Pierre (58) en Françoise (57)

Pierre (58): “Die vele uren alleen thuis, dat vind ik zalig”

Sinds 1 september 2012 ben ik met terbeschikkingstelling als leerkracht toneelkunst aan een academie. Vroeger werkte ik in de namiddag en ’s avonds. ’s Morgens deed ik de boodschappen en bereidde het eten voor. Nu kook ik de volledige maaltijd en doe ik een deel van de schoonmaak. Maar ik ben geen ordemaniak. We hebben nog altijd een poetsvrouw en de strijk laten we doen met dienstencheques. Ik voel me prima nu. Ik hou vooral van het alleen zijn in huis. Ik kan in alle rust het huis herschilderen en genieten van de stilte. Ik hoop dat ik dat alleen zijn een stuk kan behouden als Françoise stopt met werken. Ik voel dat ze me benijdt, maar ik kan daar weinig aan doen. Ze mist de avonden die ze voor zichzelf had toen ik nog werkte. Tegelijk voelt ze zich nu soms wat overbodig. Ze was graag de helikoptermoeder die alles kon overzien, regelen en in de hand houden. Tegelijk vind ik dat ze moet genieten van het feit dat ze nu minder huishoudelijk taken heeft. Ze heeft genoeg moeten wassen en plassen toen de drie kinderen nog thuis waren. Natuurlijk verlang ik naar de tijd dat we samen op pensioen zullen zijn. Al kosten de zaken die we graag samen doen, zoals reizen, veel geld. Ik verdien nu een pak minder. Gelukkig beheert Françoise het gezinsbudget. Ze kan beter rekenen!

Françoise (57): “Soms voelt het aan als een hotel wanneer ik thuis kom”

Ik heb nu een prinsessenleven. Het is heel aangenaam thuis komen na het werk. Alles is netjes en het eten klaar staat. Maar tegelijk voel ik me gegeneerd. Vroeger was ik de vrouw des huizes, degene die nieuwe recepten uitprobeerde. Nu kook ik alleen nog in het weekend. Dat geeft me soms het gevoel dat mijn huis een hotel is geworden. Let wel: Pierre en ik komen erg goed overeen. Zijn beslissing om vervroegd te stoppen heeft hij in overleg met mij genomen. Dat belet niet dat ik vreselijk jaloers ben. Hoewel ik nu al langer heb gewerkt dan Pierre, zal ik toch tot 65 aan de slag moeten blijven. Ik doe mijn werk dolgraag, maar het traject (drie trams, 2oe uur heen en terug) begint zwaar te wegen. Bovendien beleven we nu wat ik onze kostbare jaren noem. We zijn beiden gezond en zouden ervan kunnen profiteren om zowel samen als apart leuke dingen te doen. Dat zal dus niet lukken. Daarom heb ik besloten voor-taan 4/5 te werken. In juni word ik voor het eerst grootmoeder en daar wil ik van genieten. Toen Pierre nog werkte, was ik elke avond bijna twee uur alleen en kon ik mijn zin doen. Dat mis ik heel hard. In het weekend wil ik bij hem zijn omdat hij de hele week al alleen is. Maar op mijn vrije dag wil ik dat compenseren: dat wordt een dag voor mezelf!