivier opsturen, maar Diksmuide is niet ver meer. Bij het avondeten aan boord is de sfeer opperbest en over het comfort lijkt iedereen tevreden. De drie hutten zijn klein maar elk voorzien van een cel met douche en toilet. De keukenhoek heeft al het nodige en de zitruimte is ronduit royaal.

Verrassend Veurne

Het regent wanneer we op zondagochtend langs de IJzertoren varen. Na een uur draaien we het kanaal naar Ieper op. Volgens de instructies bellen we tijdig de sluiswachter op die ons in Boezinge door twee sluizen moet loodsen. Het zijn pareltjes van industriële archeologie. De man draait de deuren nog met een kruk open. Het verval is zeker zo indrukwekkend als in de sluizen van het Canal du Midi. Gelukkig zijn we al geroutineerd in het gebruik van de boothaken.

Omdat het nog regent, blijven we in Ieper aan boord lunchen en varen dan terug naar de IJzer. Daar breekt de zon door. Eindelijk kunnen we sturen vanop het bovendek. Dorpjes in de verte, klaprozen en roerloze reigers op de oever: dit is zalig genieten.

In de late namiddag leggen we om te overnachten aan in het kleine Fintele. Vanaf hier is de IJzer niet meer bevaarbaar en moeten we via het Lo-kanaal terug naar Nieuwpoort. We maken ons varende huis extra goed vast, want er is een harde wind opgestoken. Tijd voor de heren van het gezelschap om in de kombuis te duiken. Op het programma staat immers een mannenkookavond.

Door de Ganzepoot

De volgende ochtend draait de sluiswachter de sluis van Fintele voor ons open. We kunnen nu het smalle Lokanaal op. Iedereen geniet mee op het bovendek, want de harde wind heeft plaats gemaakt voor een blauwe hemel. Tussen de rietkragen klinken we met ons aperitief op de sluiswachter die voor ons drie keer een ophaalbrug moet opendraaien. In Veurne maakt een wandeling door de stadskern ons nog blijer. Het stadje heeft zichtbaar een facelift gekregen. De puntgevels lijken geknipt voor een filmdecor.

In de namiddag zit iedereen vrolijk bij te praten op het zonnedek voor het laatste stuk naar Nieuwpoort, waar we tijdig moeten aankomen in verband met de getijden. Het wordt echter stil aan boord wanneer we over het beschermde sluizencomplex Ganzepoot varen. Kiezen we wel de juiste sluis om onze vertrekbasis te bereiken? En niet de sluis naar zee toe? Hoewel. Na drie dagen voelen we ons al bijna zeebonken.

Ludo Hugaerts – Foto’s Bart Degrande

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content