San Francisco waar Walt Disney zijn eigen tempel heeft

Nu een geheel nieuwe, gerestaureerde versie van Assepoester opnieuw op dvd uitkomt, trekken we naar het Walt Disney Family Museum in San Francisco, op zoek naar nog meer jeugdsentiment. We laten ons rondleiden door Diane Miller Disney, dochter van de legendarische tekenfilmmaker, voor wie het museum meer dan een passie is.

Yetty Hagendorf

In het Walt Disney Family Museum is de merchandising van Disneyland veraf. Alles ademt herinneringen en het wemelt van beelden en films uit vervlogen tijden. Een intieme, nostalgische duik in het verleden, waar het kind in ons behoorlijk door geroerd is. Diane Miller Disney, de dochter van de geniale teke- naar, leidt ons rond in het museum dat ze ter ere van haar vader heeft opgericht.

Zelf heeft ze nooit in het bedrijf van haar vader gewerkt. Samen met haar man bezit ze een wijngaard. Ze heeft zeven kinderen – “zoals de zeven dwergen”, lacht ze – en 13 kleinkinderen. Maar toen ze wat ouder werd – en nu geen enkel lid van de familie nog voor Disney werkt -, wou ze een museum wijden aan haar vader die in 1966 overleed. Vooral omdat haar geadopteerde zus Sharon en haar neef Roy intussen overleden zijn en Diane dus de enige is die nog over vroeger kan vertellen. Liefst 25 jaar van haar leven besteedde ze aan het project. “Ik bezat ontelbare foto’s en heb jarenlang kunsthandelaars en veilingen afgeschuimd om zoveel mogelijke originele documenten in mijn bezit te krijgen.” Een project dat ruim 100 miljoen dollar heeft gekost en waar ze vandaag uitermate trots op is.

Avant-gardistisch

Inmiddels is Diane 79 jaar. Een elegante, frêle dame die overloopt van enthousiasme en energie, en die deze fraai ingerichte tempel van de tekenfilm hartstochtelijk verdedigt. “Papa kwam uit een bescheiden milieu. Maar hij heeft altijd avant-gardistische ideeën gehad. Toen hij in 1928 het personage van Mickey bedacht en dieren menselijke gevoelens toedichtte, veroorzaakte hij een heuse revolutie.” In het museum zijn trouwens 348 tekeningen uit zijn eerste tekenfilm te zien, samen goed voor... één enkele minuut actie!

Diane was 3,5 jaar wanneer Walt haar Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen toonde. Ze gilde van angst wanneer de koningin verandert in een heks en holde de filmzaal uit. Toen ze negen was, smeekte ze hem om Bambi’s mama niet te laten sterven. Maar hoewel Walt de tekenfilms altijd in avant-première aan zijn twee dochters toonde, hield hij nooit rekening met hun mening. “Wanneer hij ons ’s morgens met de auto naar school bracht, ontging hem evenwel niets van ons geklets!” Thuis praatte Walt niet zo veel over zijn werk maar “hij vertelde wel verhaaltjes”.

Ik ben opgevoed zoals alle kleine meisjes. Geen spectaculaire verjaardagspartijtjes of exorbitante feestjes maar af en toe waren er toch bijzondere dingen: toen ik met mijn vriendin (de jongste dochter van Darryl Zanuck, medeoprichter van 20th Century Fox n.v.d.r.) voor school een toneelstukje in elkaar moest knutselen mochten we van papa mee naar de studio om de decors te maken!”

Levensechte studio

Om het werk van de voor het overgrote deel Europese illustratoren te vergemakkelijken, stopte Walt Disney al snel met tekenen. Hij liet in de studio vaak echte hertjes, konijntjes en eekhoorn-tjes rondhuppelen. En tijdens het weekend nam hij zijn kinderen mee naar de studio. “Ik heb nog een foto van mezelf met een hert, en een andere waarop mijn zusje en ik een klein damhertje de fles geven”, mijmert Diane. “Maar weet u wat het mooiste geschenk is dat mijn vader mij ooit gaf? Mijn adoptiezusje. Zonder haar zou mijn kindertijd niet half zoveel pit hebben gehad.”

De diepe stem van Walt begeleidt ons tijdens ons bezoek aan het museum. We vernemen dat het muiltje van Assepoester op een dag écht zoek was, dat Mary Poppins alle financiële reserves opslokte maar uiteindelijk vijf Oscars in de wacht sleepte en dat Walt zijn vrouw ooit een hondje cadeau deed in een pakje, net zoals in Lady en de Vagebond.

Het bezoek eindigt bij de dood van de meester. Een fenomenaal tekenaar en producer die maar één wens had: “zoveel mogelijk mensen bekoren”. Zijn nachtmerrie: dat een van zijn films zou eindigen in het alternatieve circuit!