Thema van de maand: eigen en ‘vreemde’ kleinkinderen

Er zijn lezers die geen enkele band voelen met de ‘vreemde’ kleinkinderen in een nieuwsamengesteld gezin, al voelen ze zich daar wel vaak schuldig over. Anderen zien die nieuwkomers na een tijd even complexloos graag als die van hun ‘eigen bloed’.

Een schuldgevoel

Mijn zoon heeft een nieuwsamengesteld gezin, maar mijn houding tegenover de ‘nieuwe’ kleinkinderen blijft koel. Bij een bezoek of bij een verjaardagsfeestje zien we onze eigen kleinzoontjes nooit apart maar altijd samen met de nieuwkomers. Dat geeft me steeds hartzeer. En angst ook, dat het mis zou gaan met de relatie. Ik doe echt mijn best om op te schieten met mijn nieuwe schoondochter, maar het vertrouwen is weg. Ik voel me best schuldig over mijn houding hoor, maar ik kan het niet helpen. Misschien ben ik te ouderwets.

Naam en adres bekend bij de redactie

Een verrijking

Mijn ‘vreemde’ kleinkinderen noemen me weliswaar niet opa maar ze beschouwen me wel als zodanig. Dat geeft me een goed gevoel. Een nieuwsamengesteld gezin kan ook voor de grootouders uiteindelijk een verrijking worden.

Armand Van den Brande, Assebroek

Je kunt evenveel van ze houden

Toen mijn man en ik 26 jaar geleden trouwden, had hij al twee zoons en ik een dochter. Hij was weduwnaar, ik gescheiden. Samen hebben we nog een zoon gekregen. Met de zoons van mijn man heb ik een goede band kunnen opbouwen. Beiden hebben ook kinderen, maar die zien we helaas bijna nooit omdat de zoons gescheiden zijn van hun vrouw. Mijn dochter heeft drie kinderen en die zijn voor mijn man nog grotere schatten geworden dan voor mezelf, ook al is er geen bloedband. Hij is zelfs gestopt met werken om overdag op hen te kunnen passen. Daarom denk ik dat het niet de bloedband is die telt, wel de band die je mettertijd met de vader of moeder van de nieuwkomertjes hebt opgebouwd.

Regine Vermote, Zwevegem

Jammer maar...

Jammer maar ik kan het niet ontkennen: mijn gevoelens voor mijn eigen kleinkind zijn veel sterker dan voor het nieuwkomertje. Dat kind interesseert me weinig, mijn eigen kleinkind volg ik op de voet. Soms schaam ik me daar wel over.

Jacqueline De Koninck, Ninove

Geen onderscheid

We hebben vijf nog heel jonge kleinkinderen van wie er eentje geen bloedverwante is. We hebben natuurlijk moeten wennen aan dat meisje maar wij waren ook vreemden voor haar. Vandaag maken we geen onderscheid meer. We zien ze alle vijf even graag, ze krijgen allemaal evenveel aandacht en geschenkjes.

Odette Claeys, Deurne

Laat de tijd zijn werk doen

Vroeger had ik twee schattige kleinkindjes van mijn zoon en een niet zo prettige schoondochter, nu een schat van een nieuwe schoondochter met twee toffe kindjes. Als grootmoeder heb ik vier kindjes die ik mag knuffelen. Laat de tijd zijn werk doen: gaandeweg krijgen ook de nieuwkomertjes een plaats in mijn hart.

Tinne Carlier, Oostduinkerke

Opgelucht

Mijn dochter is gaan samenwonen met een man met een dochter van achttien. Na een jaar zijn ze uit elkaar gegaan. Het maakt de situatie voor iedereen eenvoudiger. Die dochter heeft voor ons nooit hetzelfde betekend als ons eigen kleinzoontje.

Paula F., Gent