’t Is de schuld van de gepensioneerden

Dit is de postume revanche van generaal De Gaulle: wat zou hij blij geweest zijn dat Londen de Europese Unie verlaat! Hij die zich met hand en tand heeft verzet tegen de toetreding van Groot-Brittannië tot wat toen de Gemeenschappelijke Markt werd genoemd, eerst in 1963, later nog eens in november 1967. Terecht of niet (hij noemde het Verenigd Koninkrijk het Trojaanse paard van de Amerikanen), uiteindelijk had hij geen ongelijk, zo werd de daaropvolgende decennia beaamd. Sinds 1979, zes jaar na de toetreding tot de club, heeft Londen alleen maar dwars gelegen. Het was het beroemde I want my money back van Margareth Thatcher dat ervoor gezorgd heeft dat de Britse bijdrage aan de Europese begroting behoorlijk werd teruggeschroefd. En ook nadien was vaker no dan yes te horen, of het nu over de toetreding tot de muntunie, het sociale Europa of de bankenunie ging. Of nog het ontwerp van EU-begroting 2014-2020, waartegen (ex-)premier David Cameron met een veto dreigde. Laat ons dus wel wezen: een Brexit kon niet uitblijven. Bij de Commissie zullen er veel opgelucht ademhalen. Maar al stond het land eigenlijk een beetje buiten de Unie toen het er nog in zat, des te harder zal het proberen er economisch en commercieel bij te horen nu het er effectief buiten staat. Veel meer dan Noorwegen dat – en niet iedereen weet dat – op veel vlakken met de EU verbonden is en bijdraagt tot de begroting. We zullen wel zien...

Om terug te komen op het referendum van 23 juni, is jou daarbij ook die enorme kloof opgevallen? Tussen het platteland, dat erg pro-Brexit is, en Schotland en Londen, die resoluut voor Europa kozen. Maar ook tussen de generaties: de gepensioneerden toonden zich de grootste vijanden van de Unie, terwijl ze er amper bij betrokken zijn. De jongeren, die hun toekomst in Europa zien, stemden dan weer massaal – 75% van de 18-24-jarigen! – voor een remain in de Unie.

Dit zou zich wel eens tegen de gepensioneerden kunnen keren. Wanneer, zoals velen verwachten, de gevolgen van de Brexit zich vooral in het begin zullen laten voelen en het land verplicht zal zijn de broeksriem aan te trekken, zal wellicht niemand versteld staan dat jongeren voor de gemakkelijkste besparingsoperatie zullen kiezen: het bevriezen of zelfs verlagen van de pensioenen. Kijk maar naar het trieste, hoewel extreme, voorbeeld van Griekenland. In tegenstelling tot de Helleense grootouders hebben de grandpas en grannies van over het kanaal zelf de stok aangereikt om hen te slaan. We wensen hen de toorn van hun kinderen en kleinkinderen niet toe, maar we kunnen hen wel verwijten dat ze hebben gestemd als grumpy old men, zonder te denken aan wie na hen komt.

Wanneer de Brexit zich echt laat voelen, zullen Britse jongeren misschien voor de gemakkelijkste besparing kiezen: de pensioenen bevriezen of verlagen.