Thema van de maand: Voelt u zich schuldig omdat u vroeger gestopt bent met werken?

Politici, beleidsmensen en werkgevers stellen het nu voor alsof we allemaal luie 50-plussers zijn die niet meer willen werken. Veel mensen denken ook dat brugpensioenen zeer riant zijn. Mis! Ik maakte deel uit van het lager kaderpersoneel in een onderneming die in 2003 het statuut van bedrijf in moeilijkheden kreeg. Het mocht werknemers vanaf 52 jaar wegsturen met een brugpensioen van ongeveer 60 % van hun wedde. Ineens moest ik het stellen met a 560 netto per maand minder. Als bruggepensioneerde mag ik geen cent bijverdienen, maar ik moet wel mijn woning verder afbetalen en ik heb kinderen die nog studeren. En dan zou ik me schuldig moeten voelen? Na 43 jaar werken vind ik dat ik me absoluut niet moet schamen dat ik met vervroegd pensioen ben gegaan. Ik heb gewerkt in een bedrijfje dat producten voor begraafplaatsen maakte zoals granieten boeken en columbariumplaten. Voor een vrouw als ik was dat letterlijk zwaar werk. Toch moet ik het nu stellen met een klein pensioentje. Werkgevers en ministers, jullie hebben gemakkelijk praten van op jullie knusse bureau. Kom eens van dat bureau af en ga kijken naar de arbeidsomstandigheden in de kleine bedrijfjes. Ik was graag blijven werken maar ben door mijn werkgever verplicht om te stoppen op mijn 58ste. Het zoeken naar een nieuwe job is tot nu toe een lijdensweg geweest. België heeft behoefte aan ervaring, maar overal moeten oudere werknemers eruit. Ik maak me nog meer zorgen over mijn kleinkind. Mijn afvloeiing heeft niet geleid tot een job voor een jongere! Ik was 61 toen ik in 1983 stopte met werken. Ook toen al vonden vele mensen dat dit te vroeg was. Ik had er nochtans 45 jaar zwaar werk op zitten. Ik was gewoon op en hoopte vurig op een prettiger leven na mijn pensioen. Maar het pakte anders uit. Kort na mijn pensionering kreeg mijn vrouw een ernstige chronische ziekte. Tot haar overlijden twee jaar geleden heb ik haar verzorgd, bijna twintig jaar lang. Mijn goede raad: mensen die vervroegd willen stoppen met werken zolang ze nog gezond zijn, moeten dat zeker doen. Morgen kan hun droom al uiteenspatten. Ik ben als leerkracht gestopt op 55 jaar (TBS). Ik vond dat de jeugd recht heeft op jonge en dynamische leerkrachten en ik heb nog geen dag spijt gehad over mijn beslissing. Volgend jaar kan ik genieten van een uitstapregeling. Ik ben dan 57 en zal 36 jaar in een doorlopend ("volcontinu") ploegensysteem gewerkt hebben. Diegenen die vinden dat ik te jong ben om te stoppen, raad ik aan met mij te ruilen. Ik heb 36 jaar geen sociaal leven gekend. Mag ik dan nu even? De laatste werkdag zal ik zonder enig schuldgevoel vertrekken! Na 44,5 jaar werken ben ik gestopt omdat de gezondheidstoestand van mijn vrouw dat vereiste en omdat het vertrouwen met een kaderlid op mijn werk verstoord was. Ik loop nog steeds met een onvoldaan gevoel rond omdat ik het als het ware 'niet helemaal afgemaakt' heb. Ik blijf zitten met een pak kennis en ervaring die ik niet kwijt kan. Maar schuldig voel ik me beslist niet. Zowel mijn vrouw (40 jaar gewerkt) als ik hebben ruim bijgedragen aan de samenleving. Drie jaar geleden zijn mijn man en ik met vervroegd pensioen gegaan - hij na 45, ik na 40 jaar werken. We hebben zeker voldoende jaren gewerkt om ons tegenover niemand schuldig te voelen. Als we weer iemand horen zeggen dat we langer moeten werken, hebben we altijd zin om 's anderendaags met onze camper te vertrekken en te zeggen Dag België, salut en de kost! Alain L., A.