Thema van de maand: De Herald of Free Enterprise en uw leven

Opvallend veel lezers reageerden op dit thema. Ooggetuigen en rechtstreeks betrokkenen stuurden ons prangende verhalen. De avond van 6 maart 1987 staat in het geheugen van velen van ons gegrift!

Geen noodsein

Jarenlang heb ik als radio-officier gewerkt op de RMT-veerboten. Bij de oorzaken van de ramp blijf ik me vragen stellen. De open boegdeur kan nooit de enige oorzaak zijn geweest. Is er met te grote snelheid afgevaren om de vertraging in te halen? Is er meteen buiten de pier het bevel Hard aan bakboord, bakboord tien, bakboord twintig! gegeven, waardoor het schip hevig naar links zwenkte? De Herald heeft nooit het internationale noodsein Mayday uitgezonden via de noodfrequentie (500 kHZ), want daarvoor bevond het zich te dicht bij de kust. Maar waarom heeft het niet een noodsignaal via andere kanalen gegeven? Stel u ook even in de plaats van de passagiers. Zij moesten opklimmen tegen een dek met een helling van 70 graden, terwijl het ijskoude water onder hen steeg. Probeer dan maar eens een loodzware dekdeur te openen!

Robert Saelens, Oostende

Sinaasappels

Enkele dagen na de ramp waren we met ons bootje aan het sportvissen vóór de kust van Blankenberge. In de verte zagen we de Herald liggen. Ik herinner me vooral de sinaasappels die voorbijdreven, tussen stukken plastic en kleding.

Eddy Meulebrouck, Oostkamp

Nooit meer opgesloten in een kajuit

Ik vlieg niet graag en dus heb ik al vaak veerboten genomen. Sinds de ramp met de Herald probeer ik nachtelijke overvaarten te vermijden. En als het toch moet, neem ik geen kajuit. Ik wil alert blijven en niet opgesloten raken onder het waterniveau. Dus blijf ik overdag én ’s nachts op het buitendek of in een zitruimte vlakbij een deur naar het dek.

Lut Mortelmans (via e-mail)

Margaret Thatcher

Een anekdote in de rand van de ramp heeft me toen geleerd niet alles te geloven wat de media vertellen. Margaret Thatcher heeft een bezoek gebracht aan de gewonden in het Sint-Janziekenhuis in Brugge. De dag nadien bracht een krant een grote foto van haar “in gesprek met één van de Britse slachtoffers”. Uit eerste hand weet ik dat het een gewone Brugse patiënt was die met haar een pittig woordje heeft gewisseld over de Europese eenmaking.

C. Vileyn, Brugge

Het noodlot bestaat

Meteen nadat we het nieuws gehoord hebben, zijn we met enkele leden van onze diepzeeduikclub Manta naar Zeebrugge gegaan om onze hulp aan te bieden. Omdat we geen beroepsduikers waren, vroeg men ons stand-by te blijven. Mijn bewondering voor de duikers die toen de slachtoffers uit het wrak hebben gehaald, is nog altijd zeer groot. De ramp heeft me niet afgeschrikt om te varen of te duiken. Thuis ben je niet noodzakelijk veiliger dan op zee of op straat. Het toeval wilde dat we in december 1988 een autoreis door Schotland aan het maken waren en vooraf een pauze in Lockerbee hadden gepland. We kwamen eraan de dag nadat het Pan Amvliegtuig er was neergestort. De lugubere beelden die ik daar zag, hebben me geleerd dat absolute veiligheid niet bestaat, wel zoiets als het noodlot.

Roland Van Herreweghe, Drongen

Die kleine mensjes in dat bootje

Als beroepsfotograaf heb ik een toelating van het Bestuur der Luchtvaart om luchtfoto’s te nemen. Op 8 maart 1987 heb ik, amper enkele uren voor er een vliegverbod boven het rampgebied werd uitgevaardigd, boven het schip kunnen cirkelen om beelden te maken. De foto’s zijn ’s anderendaagse in twee kranten verschenen.Wat me vooral is bijgebleven, zijn de mensen die op de romp van het schip en in de opblaasbare rubberbootjes van de redders zaten. Ze leken zo klein in vergelijking met het reuzenschip. Vandaag zou ik deze foto’s niet meer kunnen maken. De rampenplannen leggen nu een onmiddellijk vliegverbod op voor alle vliegtuigen en helikopters die niet behoren tot de overheid of de hulpdiensten.

Bob Peeters, Antwerpen

“Wanneer komt onze Karla thuis?”

Mijn man had een heel drukke zaak als goudsmid en werkte soms door tot een stuk in de nacht. Die nacht stormde hij uitzinnig van angst onze slaapkamer binnen. Wanneer komt onze Karla thuis?, vroeg hij hijgend drie keer na elkaar. Morgennamiddag, antwoordde ik. Van pure opluchting begon hij te wenen. Onze dochter was namelijk met een schooluitstap naar Londen vertrokken en zou terugkeren met de ferry. Mijn man wist op dat moment nog niet of de Herald gekapseisd was bij de aankomst of bij het vertrek. Toen we haar de volgende dag gingen ophalen aan school, was ze sterk onder de indruk. De hele overtocht had ze doorgebracht tussen huilende en vertwijfelde familieleden van verdronken passagiers. Mijn man heeft mijn dochter toen hartstochtelijk in de armen gesloten. Wanneer u deze brief publiceert, zal ik die aan hem voorlezen. Hij lijdt aan alzheimer, maar misschien zal hij zich die dramatische gebeurtenis nog herinneren. Die nacht en de dag erna hebben we ervaren dat intens geluk en intens verdriet heel dicht bij elkaar kunnen liggen.

Madeleine Mertens-Massaer (via e-mail)

Het was Oostende!

Mijn man, leraar Engels, had met zijn leerlingen en onze zoon en dochter een reisje naar Londen georganiseerd en zou die avond thuiskomen. Een ongeruste ouder van een leerling belde me of ik iets meer wist over die zinkende boot vóór de kust van Zeebrugge. Blijkbaar had men in de eerste nieuwsflitsen niet vermeld of het om een aankomende of vertrekkende veerboot ging. Intuïtief heb ik geantwoord dat hun boot in Oostende zou toekomen, hoewel ik daar niet zeker van was. Na dat telefoontje begon ik over heel mijn lichaam te beven. Ik zag vreselijke taferelen, tot een telefoontje naar het reisbureau me uitsluitsel bracht: ze zouden in Oostende aanmeren. Toen ik met al die ouders enkele uren later de kinderen aan de schoolpoort opwachtte, waren die uiterst verbaasd over de zeer emotionele verwelkoming want zij wisten nog van niets. Telkens als mijn man in de volgende jaren voorbereidingen trof voor zijn schoolreisje naar Londen, kreeg ik nachtmerries. En elke zesde maart denk ik terug aan die grenzeloze paniek en de opluchting van toen.

Lucienne Geens, Duffel

Gewuifd naar de collega’s van de Herald

Ik werkte als dienstdoende commandant op een ferry van de RMT-lijn Oostende-Dover. Die avond was ik net van een reis teruggekomen. Ik genoot nog even van een slaapmutsje, terwijl mijn gezin al onder de wol lag. Ineens: de televisiebeelden uit Zeebrugge. Ik heb gezapt als een gek want dat kon toch niet waar zijn! De vorige dag had ik in Dover nog met mijn schip naast de Herald gelegen. Bij het vertrek hadden we naar elkaar gewuifd zoals we altijd als collega’s deden. Nadien ben ik geen enkele keer meer uitgevaren zonder te denken aan het drama. Toch heb ik nooit angst gehad. 6 maart 1987 heeft immers een hele kentering teweeggebracht in de exploitatie van veerboten en de veiligheid gevoelig verbeterd.

Erik Gerris, Bredene

De taxfreeshop sloot zijn luiken

Enkele jaren na de ramp hebben we met een veerboot een citytrip naar Londen gemaakt. Bij de terugreis kwamen we terecht in woelige zee. Buiten zagen we niets meer want het was al donker. Dankzij een pilletje werden we gelukkig niet zeeziek, maar toch kregen we behoorlijk schrik toen de taxfreeshop uit voorzorg zijn luiken sloot. De Herald of Free Enterprise spookte toen de hele tijd door ons hoofd. Ik ben nog nooit zo blij geweest vaste bodem onder mijn voeten te voelen. We hebben elkaar aangekeken en samen gezegd: nooit meer!

L. Baeyens, Brakel

Onze eerste televisiebeelden

Precies op die dag hadden we ons voor het eerst laten aansluiten op de kabeldistributie. De eerste beelden die we zagen, waren die van de Herald. En dan nog zo dicht bij huis!

Jos Verhaeghe, Bredene

Tussen de ramptoeristen

We stonden die avond rond het ziekbed van vader in het AZ van Brugge. Vanuit het raam zagen we op de weg richting Zeebrugge voortdurend ziekenwagens heen en weer loeien. Toen we terug naar huis reden, werd onze nieuwsgierigheid groter dan ons verstand en volgden we de sirenes. Op de kaaimuur van Zeebrugge stonden we plotseling tussen de ramptoeristen. In de verte zagen we het gekapseisde schip met de helikopters erboven. Machteloos moesten we toekijken hoe de hulpverleners de onderkoelde overlevenden aan wal brachten. Totaal in de war kwamen we thuis en daar kregen we telefoon dat onze aanwezigheid in het ziekenhuis dringend gewenst was. In de vroege ochtend is onze vader overleden terwijl buiten de sirenes van de ziekenwagens bleven loeien. Diep in mij schaam ik me nog steeds omdat we die avond in Zeebrugge niet meer dan ramptoeristen konden zijn.

Christine Daschot, Wenduine

n Stuur uw reactie voor 7 maart 2007 naar Plus Magazine, Thema van de Maand, Raketstraat 50 bus 10, 1130 Brussel, fax: 02 702 46 02, of via e-mail: redactie@ plusmagazine.be

n Of, nog eenvoudiger en sneller: reageer via www.plusmagazine.be (en klik op ‘Lezers- oproep’). n

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content