Terug naar de oorsprong

Steeds meer mensen hebben de behoefte om er eens een tijdje uit te trekken. Even de wijde wereld in, ver weg van de dagelijkse sleur, de stress, de job. Waarom doen ze dat? Uit nieuwsgierigheid? Om te breken met de dagelijkse sleur? Of zijn er andere drijfveren? En keren ze altijd tevreden terug?

Reisverslagen en informatie over langdurig reizen vindt u op de website van wegwijzer: www.wegwijzer.be

Op de website van Guy De Greef en Pascale Rottiers geniet u mee van hun reisverslagen en foto’s: www.geocities.com/pascaleguy. Het kinderdagverblijf ‘El Samaritano’ waar Guy en Pascale verbleven heeft ook een webstek: www.ebs-guatemala.net

Welke drijfveer het grote aantal wereldreizigers ook bezielt, een middel dat de realisatie van hun grote droom mogelijk maakte is voor velen het systeem van het tijdskrediet geweest. Hierdoor hoeven mensen die er een jaartje (of zelfs langer) tussenuit willen, niet meteen hun job op te geven. Ze vallen weliswaar terug op een veel lager inkomen, maar dat weten ze op voorhand. Ze kunnen zich erop voorbereiden. Werkgevers zijn niet altijd zo blij met tijdskrediet. In het recente eindeloopbaandebat hamerden de werkgeversorganisaties er dan ook op het tijdskrediet aan banden te leggen: het bijvoorbeeld enkel toe te staan om ernstige redenen, zoals het verzorgen van zieke ouders. Grillen zoals op reis gaan, zouden niet meer – of in ieder geval veel minder makkelijk – gelden. Nochtans zullen de werkgevers niet ontkennen dat een jaartje ertussenuit knijpen, hun werknemers beter kan wapenen tegen het burn-outsyndroom.

Filip D’Huyvetter werkt voor de vzw Reiswijzer, een organisatie die informatie verstrekt aan potentiële (wereld)reizigers. “De meesten zijn dertigers: mensen wiens leven nog alle richtingen uitkan. Ze werken al enkele jaren en hebben al wat centen verdiend, maar ze vragen zich af: is dit nu wat ik de rest van mijn leven wil doen?Ik wil er wel even uitstappen! Meestal lopen ze al een tijdje met dergelijke plannen rond. Dat is het soort mensen dat tot op rijpere leeftijd blijft reizen. Bij hen zit dat in hun bloed en het tijdskrediet is zeker een stimulans om voor langere periodes te gaan reizen. Wie met pensioen of brugpensioen gaat en vroeger niet geregeld ver of lang reisde, zal deze sprong in het onbekend ook nu niet meteen wagen. Mensen van deze categorie ondernemen liever een speciale reis, die niet noodzakelijk lang hoeft te duren. Een pelgrimstocht naar Santiago de Compostella is daar een populair voorbeeld van.”

Eerst de centen tellen

Guy De Greef (47) en Pascale Rottiers (43) hebben de stap naar de ‘wereldreis’ wél gewaagd. In 2004 trokken ze voor een halfjaar naar Centraal-Amerika. Als ambtenaar kan Guy gespreid over zijn volledige carrière in totaal vijf jaar tijdskrediet opnemen, voor Pascale in de privésector is dat slechts twee jaar: “Eerst stond mijn baas weigerachtig tegenover mijn vraag om tijdskrediet op te nemen. Hij vond het niet wenselijk in zijn bedrijf. Maar nadat hij zich wat beter geïnformeerd had, kon het wel. We hadden wel een probleem met de synchronisatie want bij Guy duurde het langer om het tijdskrediet in orde te krijgen. Toen zijn aanvraag goedgekeurd werd, was ik al 6 maanden gestopt met werken. Zo hebben we de oorspronkelijke reis van 1 jaar ingekort tot 6 maanden. Dat was niet zo erg. Voor mij was het belangrijk eens iets anders te kunnen doen, hoe lang dat duurde was niet essentieel. Ik was 40 en werkte al 20 jaar. Mijn ouders werden ook al wat ouder en ik wou meer tijd met hen doorbrengen. Want er zijn nog andere dingen in het leven dan werken.”

Kwamen ze dan financieel niet in de problemen? Guy: “Budgettair moet je zo’n periode wel wat voorbereiden en soms de tering naar de nering zetten. Zo hebben we geen auto meer. Maar dat soort inleveringen nemen we er graag bij. Op reis hebben we ongeveer 25 euro per persoon per dag uitgegeven. We sliepen in kleine hotels, in pensionnetjes of bij mensen thuis. In Guatemala hebben we ook een maand vrijwilligerswerk gedaan in een kinderdagverblijf voor kansarme kinderen. Daar kwamen we terecht in een groep vrijwilligers uit verschillende landen. We hielpen de kinderen bij de maaltijden en met hun huiswerk. ’s Middags volgden we Spaanse les en we verbleven de hele tijd in een gastgezin. Na deze interessante ervaring zijn we dan verder zuidwaarts getrokken, via Honduras, Nicaragua, Costa Rica en Panama. Het reizen zelf is een totaal andere ervaring dan wat je thuis gewend bent. Je gaat anders leven, je voelt je vrijer en relaxer. We hebben vooral veel door het platteland gereisd en al snel leef je op het ritme van de mensen daar. Is het niet voor vandaag, dan zal het voor morgen zijn!

Na onze terugkeer was het wel even wennen op het werk. Het was net of ik in een versnelde film terechtkwam, alsof iedereen voortdurend over mekaar heen struikelde. Maar tegelijk heb ik meer innerlijke rust en relativeringsvermogen opgebouwd. Ik laat mezelf niet meer opjutten en jut ook de collega’s minder op. Zo’n reis is vooral een verrijkende ervaring voor jezelf, omdat je met zaken wordt geconfronteerd die je anders tegen het leven doen aankijken. Het contact met de armoede bijvoorbeeld is heel direct. Je kunt niet even zappen naar een andere zender, zoals thuis!”

Altijd een dosis lef

Pascale Rottiers en Guy De Greef hebben de smaak goed te pakken, want in januari vertrekken ze opnieuw voor zes maanden, ditmaal naar Zuid-Amerika. Pascale: “Ik ben dankbaar dat wij dit allemaal kunnen doen, de mooie natuur ontdekken en al die prachtige landen bezoeken. 20 jaar geleden ben ik ook al eens zes maand weggeweest. Dat heeft altijd in mijn hoofd gespeeld, maar tussen droom en daad liggen vaak praktische bezwaren. Je moet bijvoorbeeld een partner treffen die ook de reismicrobe te pakken heeft want anders lukt het nooit.”

Guy: “En hoe ouder je wordt, hoe meer zekerheid je wilt. Want er komt toch altijd een dosis lef aan te pas. Je moet alles zelf regelen, aan de grensovergangen, op de kippenbussen waar je als sardines op elkaar zit gepakt...”

Legt dat vele reizen geen extra druk op een relatie? Pascale: “Soms was er wel wat stress want Guy is nog een stukje avontuurlijker dan ik. Ik wil toch een minimum aan comfort. Je bent ook altijd samen, dag en nacht. Maar onze relatie is stevig. En dat we opnieuw vertrekken, bewijst dat we ervan genoten hebben. Deze keer hebben we ons huis voor zes maand verhuurd en met dat geld komen we al een stuk vooruit. Veel mensen kopen iets met hun geld, wij gaan ermee op reis en koesteren nadien onze herinneringen.”

Op zoek naar een nieuwe realiteit

Veel mensen die een lange reis ondernemen zeggen dat ze andere culturen willen ontdekken, de plaatselijke bevolking beter leren kennen, op zoek gaan naar het oorspronkelijke in de mens. Maar volstaat dat als drijfveer? We vroegen het aan psychotherapeut Yves Nicasi, die zelf ook al heel wat reizen heeft ondernomen: “Reizen is sowieso een vlucht uit de realiteit, maar dat kan zeker een positief effect hebben. Wij zijn allemaal in zekere zin neurotisch, omdat we voor een stuk vastzitten in een bepaalde routine. Daaruit wegvluchten geeft de mogelijkheid los te breken uit dat stramien. Er zijn verschillende manieren om dat in te vullen. Sommige mensen zoeken die vlucht in muziek, sport of in boeken, andere in reizen. Op die manier kan zo’n reis een echte herbronning zijn, want er is ineens weer plaats om te improviseren. Daarom zou ik mensen die zoiets willen doen, aanraden zo weinig mogelijk op voorhand te plannen.”

Kan je zo’n reis dan als een therapie beschouwen? Yves Nicasi: “Wie problemen heeft zal die niet oplossen door op reis te vertrekken. Waarschijnlijk hervalt zo iemand bij zijn terugkomst in dezelfde problemen. Maar de meesten komen wel verrijkt terug van zo’n ervaring, want je ontdekt een heel nieuwe realiteit. Velen zeggen dat ze willen reizen om andere culturen beter te leren kennen maar onbewust speelt een andere drijfveer mee: de drang naar een soort terugkeer naar de oorsprong, naar de bron. Of naar een breuk met het ‘normale’ leven. Een reis is vooral een innerlijke belevenis. Je wordt geprikkeld door nieuwe situaties en het is interessant te zien hoe je daarmee omgaat. Maar je kunt evengoed op reis gaan in je eigen stad.

Waar je ook naartoe gaat, het komt er vooral op aan jezelf constant te prikkelen, je wereld te verruimen, jezelf in een andere context te plaatsen. Nieuwe ontmoetingen, nieuwe situaties, nieuwe denkpatronen geven een nieuwe basis aan je bestaan. En ook sociaal word je opener. Het zou niet de eerste keer zijn dat een introvert persoon door zo’n reis veel extraverter wordt. Omdat je bijna verplicht bent de anderen tegemoet te treden. Voor een koppel kan reizen tegelijk veel stress veroorzaken omdat ze constant op elkaar zijn aangewezen. Dan is het belangrijk rustpauzes in te bouwen door er geregeld eens een dagje apart op uit te trekken.” n

A Filip Godelaine

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content