Roadtrip door de Namibische woestijn

Tijdens een roadtrip door Namibië, een van de meest fascinerende landen in zuidelijk Afrika, is er één plek die qua schoonheid alles overtreft: de Namib Desert. De natuur in haar puurste vorm.

Een enorme stofwolk verblindt ons minutenlang, gelukkig zijn de tegenliggers dun gezaaid. Een roadtrip door Namibië is een unieke ervaring, niet alleen de landschappen zijn oogverblindend mooi en bijzonder afwisselend, er kruisen ook geregeld wilde dieren ons pad. Spiesbokken, struisvogels, bavianen, zelfs een hele familie wrattenzwijnen steekt de weg over, netjes in het gelid, hun staart steil omhoog. Mensen zien we enkel in de stadjes waar we proviand inslaan voor onze dagelijkse picknicks. Grote delen van Namibië bestaan uit woestijn, maar de mooiste is zonder twijfel de Namib Desert, met als highlights de Sossusvlei (ja vlei, niet vallei) en de Dodevlei, ons uiteindelijke doel.

FATA MORGANA

Op de Tsaris-Hoogte Pass worden onze rijkunsten flink aangescherpt. Het is een van de spectaculairste, maar ook gevaarlijkste wegen van het land, zeker als het regent. Gelukkig is het kurkdroog en doet de zon zoals elke dag haar uiterste best. Bij de laatste afdaling rijden we minutenlang in de richting van een immens meer. Wanneer we stoppen om foto’s te maken, blijkt het tot onze grote verbazing om een fata morgana te gaan, eentje met veel zin voor realiteit. Nog voor we Sesriem bereiken, de toegangspoort tot de Namib, duikt er een tweede fata morgana op: te midden van de woestijn staat een soort middeleeuwse burcht. Even denken we dat de hitte ons parten speelt, maar het blijkt onze lodge te zijn, die heel toepasselijk Le Mirage (luchtspiegeling) heet. Er is verder niets in de wijde omgeving. Maar in het rode zand loopt een woestijnvosje een onzichtbare prooi achterna en staart een spiesbok, hét symbool van Namibië, ons strak aan.

Het is nog donker als we in Sesriem bij de toegangspoort van het Namib-Naukluft National Park aankomen. We willen voor de eerste zonnestralen op een van de hoogste duinen staan, maar zijn eraan voor de moeite: de poort gaat pas vanaf zonsopgang open. De afstand naar een van de spectaculairste duinen, Dune 45, is zoals de naam aangeeft nog 45 km. Tegenwoordig ligt er een verharde weg en moeten we enkel de laatste kilometers door het zand manoeuvreren.

StALKENDE GEKKO

We rijden door het mooiste deel van de Namib, de moeder aller woestijnen en voor veel mensen het hoogtepunt van hun Namibiëreis. Het landschap dat voorbijschuift is uniek, zelfs ronduit surrealistisch. Zeg nooit vallei tegen een vlei in Namibië, want er is een groot verschil. De Sossusvlei bestaat uit uitgedroogde klei- en zoutpannen en ligt exact tussen Sesriem, waar de Namib-woestijn begint, en de Atlantische oceaan. Het is hier dat je de fraaiste duinen vindt, pure poëzie.

Steeds meer lijkt het alsof we door een immense oranje oceaan rijden, met duinen zover het oog reikt. Wat ze hier zo enig maakt zijn hun vormen en het spel van licht en schaduw, dat tot in de perfectie wordt doorgedreven. Sommige duinen lijken wel door een goddelijke hand gebeeldhouwd. De natuur bewijst hier nog maar eens een begeesterd kunstenaar te zijn. De Namib-woestijn, met 80.000 km2 een van de grootste van Afrika en de oudste ter wereld, strekt zich bijna 2.000 km langs de Atlantische oceaan uit. Toch is het een van de droogste plekken op aarde. Dieren, insecten en planten halen hun schrale drankvoorraad uit de mist die ’s ochtends vroeg uit de oceaan komt aangewaaid.

Onze eerste stop is Dune 45. Met 170 m niet de hoogste, maar wel de meest fotogenieke duin. Zijn prachtige rondingen en scherp afgelijnde randen zijn het mooist ’s ochtends vroeg of in de late namiddag, wanneer de zon kwistig met licht en schaduw schildert. We voelen ons steeds nietiger tussen die gigantische duinen, die vaak 20 tot 30 km lang zijn. Zelfs de spiesbokken, die ook hier de woestijn afstruinen naar voedsel, lijken plots minuskuul.

We worden gestalkt door een woestijngekko, een schattig beestje dat veel weg heeft van een kameleon. Hij leunt eerst doodleuk tegen onze schoenen aan om daarna mee tot aan de jeep te wandelen, waar hij ons met grote droevige ogen nakijkt. Een kleine woestijnbewoner met een grote nood aan affectie. Eindelijk kunnen we onze 4×4 gebruiken waarvoor hij gemaakt is: om door het rulle woestijnzand te rijden. We laten de banden wat af, zetten ons verstand op nul en geven gas. Met een ongelooflijke souplesse scheuren we door het laatste stukje woestijn richting Big Daddy, zoals de naam al doet vermoeden, met 325 m de hoogste duin van de Sossusvlei. Pal ertegenover ligt de 25 m lagere Big Mama. Het is intussen bloedheet en de weg naar boven is loodzwaar. Maar het fantastische uitzicht is elke zweetdruppel meer dan waard. Tijdens de afdaling gaat het een stuk makkelijker, zeker als we beginnen rennen. Even voelen we ons weer tien jaar.

PURE SCHOONHEID

Vanop Big Daddy zien we de Dodevlei al liggen, maar we willen er met de 4×4 zo dicht mogelijk bij komen. Het is een korte, maar pittige rit door het opwaaiende woestijnzand. De Dodevlei is een ietwat lugubere naam voor wat een van de hoogtepunten van de Namib-woestijn is. Het desolate landschap van een kurkdroge zoutpan met enkele dode kameeldoorns, is wondermooi. De zwarte stammen steken fel af tegen de witte uitgedroogde bodem en de intussen roodkleurende duinen. Sommige zijn al 900 jaar dood, maar blijven perfect bewaard door de extreme droogte. Het lijkt alsof we door een surrealistisch schilderij lopen. Beter dan dit wordt het niet.

LOSERS

Een plek die vaak over het hoofd wordt gezien in dit prachtige natuurpark is de Sesriem Canyon, waar we helemaal alleen rondlopen. Het is een indrukwekkende kloof die miljoenen jaren geleden werd uitgevreten door de Tsauchab-rivier, dezelfde die vroeger ook door de Dodevlei liep. De canyon is één kilometer lang en 30 meter diep. En vermits er het hele jaar water te vinden is, is dit voor dieren een van de aantrekkelijkste plekken van de Namib Desert. We ontmoeten twee jakhalzen die het op onze picknick hebben gemunt. Echte helden zijn het niet, want als we voorzichtig rechtstaan, vluchten ze angstig weg. Door de plaatselijke bevolking worden ze wel eens losers genoemd omdat ze vaak moeten afdruipen zonder prooi, ook vandaag dus.