Toeters en zeepbellen

Beste Gino, ik geloof er geen snars meer van. Je lijkt me nochtans een aardige jongeman. Je houdt mij al een halfuurtje gezelschap deze nacht. Je zit in een mooi televisiedecor en je hebt het over exotische reizen, droomauto’s en de meest recente gsm’s. En toch geloof ik je niet, Gino. Ben ik echt de enige die op dit moment voor zijn televisietoestel zit? Ik tuur door het raam en zie slechts één eenzaam lichtje branden in de talrijke flats rondom mij.

Wat moet ik doen, zeg je? Even bellen en dan krijg ik 20.000 euro van je?! Ho maar, Gino, dat lijkt me sterk. En die letters op het scherm (Gino heeft het over een lettermix), wat moet ik daarmee aanvangen? Een bestaand woord vormen, juist ja. En de tip is ‘markt’ zeg je? Oké, even concentreren dan. RGONETEN. Ik pijnig mijn hersenen en dan ineens: eureka! GROENTEN. Ik grijp snel naar mijn mobieltje om Gino te bellen. Hallo, Gino, hallo? Ik krijg niets te horen. Nu toch: “Word tiende beller en maak kans op die fantastische prijs. U bent op dit moment GEEN tiende beller.”

Nog maar eens proberen dan. Opnieuw hetzelfde antwoord. De drang om die 20.000 euro in de wacht te slepen, haalt het van mijn gezond verstand. Na acht pogingen krijg ik te horen dat ik “niet voldoende belkrediet meer heb om dit nummer te bellen”. Gino zit – net als ik trouwens – met de handen in het haar. Er is echt niemand die belt, zegt hij. En ik dan, Gino? Neem verdorie je telefoon op! Ik laad mijn kaart weer op en probeer het nog een aantal keer. Alweer zonder resultaat. Wat zeg je Gino, wie heb je aan de lijn? Georgette? Zou het haar lichtje zijn dat ik daarnet zag branden in het aanpalende flatgebouw? Georgette murmelt aarzelend “groenten”. Gino glimlacht en zegt dan ietwat beteuterd: “Ach Georgette, ik vind het zo jammer voor jou, maar dat is niet het woord waarnaar we op zoek zijn.” Hoezo, niet juist? Ik kijk halsreikend uit naar de afloop van dit spektakel. Omstreeks drie uur vertelt Gino me dat hij moe is en dringend naar bed wil. Hij wenst mij nog een goede nacht en verdwijnt van het scherm.”Tongeren”, mompel ik even later.

Ik kijk nog even uit mijn raam en zie dat het lichtje aan de overkant gedoofd is. Ik maak snel de rekening en besef dat ik op een halfuurtje tijd 50 euro weggebeld heb. Krijg ik die nu terug, Gino? Neen dus. Het begint stilaan door te dringen dat je me serieus bij de neus hebt genomen. Mijn droomreisje naar Hawaï kan ik op mijn buik schrijven. Ach, een citytrip naar Tongeren is ook niet slecht. Naar het schijnt hebben ze er een mooi marktplein. Ga je mee, Georgette? n

Bram De Saedeleer, medewerker v/h Onderzoeks- & informatiecentrum v/d Verbruikersorganisaties (OIVO)