“Samen de wereld rond”

Vandaag is hij gepensioneerd, maar Christian Bauwens heeft meer dan de helft van zijn loopbaan in het buitenland gewerkt. Als ingenieur bij een grote Franse multinational, woonde hij in niet minder dan zeven landen. “Ik werkte 19 jaar in België toen men mij voorstelde om voor enkele maanden naar Duitsland te vertrekken. Die ervaring heeft langer geduurd dan gepland: ik heb uiteindelijk 21 jaar in het buitenland gewerkt. Ik ben acht jaar in Duitsland gebleven, vijf jaar in Brazilië, bijna zeven jaar in Spanje en Portugal, om te eindigen in Polen, waar ik nog twee jaar bleef, voor ik op 66 jaar met pensioen ging.”

Op het verblijf in Polen na, is zijn echtgenote Veronique hem altijd gevolgd. Toch blijft 19 jaar buiten België wonen niet zonder gevolgen, zeker als je drie kinderen hebt. “Toen we naar Brazilië vertrokken zijn onze twee oudste dochters in België aan de universiteit blijven studeren. Onze jongste dochter heeft haar middelbare studies verdergezet aan het Lycée français in Sao Paulo”, vertelt Veronique. “Als de oudsten in het weekend van kot terugkwamen, stond er geen mama klaar om voor hen de was en de boodschappen te doen. Dat was niet makkelijk voor hen. Elke maand vloog ik één keer over en weer naar België. Dan ontfermde de papa zich over onze jongste dochter in Brazilië.”

“Ik heb het geluk gehad in een zeer grote onderneming te werken. Wie een opdracht in het buitenland kreeg, werd voor zijn vertrek goed gevormd en ondersteund”, vertelt Christian Bauwens. “Ik mocht vooraf naar het land reizen om er te wennen aan het werk en de mentaliteit. En de werkomgeving waar ik terechtkwam was niet zo’n culturele schok omdat ik er samen met andere landgenoten en Fransen werkte.”

“Het leven van de echtgenote van een expat ligt veel minder voor de hand”, vervolgt Veronique. “Bij elke verhuizing moet je weer een nieuwe houvast vinden. Dat duurt minstens zes maanden en er is veel moed nodig om opnieuw een sociaal netwerk op te bouwen. Omdat je de taal slecht beheerst, verloopt het contact in het begin stroef, je moet doorzetten om te integreren. Alles hangt ook af van de bestemming: in Duitsland was het lang zoeken vooraleer ik aansluiting vond. In Brazilië vormen de buitenlanders één grote familie. De Franstalige gemeenschap waar ik deel van uitmaakte, zorgde er voor een warm onthaal en organiseerde tal van activiteiten.”

Nu ze terug in België zijn, maakt het koppel een positieve balans op: ze hebben nieuwe talen geleerd, andere mentaliteiten en manieren van werken leren kennen. De nu gepensioneerde Claude kan terugblikken op een rijke loopbaan en heeft zich professioneel kunnen ontwikkelen. “We hebben veel mensen ontmoet, veel vrienden gemaakt, maar zijn thuis evenveel vrienden kwijtgespeeld”, tempert Veronique. “Ik weet niet hoe ons leven er zou hebben uitgezien als we in België waren gebleven.”

Wat er ook van zij, de terugkeer naar ons vlakke landje was voor Bauwens en zijn vrouw evengoed een nieuwe migratie. “Bij onze thuiskomst waren wij opnieuw vreemdelingen. België is in die 21 jaar compleet veranderd”, lacht Claude. “Het federalisme, de gemeenschappen, het is allemaal moeilijk te begrijpen. Wij hebben ons moeten aanpassen aan een nieuwe Belgische mentaliteit.”