Thema van de maand: wat betekende Mei 68 in uw leven?

“We waren achttien en klaar om de wereld te veranderen”, lazen we in een lezersbrief. Bij velen onder u is Mei 68 nadien blijven nazinderen, vooral in de opvoeding van uw kinderen en in de afkeer van blind gezag. Een enkele lezer is beschaamd dat hij indertijd Mao en zijn rode boekje heeft nagelopen.

Samen slapen mocht niet

Mijn vriend, nu mijn man, was 22 in 1968, studeerde nog en woonde bij zijn ouders. Op kot gaan mocht niet van zijn ouders, samenwonen met mij zeker niet. Trouwen was de enige oplossing. Na ettelijke ruzies gingen zijn ouders akkoord, op voorwaarde dat hij slaagde in dat academiejaar. Op 23 augustus zijn we voor de wet getrouwd en mochten we van de ouders samen op restaurant. Maar samen slapen, neen, dat niet. Op 17 september is mijn vriend geslaagd voor zijn tweede zittijd en op 21 september zijn we in de kerk getrouwd. Toen mocht alles ineens wel. Omdat ik al werkte en mijn man nog studeerde, deed hij veel in het huishouden. De huisbazin van ons appartementje vond dat een grote schande. We hebben voor onze relatie moeten knokken, door dik en dun. Misschien zijn we daarom nog altijd samen.

Knuffels en affectie

Mei 68 heeft vooral een ommekeer in de opvoedingsmethodes gebracht. Knuffels en affectie heb ik van mijn ouders niet of heel weinig gekregen en daarom heb ik die wel aan onze zoon gegeven. Tegelijk heb ik hem waarden en normen geleerd als eerlijkheid, opkomen tegen schijnheiligheid en kritisch blijven tegenover elke autoriteit.

Doorgegeven aan de kinderen

In het eerste jaar van het hoger onderwijs hoorde ik voor het eerst iets over de provo’s in Amsterdam. Wat later heb ik meegedaan aan alle protestacties en grote betogingen. Ik heb lang haar gehad, een parka met een vredesbutton gedragen en elpees van protestzangers gekocht. Ik ben blij dat ik deze periode zo intens heb méébeleefd. Intussen weet ik dat we toen een en ander verkeerd of naïef beoordeeld hebben. In de jaren tachtig en negentig is het bon ton geworden om wat smalend op de mei 68’ers neer te kijken, maar ik ben altijd betrokken gebleven bij wat in de samenleving omgaat. We hebben ook geprobeerd die betrokkenheid aan onze kinderen door te geven. Volgens wat ik bij hen zie, mét resultaat...

Een eigen mening

In die periode zat ik op een grote school aan de Lindelei in Gent. We hebben enkele weken gestaakt, al weet ik niet meer waarom. Ik heb toen geleerd dat je niet klakkeloos moet aanvaarden wat het gezag beveelt. Je wordt een beter mens als je trouw blijft aan je eigen mening en houding.

De nieuwe mens

In die periode is iets goeds in beweging gezet, een sfeer van menselijke solidariteit en kameraadschap. We hadden het gevoel dat er een nieuwe mens kon ontstaan. Helaas is daar weinig van overgebleven, het individualisme is massaal teruggekeerd. Vandaag leven we in een koude samenleving, waar materieel bezit alles overheerst.

Verboden te verbieden

Als dochter van een rijkswachter kwam de slogan Verboden te verbieden me goed uit. In 1968 zat ik in de eerste kandidatuur en ik heb toen vaak mee op de barricaden gestaan tegen de wantoestanden in onze school. Later ben ik milder geworden, maar ik ben steeds blijven worstelen met hiërarchie en bazen. Onrecht en profitariaat zitten me nog steeds dwars. Ik werk op een personeelsdienst en met die houding maak ik het mezelf niet altijd gemakkelijk!

Tijd voor een nieuw Mei 68?

Als student in Gent heb ik 1968 en vooral 1969 (de maartbeweging) meebeleefd. Voor mij was het vooral een verzet tegen een establishment dat overliep van schijnheiligheid en machtshonger. Kardinaal Suenens duldde geen inspraak en sommige professoren lieten de slaagkansen van een student afhangen van het aantal boeken dat hij van de prof in kwestie had gekocht. In de samenleving van 2008 is het misschien tijd voor een nieuw Mei 68. Maar dan over het thema van de groeiende kloof tussen arm en rijk. Tussen de gewone werknemer die moet besparen, en de ceo die weer eens een paar honderdduizend euro opslag heeft gekregen.

Ik schaam me nu

Als jonge student heb ik tegen de oorlog in Vietnam betoogd. Terecht. Ik heb ook gezwaaid met Mao’s rode boekje. Een samenleving van gelijkheid en de culturele revolutie leken me wel wat. Over dit engagement schaam ik me, omdat ik nu weet wat er echt in China (en Cambodja) is gebeurd. Ik heb zelf slachtoffers uit die tijd ontmoet. Blinde waanzin.... und ich habe es nicht gewusst!

Nachtenlange discussies

In het laatste jaar van mijn humaniora hadden we op ons zeer strenge jezuïetencollege een groepje rebellen gevormd en we volgden de actualiteit in Parijs op de voet. Onze ouders hadden het al zo moeilijk met de Beatles, de Stones en de yéyé en nu kwam de contestatie er nog eens bij. We begonnen openlijk boeken te lezen die in het college verboden waren. Tot een stuk in de nacht organiseerden we discussieavonden over het verbeteren van de wereld. We voelden ons geweldig en klaar om te strijden tegen alle beknellende gedachten.

M.Nieberg;M.Scheurweg;R.Daenekindt;J. Bonboire;R.Scheers;J.Moriau;A.Buys;C.Weltens;J.Derom