“Opnieuw aardappelen kunnen schillen is heerlijk!” “Opnieuw aardappelen kunnen schillen is heerlijk!”

Van 21 tot 27 september organiseert de Belgische Cardiologische Liga ‘de week van het hart’ met als thema: hart- en vaatziekten bij vrouwen. Dat deze aandoeningen geen mannenprobleem zijn, daar weet Brigitte Jans alles van.

Zes en een half jaar geleden was Brigitte Jans een jonge en dynamische directiemedewerkster, moeder van twee dochtertjes van 12 en 7 jaar, die met haar kroost van een welverdiende kerstvakantie genoot. “Op nieuwjaarsdag trok ik de gordijnen open”, vertelt Brigitte. “Voor ik het goed en wel besefte, lag ik op de grond en raakte ik niet meer recht. Nooit eerder had ik gezondheidsklachten gehad. De dokter met wachtdienst werd erbij gehaald en die verwees me meteen door naar het ziekenhuis. Daar bleek dat een bloedklontertje een bloedvat in de hersenen had afgesloten: ik had dus een beroerte.”

De gevolgen waren niet gering. “Mijn rechterzijde was volledig verlamd en ik had een afasie. Ik kon toen enkel nog ‘ja’ en ‘nee’ zeggen”, legt Brigitte uit. Afasie (van A = niet en fasie = spreken) is een taalstoornis als gevolg van een hersenletsel. Typisch voor de ziekte is, dat geen twee mensen met afasie precies gelijk zijn. Brigitte heeft vooral moeite om de juiste woorden te vinden. “Ik verbleef twee weken in het ziekenhuis en nadien nog meer dan zes maanden in een revalidatiecentrum. Daar werd gestart met de begeleiding door een logopediste die me leerde om opnieuw woord en beeld te associëren. Na twee en een half jaar logopedie kwam ik echter niet meer in aanmerking voor terugbetaling van deze begeleiding. Opnieuw behoorlijk leren praten vond ik echter van zoveel belang dat ik nog drie jaar verder logopedie volgde, volledig op eigen kosten. Dat woog zwaar door op het budget.”

Opnieuw leren lopen

Brigitte moest ook opnieuw leren lopen. “Naast de logopedie had ik ook intensieve kine nodig. Door de verlamming aan mijn rechterzijde moest ik opnieuw leren lopen. Bovendien is mijn rechterarm nog altijd erg spastisch. Tot vandaag toe volg ik tweemaal per week kine in het revalidatiecentrum en bezoek ik tweemaal een privékinesist. Maar intussen kan ik wel opnieuw lopen, zij het met een kruk om mijn evenwicht niet te verliezen. Mijn arm werd intussen reeds tweemaal in Parijs geopereerd, maar aan de spasticiteit blijkt niet veel meer te doen. Dat blijft dus een behoorlijke handicap. Toch heb ik stilaan geleerd om mezelf te behelpen en opnieuw kleine karweitjes in het huishouden op me te nemen. Zo kan ik bijvoorbeeld aardappelen schillen met een dunschiller en leerde ik van een lotgenote dat groenten in stukjes snijden bijvoorbeeld wel mogelijk is met een hakmes.”

De steun van het gezin

“Mijn dochters Katrien en Inneke zijn intussen 18 en 13 en het zijn heel flinke, moedige meiden die me helpen wanneer ze maar kunnen. Zij vinden het bovendien wel fijn dat ik nu voortdurend thuis ben. Maar voor mij duurt het soms toch wel te lang. Mijn man heeft eigenlijk zes jaar nagenoeg alleen moeten instaan voor de opvoeding van onze twee kinderen. Het is echt niet makkelijk om te aanvaarden dat je van het ene ogenblik op het andere voor heel veel dingen van anderen afhankelijk bent.

Gelukkig rijd ik intussen opnieuw met een wagen die volledig werd aangepast aan mijn handicap. Dankzij dit vervoermiddel kan ik toch weer heel wat dingen zelfstandig doen.”

Zich van geen kwaad bewust

Brigittes beroerte bleek het gevolg van een verhoogde bloeddruk. Werd ze dan niet behandeld voor hypertensie? “Neen, ik wist op dat ogenblik helemaal niet dat ik een verhoogde bloeddruk had. Ik volgde geen enkele behandeling. Nu is dat wel even anders! Ik slik nu trouw mijn bètablokker als behandeling voor hypertensie, een bloedverdunnend middel en twee geneesmiddelen om de spasticiteit te verminderen, vooral in mijn rechterarm. Mijn arts heeft me duidelijk uitgelegd hoe belangrijk het is die bloeddrukverlagende medicatie levenslang te blijven nemen om nieuwe herseninfarcten te voorkomen.” n

Leen Baekelandt