“Onze relatie als koppel is prioritair gebleven”

Ludo Hugaerts

Zes wolken van dochters hebben Koen (52) en Kris (47) Lenaerts. De oudste is 24, de jongste 12. De twee oudsten wonen niet meer thuis. Koen en Kris zijn beiden jurist. Hij is buitengewoon hoogleraar Europees recht aan de KULeuven en rechter bij het Europees Hof van Justitie in Luxemburg. Zij studeerde af met de grootste onderscheiding maar gaf haar beroepscarrière op om voor haar gezin te zorgen. Sinds 1989 speelt hun leven zich af tussen Luxemburg en hun woonplaats Blanden.

Kris: “De keuze voor een groot gezin hebben we bewust genomen. Niet uit demografische of religieuze overwegingen en zeker niet uit opofferingszin. Gewoon voor ons eigen plezier. Elke dag van die bijna 25 jaar hebben we beleefd als een leuke en een zinvolle ervaring en tegelijk als een uitdaging. Leuk omdat er altijd veel leven en sfeer is in huis. Zinvol wegens de liefde, de warmte en de geborgenheid die je elkaar geeft. Je leert rekening te houden met elkaar. En natuurlijk is alles wat je als gezin doet een uitdaging. Van kleren kopen tot op vakantie gaan. Als regel hanteerden we dat elk groot zusje een helpzusje had. De oudste hielp de vierde, de tweede oudste de vijfde enz. Vandaag zien we het omgekeerde: de helpzusjes zijn ook een steun voor de oudsten geworden.”

Koen: “Onze dochters zijn allemaal verschillend. Ik vergelijk ons gezin met het Europees recht: eenheid in verscheidenheid. Alle verschillen proberen we ineen te puzzelen tot een rijke som. Op zaterdagochtend houden we aan de ontbijttafel vaak een gezinsvergadering waarop iedereen zijn wensen en opmerkingen uit. Dat is al een traditie sinds de oudste zes is. We kijken niet veel televisie en zitten vaak samen aan de haard.”

Kris: “Tegelijk leven we niet uitsluitend voor onze kinderen. Onze relatie als koppel is prioritair gebleven. De kinderen mogen niet in onze slaapkamer komen en we proberen één keer in de week met ons tweetjes uit te gaan en één keer per jaar op lang weekend zonder de kinderen. Als ze behoefte hebben aan een gesprek met één van ons en het is druk, dan hebben we afgesproken dat ze dat op een briefje schrijven en het op een zichtbare plaats achterlaten. De grootste geborgenheid voor een kind bestaat erin dat zijn ouders het goed hebben met elkaar. Ook als zij de deur uit zijn, blijven wij als koppel overeind. We willen later een open thuis voor hen zijn. Komen ze, dan zullen ze zéér welkom zijn. Komen ze niet, even goede vrienden. We willen hen zeker niet belasten met de routine elke zondag op bezoek te moeten komen.”

Koen: “Ik ben 52. Ik heb vrij mijn leven kunnen uitbouwen. Als vader zal ik gelukkig zijn als mijn kinderen hetzelfde kunnen doen. Ik wil zeker niet dat ze mij in huis nemen als ik ooit zorg nodig heb. Ik hoop wel dat er altijd een goed affectief contact blijft. Maar dan spontaan en uit vrije wil van beide kanten.”

Kris: “Ze moeten voor hun eigen levensdoel gaan. Notuleer het zwart op wit: als ik ooit zorgbehoevend word, wil ik naar een verzorgingstehuis!”