Vakervaring en niet de leeftijd telt

Hij is werkelijk even minzaam als het sympathieke televisie-icoon. En de term icoon is voor Luc Appermont (62) geen overstatement. Al 40 jaar draait hij mee. Vanaf 1 september is hij opnieuw te zien waar het allemaal begon: op de openbare omroep. Met Vroeger of Later, een quiz over populaire cultuur, kreeg hij een kolfje naar zijn hand.

Appermont heeft voor ons gesprek een terras gekozen te midden het glooiende landschap van Vlaams-Brabant. Wanneer we plaats nemen, vraagt hij meteen honderduit naar mijn functie en bezigheden. Tot ik hem stop en de rollen probeer om te keren. “O sorry, het is nu eenmaal ook mijn vak. Ik heb echt oprecht interesse in mensen, weet je.” Maar wij willen natuurlijk graag weten hoe het met hém gaat nu hij na 22 jaar opnieuw op de VRT verschijnt.

Plus Magazine: Voelt het voor u als thuiskomen?

Luc Appermont: Absoluut. De cirkel is rond. Dit is het huis waar ik alles heb kunnen leren en uitproberen. En nu mocht ik een programma maken met jonge mensen – ik denk dat de oudste 30 is – en het klikte. Er is natuurlijk veel veranderd. Er zijn veel nieuwe mensen, al zag ik er toch nog enkele oude collega’s. Vroeger of Later is trouwens gemaakt door een productiehuis ( nvdr De TV-makers). De 13 afleveringen zijn net ingeblikt en we zijn bezig met de laatste visie. Ik heb wel een goed gevoel over het geheel. Maar hoe het zal ontvangen worden door de kijker is natuurlijk de grote vraag. Ik maak al heel mijn leven mee dat mensen na een laatste opname euforisch zijn. Maar ik heb snel geleerd dat het afwachten is hoe de kijker oordeelt. De concurrentie wordt bovendien hard in het najaar.

Het programma gaat over media-geschiedenis. Bent u niet bang dat u gevraagd werd vanuit een zekere nostalgie?

Het programma heeft een nostalgische waarde, niet ik. Ik heb natuurlijk een stuk mediageschiedenis meegemaakt en in die zin is het mij meer op het lijf geschreven dan een jonge snaak. Maar dat de leeftijd van televisiemensen als een probleem ervaren wordt, is typisch voor Vlaanderen. In de Verenigde Staten zijn de ankers van grote nieuwsshows allemaal de 50 of 60 voorbij en soms zelfs ouder dan 70. Mijn Franse collega Michel Drucker, die ik persoonlijk ken, is 69. Wel, hij behoort tot de top. Net als Terry Wogan in Engeland, die 73 is. Ik kan honderden namen noemen van collega’s die veel ervaring hebben en worden ingeschakeld. Die honger naar jong en nieuw is echt iets van hier. En dan valt het voor mannen nog mee. Voor dames is het erger gesteld. Ik ben op dat vlak echt wel een feminist geworden. Vakervaring is iets wat je opbouwt met de jaren. Denk maar aan Sonja Barend of Mies Bouwman. Ik ben er zeker van dat de Nederlandse omroepen nog de rode loper voor hen zouden uitrollen als ze dat zouden willen.

Gaan Vlaamse media te weinig respectvol om met ervaring?

Het heeft weinig te maken met respect, wel met de ideeën van diegenen die aan het roer staan. Zij denken dat het alsmaar jonger en nieuwer moet. En ik heb nooit begrepen waarom. Destijds is Studio Brussel opgericht om tegemoet te komen aan 100.000 Vlaamse jongeren tussen 18 en 22 jaar. Prima. Maar er zijn intussen meer dan twee miljoen 70-plussers in ons land!

U was 57 toen uw exclusiviteits-contract bij VTM niet werd verlengd. Had u het gevoel dat dat met uw leeftijd te maken had?

Ik heb mezelf nooit fout behandeld gevoeld. Integendeel. Ik ben destijds zelf bij het Rad van Fortuin opgestapt omdat ik vond dat ik er klaar mee was. Ik wou een talkshow. Maar daar bleek geen belangstelling voor te zijn op dat moment. En dus ben ik van het scherm verdwenen. Het was trouwens de periode dat alle exclusiviteitscontracten werden beëindigd.

Staat u zelf stil bij het feit dat u ouder wordt?

Heel weinig. Ik accepteer elke leeftijd. Vraag mij niet welke leeftijd ik nu zou willen hebben, want ik weet het niet. Ik voel weinig verschil tussen 20 jaar geleden en nu. Gelukkig ben ik fysiek en mentaal in prima conditie.

Bent u de vijf jaar zonder televisie makkelijk doorgekomen?

O ja. Ik heb verschillende projecten gehad. Zo maak ik elke zomer een tournee langs de kust voor de Nationale Loterij. Er kwamen ook vragen van diverse productiehuizen. Maar ik wil enkel nog dingen doen die bij mij passen. Trouwens, televisie is mijn leven niet. Entertainment is mijn leven. Ik heb het gevoel dat ik op de wereld ben gezet om mensen ontspanning te bieden, hun zorgen te laten vergeten. Op school was ik altijd Jantje Middelmaat, behalve voor spreekbeurten, toneel of activiteiten waar een stem of presentatie aan te pas kwam.

Genoot en geniet u van de bekendheid?

Toen ik binnenkwam op Studio Herman Teirlinck zei ik: “Ik wil presentator worden”. De bekendheid die daaruit voortvloeit, kon ik toen niet inschatten. Die is er bijgekomen en ik vind ze best leuk. Ik heb dat bekend zijn ook goed proberen te plaatsen.

Over uw privéleven bleef u wel altijd discreet.

Ik vind het gewoon belangrijk om mijn privé en publieke leven gescheiden te houden. Ik kom uit een generatie waarin het not done was om naar het privéleven te peilen. Wij vroegen ons ook niet af of coryfeeën als Armand Pien of Tante Terry getrouwd waren of kinderen hadden. Wij waren in hen geïnteresseerd om wat ze deden. Eigenlijk denk ik ook niet dat onze gezinssamenstelling of waar we met vakantie gaan mensen echt boeit. Het zijn de bladen die de nieuwsgierigheid aanwakkeren.

Hebt u er nog altijd moeite mee als mensen naar uw privéleven vragen?

Helemaal niet. Ik zeg gewoon: “Privé is privé” en de kous is af. Maar ik heb er geen moeite mee, zolang die interesse gezond is.

Speelt voor u ook niet het feit dat u een man als levenspartner hebt?

Als ik vrouw en kinderen had gehad, was dat voor mij hetzelfde issue. Ik heb de relatie met mijn man nooit verborgen gehouden. Ik loop er gewoon niet mee te koop. Bart ( nvdr Kaëll, zijn partner) is zanger en gaat daar anders mee om. Toen hem de vraag gesteld werd, heeft hij daar eerlijk op geantwoord. Maar twee jaar geleden was het echt de eerste keer dat iemand hem ernaar vroeg. En als iemand van mij nu wil weten of ik een relatie met Bart heb, zeg ik gewoon: “Ja”. En misschien net als Mitterand: “Et alors?” Maar ik ben een individu met zoveel facetten en welke partner ik heb is er maar één van. Ik voel mij dus zeker niet geroepen om op de barricaden te staan.

Was het wat dat betreft niet makke- lijker geweest om nu 20 te zijn?

Als ik nu jong zou zijn zou ik er wellicht anders mee omgaan. Maar iedereen is nu eenmaal een kind van zijn tijd. Toch zou ik discreet blijven. Naast het podium wil ik graag incognito door het leven gaan. En Vlaanderen is wat dat betreft een paradijs. Hier zijn geen paparazzi. Wij hebben een andere ethiek dan in Nederland, Engeland of Frankrijk. Tabloids werken hier niet.

Is uw terugkeer naar de VRT een-malig? Of staan er nog projecten op stapel?

Ik wil niet meer op lange termijn denken. Vroeger wist ik al twee jaar op voorhand hoe mijn agenda er zou uitzien. Nu laat ik de dingen op mij afkomen en bekijk ik project per project. Eigenlijk doe ik mijn hele leven al wat ik graag doe. Ik ben absoluut bevoorrecht. Maar in het begin nam ik wel eens dingen aan waarvan ik niet goed wist waarin ik terecht zou komen. Nu denk ik wel beter na. Ik zou jonge tv-makers trouwens aanraden altijd respectvol om te gaan met inhoud en mensen. Dat is mijn credo en dat mis ik vaak in deze tijd. Nu lijkt soms alles te moeten wijken om te scoren.

Vroeger of later. Vanaf 1 september, 13 weken lang op Eén, telkens om 20.40 u.

Ann Heylens. Foto’s: Frank Bahnmüller

Als iemand mij nu vraagt naar mijn relatie metmijn man zeg ik gewoon “Et alors?”