Thema van de maand: mijn (klein)kind woont in het buitenland

Op dit thema stuurde u ons erg veel reacties vanuit uw eigen ervaringen. Voor velen onder u is mondialisering een dagelijks gegeven geworden. Opvallend: ondanks het gemis en de afstand hebt u in vele gevallen een betere band gekregen met uw (klein)kinderen sinds ze in het buitenland wonen.

Zwangerschap op afstand

Sinds tien jaar werkt mijn dochter in Italië en tot nu toe kan ik daar perfect mee leven. Om de twee of drie maanden komt ze naar België en ik bezoek haar drie keer per jaar. Ook bellen we geregeld met elkaar. Dat vind ik beter dan e-mailen omdat ik dan ook haar stem hoor en zo kan ik gemakkelijker horen of ze problemen heeft of niet. Het gemis zal echter sterker worden nu ze zwanger is van haar eerste kind. Dat ik die zwangerschap, de geboorte en de groei van de baby vanop afstand zal moeten volgen, dat valt wel zwaar.

Grenzen verleggen

Toen onze dochter aankondigde dat ze als ontwikkelingshelper ging werken, hoorden we het toch even in Keulen donderen. Nadien is echter gebleken dat we ons nodeloos zorgen hebben gemaakt. Ze heeft in twaalf Afrikaanse landen gewerkt en zit nu op de universiteit van Bangkok voor een verdere opleiding. Er is haar al werk aangeboden in China en in een aantal andere Aziatische landen. We communiceren met haar via Skype en een webcam en zo blijven we voortdurend dicht bij elkaar. Haar verblijf in het buitenland heeft er ons ook toe gebracht onze grenzen te verleggen. Onze volgende reis gaat richting Thailand.

Sterkere band

Onze dochter is gehuwd met een Turkse man die in Istanbul een textielbedrijf runt. Hoewel ze daar al dertien jaar woont, hebben we het gevoel dat de band met haar sterker wordt. Misschien omdat we bijna elke dag contact hebben via sms, e-mail en Skype. Wij bezoeken hen zo om de drie maanden en zij komt met de twee kleinkinderen van 11 en 10 jaar twee keer naar België. Het contact met de kleinkinderen verloopt erg vlot, want behalve Turks spreken ze Frans en wat wij Koninklijkpaleisnederlands noemen.

Jaloers op de andere oma

Mijn zoon woont in Brazilië met zijn Braziliaanse vrouw en hun twee kindjes (een derde is op komst). Toen de kleinkinderen nog baby’s waren, had ik bij elk bezoek (drie keer per jaar) het gevoel dat ik een vreemde oma was geworden. Toen we in Brazilië op bezoek gingen bij de andere oma, stak mijn kleindochter lachend haar armpjes uit naar haar. Ik voelde me erg verdrietig en ontzettend jaloers. Gelukkig is er nu een webcam gekomen en ben ik Portugees gaan leren. We e-mailen eerst om een dag en een uur af te spreken. Het tijdsverschil bedraagt immers vijf uur in onze zomertijd. Via de webcam tonen ze me hun tekeningen, hun hond en hun nieuw speelgoed. Ik besef nu hoe gelukkig ze zijn en dat blijft het voornaamste. Ondertussen heb ik ook een kleinkind in België gekregen en dat maakt veel goed.

Kleinkind en achterkleinkind in Ecuador

Ik heb elf kleinkinderen en acht achterkleinkinderen. Met één van die kleinkinderen heb ik een speciale band. Ze is in België getrouwd met een man uit Ecuador die hier studeerde met een beurs. Na hun huwelijk zijn ze in Ecuador gaan wonen. Ze kregen er een baby en zijn erg gelukkig. Toch mis ik mijn klein-dochter verschrikkelijk. Ze stuurt geregeld brieven en foto’s en ik bel haar nu en dan. Zelf kan ik de reis niet meer maken (ik ben 82). Maar ik bid dat het ooit nog zal lukken dat ik haar en haar kind tegen mij aan kan drukken.

Moeilijke momenten

Hoewel we via Skype en chatsessies veel contact hebben met onze dochter en schoonzoon in Zuid-Afrika, blijven de familiebijeenkomsten een moeilijk moment. Er ontbreken er altijd twee. Daarom maken ze in Zuid-Afrika elke keer een filmpje dat we hier laten zien op een laptop. In mei wordt het extra moeilijk. Onze zoon wordt vader en wij grootouders. Onze dochter zal ons geluk niet mee kunnen beleven.

Net als Belgisch-Congo

Vorig zondag werd mijn kleinzoon twee jaar. Hij woont met zijn vader (onze zoon) en zijn Chileense moeder in Santiago de Chile. We hebben geregeld contact met hen via msn en e-mail, maar toch kan dat een knuffel of een zoen niet vervangen. We zullen onze kleinzoon nooit echt leren kennen en daar hebben we het heel moeilijk mee. Toen mijn ouders in 1950 voor drie jaar naar Belgisch-Congo vertrokken, moet het voor mijn grootouders echter een nog hardere dobber geweest zijn, want toen bestonden die communicatiemiddelen nog niet.

Leve de lowcost-maatschappijen!

Twaalf jaar geleden is onze dochter in het huwelijksbootje gestapt in een dorpje op de grens van Umbrië en Tos-cane. Ze heeft drie kinderen (8, 6 en 1,5 jaar) en combineert de zorg voor haar gezin met de verhuur van appartementen aan toeristen. Voor elke bevalling was ik bij haar, dat vond ik heel belangrijk. We hebben ook bijna dagelijks contact via gsm en e-mail. Ze mailt me ook veel foto’s van de kleinkinderen. En gelukkig zijn er de lowcostluchtvaartmaatschappijen! Sinds ik zes jaar geleden gestopt ben met werken, regel ik mijn bezoeken aan mijn dochter volgens de promoties van Ryanair. Wat ik in België mis, haal ik meer dan dubbel in wanneer ik in Italië ben. Wat mijn dochter mist neem ik voor haar mee: chocolade, mayonaise van Devos-Lemmens en zure beertjes!

Geen foto’s en geen brieven

Onze tweede zoon verhuisde jaren geleden met zijn Belgische vrouw naar Amerika. In het begin belden ze geregeld en stuurden ze kaartjes en foto’s. Dat stopte toen de post vervangen werd door de computer en de e-mails. Mijn man en ik konden met deze ontwikkelingen niet mee en daarom zijn we nu al drie keer naar hen gereisd. Telkens een heerlijke tijd... tot het vreselijke moment van het afscheid. Onze jongste zoon is in Zweden getrouwd en verwacht zijn eerste kindje in juli. Omdat we niet overweg kunnen met de computer, krijgen we geen foto’s en geen schoondochter met een buikje te zien. Maar na de geboorte vliegen we er meteen naartoe. Om te genieten van het samenzijn tot de dag van het afscheid weer komt. Afscheid nemen went nooit. Elke keer is het opnieuw beginnen.

Ik wou zo graag een toffe oma zijn

Mijn enige dochter woont bijna 15 jaar in Wales. Zij en haar man hebben twee kinderen, een meisje van 8 en een jongen van 6. Ze leven ver van de drukte en de stress. Mijn dochter en haar man zijn nogal alternatief ingesteld en hebben het niet breed. Ik bezoek ze twee keer per jaar en profiteer dan van elke minuut, maar ik merk ook dat elk bezoek meer van me begint te vergen. Vroeger droomde ik ervan een toffe oma te zijn. Samen leuke dingen doen, meevieren met verjaardagen. Dat moet ik allemaal missen. Mijn dochter heeft geen breedband en geen webcam, dus gebeurt communiceren vooral via dure telefoongesprekken. De kleinkinderen spreken geen Nederlands en daarom volg ik nu Engelse les. Maar zullen ze me nog komen bezoeken als ik 80 ben?

Blij met die internetcursus

Wat ben ik blij dat ik drie jaar geleden die computercursus en onlangs een internetcursus gevolgd heb! Nu kan ik tenminste elke dag contact houden met onze dochter en schoonzoon in San Antonio (Texas) en ook met onze twee kleinzoontjes van 3 en 1 jaar. Het plezier dat we nu beleven om ze hun eerste woordjes te horen spreken, dat is onbeschrijfelijk.

Een webserver en stoofvlees met appelmoes

Mijn zoon Peter is ingenieur en woont en werkt al negen jaar in Japan. Vorig jaar is hij getrouwd met Yuko, zijn Japanse liefde. Vier keer zijn mijn nieuwe levenspartner (ik ben weduwe) en ik er al op bezoek geweest en bij elke reis voelen we ons meer aangesproken door het land en zijn cultuur. De taal is evenwel een probleem en daarom hebben we ons nu een cursus Japans aangeschaft. Niet gemakkelijk! We hebben wekelijks contact via Skype en tussendoor zijn er e-mails. Mijn zoon heeft ook een webserver gemaakt waarop al hun en onze foto’s terechtkomen. Op die manier beleven we elkaars uitstappen en feestjes mee. Eens per jaar komen ze naar België. Gegarandeerd staat er dan stoofvlees met appelmoes op het menu!

Ria Ottevaere (via e-mail)