Thema van de maand: hoe ik met pensioen ging

In een zwart gat gevallen na uw (brug)pensioen? Zeker niet, liet u weten, we beleven nu een zalige tijd. Moelijker was het afscheidnemen van het werk en de collega’s. Toch is alles loslaten niet altijd nodig.

Ineens was het genoeg

Door de politiehervorming zou ik op 58 jaar kunnen vertrekken, maar dat wou ik absoluut niet. Nochtans werd de stress zo groot dat ik steeds meer last kreeg van psoriasis. Maar neen, ik moest en zou me bewijzen in de nieuwe politiestructuur. Tijdens een vergadering over de nieuwe dispatching brak er ineens een veer bij mij . Na afloop heb ik mijn persoonlijke spullen bij elkaar geraapt, mijn zonechef verwittigd en afscheid genomen van mijn collega’s. Niemand geloofde me. Na een slechte nachtrust bleek heel mijn lichaam vol uitslag te staan. De dermatoloog heeft me ziekteverlof voorgeschreven en nadien ben ik definitief met pensioen gegaan. Ondertussen ben ik vrijwel vrij van psoriasis en voorzitter van de vriendenkring van onze politiezone. Ik ben er weer bij, maar doe het nu in mijn ritme.

Wel weg, niet vergeten

Zolang ik nog werkte, vond ik het heel zielig wanneer gepensioneerde collega’s bij een bezoekje aan hun vroeger werk niet herkend werden door nieuwe personeelsleden. Dat zou mij niet overkomen, zweerde ik toen het mijn beurt was. Ik ben samen met twee collega’s naar de directie gestapt met de vraag of wij een vriendenkring van (brug)gepensioneerden mochten oprichten, met wat logistieke en financiële steun van de bank. Tien jaar later is onze vriendenkring een zeer actieve vereniging. De tijd die ik in de werking stop, komt overeen met een halftijdse baan maar ik vind het geweldig dat ik met zoveel oud-collega’s in contact blijf.

Twaalf maanden afscheid

Ik heb altijd een eigen kunstambacht-atelier gehad. Op een dag besliste ik twee maanden later te stoppen. Na drie weken piekeren zat ik er volledig door, niet omdat ik bang was voor het zwarte gat maar omdat ik geen afscheid van mijn werk had genomen. Toen heb ik besloten een jaar te werken en het afscheid beter voor te bereiden. Geen beeldje ging mijn atelier uit zonder een klein afscheidsritueel. Een groot deel van mijn spullen gaf ik beetje bij beetje weg aan een creatieve mevrouw. En ik maakte dikke plakboeken met notities, knipsels, foto’s, tekeningen en soms onzinnige teksten, allemaal met het oog op ‘later’.

Meteen actief

Omdat ik alleen was heb ik me in mijn eerste vrije dagen aangesloten bij meerdere verenigingen zoals ‘De Zilveren Passer’ en ‘Trefpunt Derde Leeftijd’. Plus informatie over reizen ingezameld en me ingeschreven voor lessen Duits. Vijf jaar later heb ik een zeer lieve man ontmoet met dezelfde interesses als ik. Ik heb me nog nooit zo goed in mijn vel gevoeld.

Compromissen

Ik ben samen met mijn man op pensioen gegaan. Ik vond het een bevrijding, hij kon niet loslaten. Hij had liever stilaan afgebouwd en miste zijn collega’s en zijn werk. Nu zijn de plooien gladgestreken, maar we moeten nog veel compromissen zoeken want ik heb een heel andere kijk op tijdsbesteding dan hij.

Helemaal alleen

Ik heb altijd bij een douaneagentschap gewerkt. Op 1 januari 1993 werden de Europese grenzen opengezet en werd ons werk overbodig. In afspraak met mijn baas zou ik tot 1 maart blijven werken om de dossiers af te handelen en omdat ik op die dag een volledige loopbaan van 45 jaar had. Die twee maanden heb ik moederziel alleen gezeten in een akelig stil kantoor waar het jarenlang gebruist had van de activiteit. Beetje bij beetje kwamen ze bovendien alle meubels en computers weghalen, uiteindelijk zelfs mijn bureau en mijn stoel. Gelukkig waren al mijn collega’s wel op het afscheidsfeestje dat ik enkele dagen vóór 1 maart heb georganiseerd. Ik heb toen de sleutel van ‘mijn’ kantoor aan de baas afgegeven en gezegd dat het genoeg was geweest.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content