Schandalen, wiens schuld is dat?

De fiscaal-financiële internationale schandalen volgen elkaar op en zijn aan mekaar gewaagd. Sinds 2013 is het er elk jaar wel één: de OffshoreLeaks, dan de LuxLeaks, vervolgens de SwissLeaks en dit jaar de Panama Papers. Deze keer werd de term Leaks weggelaten, want dat zou wel eens gaan vervelen... Maar het stramien blijft hetzelfde: de machtigen van deze aarde parkeren hun geld op rekeningen die ze niet aangeven en/of doen dat via discrete vennootschappen met domicilie in fiscale paradijzen. Talloze keren al werd onderstreept dat de circuits waarvan deze kapitalen gebruik maken meestal perfect legaal zijn en dat de eventuele fraude zich beperkt tot het niet aangeven van inkomsten. Al bij al een kleine vergetelheid, in de trant van de tandarts die nog niet zo lang geleden met zijn geld naar Luxemburg trok...

Maar hoe kan dit alles (of bijna alles) legaal zijn? Zo luidt de vraag, wanneer de eerste verontwaardiging is weggeëbd. De échte vraag, denkt men. Ten onrechte, want de échte vraag is: heeft iemand al voorgesteld om de wetten die dit soort constructies mogelijk maken, te wijzigen? En zo ja, interesseert mij dat als kiezer? Als iemand die hier een strijdpunt van maakt zich verkiesbaar stelt, zou ik daar dan voor stemmen, of moet ik toegeven dat het onderwerp me maar matig boeit?

Het is vreemd om vast te stellen hoe burgers vergeten welke macht ze als kiezer hebben of hun interesse in die macht hebben verloren. Hoeveel mensen bekijken op de website van het parlement de voorstellen van degene op wie ze hebben gestemd of de vragen die hij/zij stelt? Dat is nochtans erg leerrijk.

Maar er is nog erger dan deze apathie: wegkijken als het om gesjoemel gaat. Een privébankier vertrouwde me eens toe dat, volgens hem, de helft van de kleine lokale fortuinen zijn oorsprong vindt bij oneerlijk gedrag van verkozenen. In België evengoed als elders. Een envelopje hier, een commissietje daar... Een klassieker: landbouwgrond die als bij toeval bouwgrond wordt en daardoor 10 tot 20 (of meer) keer duurder wordt. Grond die soms ook nog eens eigendom blijkt te zijn van de familie van de oneerlijke mandataris! Is dat geen enorm (lokaal) schandaal? Neen, er wordt geen geld verduisterd, maar wel geld gestolen: van de vorige eigenaar van het terrein of van de toekomstige kopers.

Vaak zijn deze vormen van oplichting bekend bij insiders, zelfs bij het grote publiek. Het gebeurt zelfs, hoewel niet vaak, dat zo’n oplichter door de rechter wordt bestraft. Maar zelden door de kiezer. Hoeveel verkozenen die verwikkeld raken in dit soort zaakjes blijven niet aan de macht met de ruime steun van het volk? Moraal van dit verhaal: de grootste medeplichtige van de fraudeurs is de desinteresse of de berusting van de kiezers!

Vreemd hoe kiezers vergeten welke macht ze hebben of hun interesse in die macht hebben verloren.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content