Strandhoppen op de Seychellen

Deze afgelegen eilanden hebben alles van een tropisch paradijs: ruwe natuurpracht, een hemelsblauwe lucht en vooral verlaten stranden met palmbomen en spectaculaire rotsen. Wil je je even afzonderen van de wereld, dan zit je op de Seychellen gebeiteld.

Te midden van de Indische Oceaan liggen ze: plompverloren, ver verwijderd van andere eilanden of het vasteland. Bij hotels op de archipel zie je vaak wegwijzers die de afstand tot de buren aangeven: Madagaskar 1.100 km, de Comoren 1.500 km, Tanzania 1.814 km, La Réunion 1.851 km, Mauritius 2.043 km, de Malediven 2.150 km, India 2.800 km. Om maar te zeggen, als je er even tussenuit wil knijpen, zit je goed op de Seychellen. En de minder dan 100.000 inwoners zorgen ook niet meteen voor druk op de ketel. Vele van de 115 eilanden zijn piepklein en meestal onbewoond.

Kokosnoten en granietrotsen

Onze uitvalsbasis is Mahé, het grootste eiland met de kleinste hoofdstad van Afrika: Victoria. Enkele fraaie gebouwen herinneren aan het koloniale verleden onder de Fransen en later de Engelsen, maar de Indische tempel geeft aan dat de huidige inwoners een gemengde achtergrond hebben, een mix van Azia-tische, Afrikaanse en Europese voorouders. Op de levendige markt Sir Salwyn-Selwyn merk je dat goed. Marktkramers brengen er hun exotische vruchten en vissen (zoals barracuda’s), manden en sarongs aan de man, vooral in het Creools, de mengtaal die goed bij hun identiteit past. Daar en in de straat met souvenirshops heerst de grootste drukte, een relatief begrip in een stadje met slechts twee verkeerslichten. Een replica van de Londense clock tower domineert het centrale kruispunt, maar lijkt eerder op een groot uitgevallen toren uit mini-Europa. Maar we zijn vooral naar hier gekomen om de mooiste stranden ter wereld te ontdekken.

Die jacht begint op het eiland Praslin, makkelijk te bereiken met een korte vlucht in een klein vliegtuig. Praslin biedt een mooie staalkaart van de natuurpracht van de archipel. Het natuurpark Vallée de Mai in het hart van het eiland is een oerbos en nog in primitieve staat. In de palmbomen hangen de coco de mer, gigantisch grote kokosnoten van 15 tot 30 kilo met twee lobben, meteen het symbool van de eilanden. De zon schijnt onverbiddelijk, maar daar merk je weinig van, zo alomvattend en beschermend is de vegetatie hier. Praslin telt een aantal grote hotelresorts. Velen grenzen aan de oceaan, zodat het lijkt alsof ze over privéstranden beschikken, maar alle stranden op de Seychellen zijn publiek toegankelijk. De keuze is zo groot dat een verlaten strand niet moeilijk te vinden is, meestal aan een prachtig klein baaitje (anse in het Frans), afgeboord met kolossale granietstenen met soms spectaculaire vormen.

Bij Anse Kerlan stoten we op een afgebakend stuk waarop het verboden is te lopen. Hier hebben zeeschildpadden ’s nachts hun eieren in het zand verstopt, op het strand waar ze zelf ook geboren zijn. Het brede strand van Anse Volbert biedt dan weer uitzicht op heel wat kleine eilanden. Hier vind je ook kleinschaligere accommodaties, zoals het charmante Eco hotel Les Lauriers, gerund door een Belgische die hier 20 jaar geleden neerstreek en nooit meer vertrok. Het is bijna zonsondergang, tijd voor een boottocht langs de omliggende eilandjes. Het water is zo helder dat je de (nemo)vissen makkelijk ziet zwemmen. Onder het afnemende licht lijken de rotsen steeds van kleur te veranderen en achter elke hoek duikt weer een verlaten strand op waar je even kan aanleggen voor een duik bij schemering. Zelfs op het bekende Anse Lazio valt amper een ziel te bespeuren.

Fietsen langs reuzenschildpadden

La Digue is misschien wel het meest fotogenieke eiland van de Seychellen, vanuit Praslin snel te bereiken met de ferry. “Hier geen privéwagens”, vertelt de chauffeur van een van de acht taxi’s die het eiland rijk is. Iedereen trekt eropuit met de fiets. Aan het bekende Anse Source d’Argent staan de tweewielers netjes op een rij gestald. Van hieruit kan je zowel oost- als westwaarts een wandeling maken langs paradijselijke stranden met kustbos en mangroves. Na een dik halfuur wandelen bereiken we het kleine Anse Pierrot: een strook smetteloos wit strand, met daarachter een dichte bebossing van mangrove met palmbomen en aan weerskanten indrukwekkende rotsformaties. Het ondiepe water met koraalrif is kristalhelder. De ultieme Robinson Crusoe-plek, zeg maar.

Maar ook Petite Anse, Anse Coco of Anse Caiman moeten niet onderdoen, met soms natuurlijke zwembaden die in de rotsen zijn ontstaan. Het restaurant Chez Jules bij Anse Coco is goedgevuld, vooral met locals. Hier eet je lekkere creoolse gerechten, die vooral bestaan uit vis en rijst met sauzen op basis van inheemse kruiden. Zonder de verse vruchtensappen te vergeten en de lokale rum, hier ook een ingrediënt van het aanstekelijk dessert banane flambée!

Er loopt maar één slingerende weg dwars doorheen het eiland, waarlangs eilanders wonen tussen de tropische bomen en planten die hen als een natuurlijk dak beschermen tegen de hamerende zon. Op de kokos- en vanilleplantage Union Estate staat nog een koloniale woning en een traditionele kokosmolen waarmee kokosolie werd gemaakt. Rondom een gigantische rots is een verblijfplaats voor reuzenschildpadden aangelegd, mastodonten die vaak honderd jaar oud zijn en 250 kilo wegen. Ze zijn beschermd en lijken hier wel huisdieren, want je ziet ze overal opduiken: in tuinen, bij hotels... Er zouden er zo’n 150.000 op de Seychellen leven, dat is meer dan het aantal inwoners.

Terug op Mahé, lunchen we bij Marie-Antoinette, het oudste restaurant van de Seychellen, terwijl op de patio achter ons een tiental reuzenschildpadden vredig wat blaadjes verorberen. De kruiden maken deze keuken zo heerlijk, want de archipel ligt langs de specerijenroute die zo belangrijk was voor de Europese zeemachten. Die geschiedenis kan je ook opsnuiven in de Jardin du roi, hoog in de heuvels. Micheline George is een telg van de familie die al vijf generaties lang op deze uitzonderlijke plek woont. Het oude huis waarin ze opgroeide is nu als museum ingericht en toont hoe het leven hier nog niet zo lang geleden was. “Als kind liep ik elk dag de berg op en af naar school”, vertelt de kranige oude dame.

De botanische tuin van 25 ha is een feest van tropische bloemen, kruidnagelbomen, roze peperstruiken, nootmuskaatbomen... In totaal meer dan 50 kruiden, die goed van pas komen in haar restaurant. Maar voor een digestiefje zakken we af naar Domaine La Plaine St-André, waar in een gerestaureerd koloniaal pand met kruidentuin de fruitige rum Takamaka wordt gedistilleerd, en gedegusteerd.