Stop met die nog!

Alles begon met dit gesprek: een vriend vertrouwde me toe dat zijn vrouw die avond haar 60ste verjaardag zou vieren en dat ze daardoor al een paar dagen in de put zat. En dat hij niet zo goed wist wat hij moest zeggen om haar op te beuren. Hij had het gevoel dat, wat hij ook zou zeggen, niets goed zou zijn. Hij was bang om te blunderen.

– “Wel, zeg haar dat ze mooi is en meer van die dingen waarvan jij voelt dat ze haar plezier doen. Vrouwen vinden het zalig als je hen zegt dat ze mooi zijn. Het verwarmt hun hart. Welke vrouw wil nu niet mooi zijn in de ogen van haar geliefde? Welke vrouw heeft het niet nodig om haar vrouwelijkheid beklemtoond te zien? Als ze klaagt over rimpeltjes, is dat echt niet om je te horen zeggen: “Ja, nu je het zegt.” Ook al hebben jullie ooit een dure eed gezworen dat jullie altijd eerlijk tegen elkaar zouden zijn. Dus zeg liever: “Ik zie helemaal geen rimpeltjes; je hebt een prachtige huid!” Ook al weet ze nog zo goed het niet zo is.

– “Maar ik vind dat ze mooi is!”

– “Je moet het niet alleen denken. Je moet het haar ook zéggen! Wanneer heb je het haar trouwens nog eens gefeliciteerd met haar uiterlijk?”

– “Ik weet het niet. Maar ze ís ook nog mooi...”

– “Nééééé! Dat is nu net wat je absoluut moet vermijden, meneer-de-olifant-in-de-porseleinwinkel! Waarom zet je daar nu het woord ‘nog’ bij? ‘Nog’, dat is ‘wat geweest is’, het verleden dat nog wat sporen achterlaat in het heden. Dat is iets wat niet zal blijven duren. Het drukt verwondering uit: “Hé, ze ziet er ‘nog’ goed uit, is dat normaal op haar leeftijd?” Sorry, maar ‘nog’ geeft aan dat de houdbaarheidsdatum nadert: “Dat potje yoghurt is ‘nog’ goed tot morgen.”

Naar verluidt hebben mijn vriend en zijn vrouw een heel mooie avond gehad. Zijn vrouw heeft de psychologische kaap van 60 gerond zonder een spoortje weemoed. En ik, ik heb me na die spontane maar scherpe uitval tegen het woord ‘nog’ (die ik hier heb ingekort om uw leesplezier niet al te veel te bederven) in het woord vastgebeten.

Want heeft u het ook al gemerkt hoe vaak ‘nog’ opduikt zodra het over leeftijd gaat? Een voorbeeld: in een artikel over het Festival van Cannes schreef een journalist: “Jane Fonda is op haar 74ste nog erg elegant”. Waarom? Kan ze dat op 74 dan niet meer zijn? Die zin had er even goed uitgezien zonder die ‘nog’. Maar het ergste is dat door ‘nog’ te pas en te onpas te lezen en te horen, men het woord en alle vooroordelen die het oproept, op zichzelf gaat projecteren. Ook in sollicitatiebrieven: “Op mijn 50ste ben ik nog in staat om...”, “Ik ben nog bereid om een opleiding te volgen”, enz. Verban die ‘nog’. Het verandert niets aan de inhoud en de kandidaat geeft een veel mooier beeld van zichzelf.

Dus heb ik ‘nog’ uit mijn woordenboek geschrapt. Tenminste in die betekenis. Want complimentjes en lieve woordjes, daar wil er ‘nog’ veel meer van!

Zonder schriftelijke toestemming van de uitgever is overname van tekst en foto’s verboden

Anne Vanderdonckt