Uiteraard!

Durft u alleen op restaurant te gaan? Waarom moet daar ‘durft u’ bij? Omdat, zoals veel lezers getuigen, het niet vanzelfsprekend is om alleen een restaurant binnen te stappen, een tafel voor één persoon te vragen en de wat meewarige blik van de kelner te trotseren die u naar een hoekje in de buurt van de toiletdeur verwijst. Het is niet evident om alleen voor een steak te zitten terwijl anderen minstens één tafelgenoot hebben. Een maaltijd, en dan vooral een goede maaltijd, is per definitie een moment dat gedeeld wordt. Praten over de kwaliteit van de steak die u eet of de wijn die u drinkt, maakt deel uit van het plezier. Misschien is het zelfs wel het leukste aan een etentje...

“Alleen eten? Mij stoort dat niet”, zei ik lang geleden tegen mijn grootmoeder met de zelfzekerheid van een piepjonge journaliste, gespeend van wat ook maar van ver op twijfel of empathie lijkt. Maar als ik alleen op restaurant ging, was dat ’s middags in een snackbar, de plek bij uitstek voor een solo middagpauze, of omwille van een of andere professionele opdracht. “Ja, jij kan zonder problemen in je eentje gaan eten omdat je weet dat er ’s avonds thuis iemand op je wacht”, antwoordde mijn oma. Wat ze zei, was waar. Zelfs toen al begreep ik wat ze bedoelde. Haar woorden zijn me altijd bijgebleven. Ik vraag me dan ook constant af hoe het leven van mensen die alleen voor hun bord zitten eruit ziet.

Onlangs nog zag ik een vrouw zitten, helemaal alleen, in een druk bezochte brasserie in het centrum van Brussel. Elegant gekleed, met verfijnde manieren, degusteerde ze een vissoep. Voor haar stond een halve fles witte wijn in een ijsemmer. Na de soep werd de vis opgediend. En daarna? Ze haalde haar smartphone uit haar mooie handtas en bleef er in alle rust nog een half uur mee in de weer. Waarop ze rechtstond en het restaurant verliet. Ze had met niemand contact gezocht. Ze had evenmin blikken gemeden. Ze was daar alleen maar geweest, meer niet.

Tot mijn verbazing kruiste haar pad later het mijne (er zijn zo van die momenten waarop het toeval plots een nieuw personage in ons leven introduceert!). Ik zag haar – alweer alleen, alweer elegant – het zebrapad oversteken in een heel andere buurt, ook vol restaurants. Ze was duidelijk op weg naar huis. Wie was toch die vrouw die zich zo op haar gemak voelde alleen? Ik zal het nooit weten maar het staat vast dat ze, in plaats van een maaltijd te nuttigen in het eerste het beste restaurant in haar buurt, de moeite neemt om naar een restaurant te gaan dat ze met zorg heeft uitgekozen. Alleen. En waarom ook niet? Waar-om zou men zich niet mogen opdirken om te genieten van lekkere gerechten in een aangename omgeving? Enkel omdat men alleen is? Een wijze les.

Anne Vanderdonckt, Hoofdredacteur