Varen is altijd een beetje dromen

Wanneer de deur openschuift, stap ik in een lift vol vrouwen in een baljurk, vol mannen in smoking, vol diamanten en dure geurtjes. Het zou de Londense Savoy kunnen zijn in 1930 maar het is de ‘Queen Mary 2’ in 2005. Plus Magazine voer van New York naar Southampton op het meest luxueuze passagiersschip ter wereld.

De ober die me thee uitschenkt, draagt een vlekkeloos wit jasje, een zwarte broek met perfecte vouwen en één witte handschoen. Tea, Sir? Het is half vier in de namiddag in de balzaal (Queen’s Room) van de Queen Mary 2. Even later brengt een andere ober in dezelfde outfit een schaaltje met scones, warme confituur en slagroom. Op zijn beurt wordt hij gevolgd door een vrouwelijke collega die me laat kiezen uit dunne sandwiches (met gerookte zalm en komkommer, of course). Al die tijd blijft de harpiste vooraan beschaafd tokkelen.

Ik heb het gevoel dat ik met een teletijdmachine terug ben geparachuteerd naar de jaren dertig. Dat is uitdrukkelijk de bedoeling van dit schip en zijn eigenaars (de rederij Cunard): de passagiers onderdompelen in de luxe van de grote oceaanstomers van toen, in combinatie met de technologie van vandaag. De bibliotheek en de sigarenkamer lijken weggelopen uit de Londense club van Winston Churchill, maar u ziet er nu passagiers draadloos internetten op hun laptop. En wie de film Titanic heeft gezien, zal de dubbele trap van het statige Britannia-restaurant meteen herkennen.

De grootste, de langste, de hoogste,...

De QM2 maakte haar eerste trip op 12 januari 2004 en rijgt sedertdien de superlatieven aan elkaar. Ze is het grootste (151 400 ton), langste (342 meter), hoogste (72 meter), breedste (41 meter) en duurste (800 miljoen euro) passagiersschip uit de geschiedenis. Aan boord telt ze de langste joggingbaan, de grootste dansvloer en de best voorziene bibliotheek die op zee te vinden zijn, samen met een serie kunstwerken voor een waarde van ruim 5 miljoen euro.

Het is even wennen dat de luxe hier net iets verder gaat dan elders. Wanneer ik bijvoorbeeld aan de bar overmoedig een daiquiri-cocktail bestel, wordt beleefd gevraagd welke smaak meneer wenst. Er is namelijk keuze uit zes verschillende samenstellingen. Eerder heeft het kamermeisje dat over het wel en wee van mijn kajuit waakt, geïnformeerd of de kussens van mijn bed naar wens zijn. Zo niet, kan ik kiezen uit acht andere kussentypes. Tegen extra betaling kan ik ook gebruik maken van het wellnesscentrum. Het strekt zich uit over twee dekken en biedt alle mogelijke behandelingen, inclusief een kruidensauna, diepmassage, ayuvedische verzorging en acupunctuur.

De avond valt wanneer de QM2 geruisloos de kade aan de Hudson in New York verlaat. Bijna iedereen van de ruim 2100 passagiers heeft een plaats gezocht op één van de dekken om te kijken naar de voorbijschuivende skyline in de ondergaande zon. Wanneer de commentator via de luidsprekers vertelt dat we Ground Zero, de locatie van de vroegere Twin Towers, passeren, hoor je nog alleen het klikken van de digitale camera’s, hoewel er van op het water in feite niets te zien valt. Maar dat wordt goedgemaakt door het prachtige zicht op het zuidpunt van Manhattan en het Vrijheidsbeeld.

Het Titanic-gevoel

De eerste twee dagen op de Atlantische Oceaan blijft het bitter koud, met regenbuien en een ruwe zee. Op ons reuzenschip vertaalt zich dat in een lichte deining. Ik ben blij dat ik mijn doosje Touristil toch heb meegenomen. Vanaf de derde dag wordt de zee kalmer maar zien we alleen mist. En het blijft te fris om te genieten van het privébalkon (4 op de 5 kajuiten hebben er een) of van de buitenzwembaden en -jacuzzi’s. Ook het evenement Cigars under the Stars (havanna’s roken onder de sterrenhemel) wordt afgelast.

Wanneer de kapitein via de intercom het woord neemt. ” I’m sorry to announce you that we have an emergency”, vlamt het Titanic-gevoel op . Ik weet wel dat de transatlantische koers te zuidelijk blijft om ijsbergen te ontmoeten, maar toch... Blijkt dat een passagier van 73 ernstig ziek is geworden. Opname in een ziekenhuis is noodzakelijk, maar het barre weer en de ijsafzetting op de schroeven maken het voor een helikopter onmogelijk op het schip te landen. De kapitein moet de passagier afzetten in de Canadese havenstad Saint-Johns. Het is al na tien uur ’s avonds wanneer een rubberbootje van de kustwacht zich tegen de mastodont aanschurkt. Vanop het dek klinkt applaus wanneer onze bemanning erin slaagt de zieke passagier, ingesnoerd in een draagberrie, te laten zakken in de gevaarlijk op en neer zwiepende zodiac. Geheel avonturenvrij is een trip met de QM2 dus niet.

Belgische trots

Aan boord weten ze gelukkig hoe ze de passagiers bij slecht weer bezig moeten houden. Het scheepskrantje vermeldt elke dag zo’n 50 activiteiten: van bridgetornooien tot golfen op een virtueel terrein, van bingo tot sjaaltjesknopen, van tapdans tot livemuziek, van aerobics tot yoga, van tafeltennis tot waterverfschilderen. De meer intellectuele passagiers kiezen voor lezingen door docenten van Oxford, terwijl anderen zich naar een Get together voor singles reppen.

Met gepaste trots vlij ik me neer in de pluchen stoelen van het Planetarium, want dit werd ontworpen door de Belg Johan Gijsenbergs terwijl Barco de technologie leverde. Half achteroverliggend kijk ik naar een film over de ruimte op een koepelscherm van 360° en met surround-geluid. Overigens is het Planetarium niet de enige Belgische trots aan boord. Een groot deel van de tapijten en meubelstoffen werd geweven door de firma Santens.

De boetieks aan de lobby hebben niets gemeen met de taxfree supermarkt die u op een normale ferry aantreft. Hier heersen Hermès, Hugo Boss, Armani, Valentino, Cartier. Toch is het even slikken bij de speciale verkoop van juwelen van Hollywood-sterren. Zou dat halssnoer echt door Marilyn zijn gedragen zoals wordt vermeld?

De chef komt uit de Elzas

Wie zich ondanks alles verveelt, kan des-noods de hele dag eten en drinken. Van de vier grote zelfbedieningsrestaurants gaat er één al open om 5 uur ’s morgens, als attentie voor de nachtraven van de discotheek. Toch kies ik elke avond voor het filmachtige decor van het Brittania-restaurant. De bediening behandelt u hier als écht rich and famous en de wijnkaart doet ieder gastronomisch restaurant blozen. Dat het eten te Angelsaksisch zou zijn, was een onterechte vrees. Aan het hoofd van de brigade (148 koks en 8 bakkers) staat Jean-Marie Zimmerman, een Elzasser die de maaltijden een duidelijk modern-Franse toets heeft gegeven. “We maken alles zelf aan boord, van de fonds tot de kroketten”, zegt hij. “En totnogtoe heeft geen enkele gast om iets gevraagd dat we niet konden klaarmaken, hoe extravagant het verzoek ook was.”

Cultuur en chique verwennerij

Vanaf een uur of zeven ’s avonds ondergaat het schip een duidelijke metamorfose, zeker op die avonden dat de dress-code formeel is (zie kaderstuk Zit uw jasje goed?, p. 118). Dames in avondjurken annex diamanten en heren in smoking bevolken de liften en de gangen. Ze willen na het eten een beetje uit de bol gaan. Eerst naar een show of een optreden in het theater en dan naar de geldmachines en de speeltafels van het casino (dat overigens de hele dag open is). Vervolgens wordt het tijd voor een wals, een tango of een rumba in de Queen’s Room (mét live-orkest). En wie dan nog energie over heeft, kan eindigen in de discotheek.

Amerikanen en Britten vormen het gros van de passagiers, vooral zestigers en zeventigers. Engels is de voertaal, al zorgt de rederij voor hostessen die Frans, Spaans of Duits spreken. Voor het diner heeft men mij geplaatst aan een tafel met drie Amerikanen. Carol is 76 en al elf jaar weduwe. Van haar vijfde man, wel te verstaan. Ze woont in Florida en is van niets begonnen om te eindigen als zaakvoerster van haar eigen bedrijf. Dit is haar 29ste cruise want reizen doet ze alleen per luxeschip. “Dat is pas echt ontsnappen aan de sleur. Hoe duurder de cruise, hoe zekerder ik ben van het juiste publiek. Zoals hier.”

Net als Carol zijn mijn twee andere tafelgenoten, Mary en John, Amerikanen en toch verschrikkelijk anti-Bush en pro-Europees. Mary is een gepensioneerde psychologe uit Michigan en John is haar tweede man. Wanneer het schip in Southampton aanmeert, zullen ze via Londen doorvliegen naar Italië voor een verblijf van drie weken in Siëna, hun lievelingsstad: “Dit is onze tweede overtocht met de QM2. Het is de cultuur en de chique verwennerij die ons zo aantrekken. Echt Europees! Je voelt hier de geschiedenis.”

Jayne en Antonio

Toch is er nog een wereld van verschil tussen mijn tafelgenoten en de beroemdheden die de dure suites bewonen. Zij betalen minimaal e 11.581 voor een Royal Suite of e 27.355 voor een Grand Duplex. In ruil krijgen ze een eigen lift, een eigen lobby, een eigen restaurant, een eigen buitenjacuzzi en een eigen butler. Zij hoeven zich nooit onder het plebs te begeven.

Pierre heeft vier jaar les gevolgd in een butlerschool en is nu één van de ruim 1200 personeelsleden aan boord. Hij had al de zorg voor gasten als John Cleese, de Spaanse koningin Sophia, het echtpaar Bush senior, Antonio Banderas, Whoopi Goldberg en Jane Seymour. “Beroemdheden zijn vaak minder veeleisend dan gewone passagiers”, sust hij. “Als butler mag je vooral nooit neen zeggen. En altijd bedenken dat het leven aan boord een beetje losstaat van de realiteit. Dit is een droom en daar ben ik een deel van.” n

Ludo Hugaerts

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content