Online het geluk zoeken, is dat zielig?

Onlangs repte ik me op een avond naar een lezing waarop ik was uitgenodigd. Bij aankomst vinkt een jonge dame mijn naam af op een lijst, waarna ze me de rij aanwijst waar ik kan aanschuiven voor een glas. Ik heb geen dorst, maar ga toch voor het glas water waarop met enige fierheid een muntblaadje drijft, kwestie van mezelf een houding te geven. Want in dit hippe, trendy gezelschap van Stan Smith-adepten versus Nikeaanhangers, ken ik geen kat. Op dat moment heb ik er nog altijd het raden naar hoe de mensen die me hebben uitgenodigd er dan wel uitzien. Mensen die nochtans geen onbekenden zijn, want de mails die we mekaar regelmatig sturen zijn overladen met warme groetjes en guitige smileys. Hier en daar staan mensen te praten die elkaar hebben gevonden. De andere staan of zitten drukdoend op hun smartphone te tokkelen. Het dringt al snel tot me door dat deze zonderlingen geen dringende zaken te regelen hebben, maar net als ik niemand kennen. En dat toenadering zoeken hier geen optie is. Hoe leg je oogcontact met iemand die de ogen strak op zijn schermpje gericht houdt?

Uit verveling ga ik hen dan maar imiteren en stort me met mijn vette vingers (de sporen van een kaashapje) op het klavier van mijn mobieltje om mijn mails te beantwoorden, ook al zijn die zo kakelvers dat ze evengoed tot de volgende werkdag kunnen wachten. Tot er zich plots een hilarisch beeld aan mij opdringt: dat van mijn hond, die zich – blik op oneindig en zonder veel animo – achter het oor krabt met zijn poot, omdat hij toch niets anders te doen heeft. Smartphone-tokkelaars en achter-het-oor-krabbende honden: één strijd!

De receptie die de lezing voorafgaat is slechts een bescheiden voorbeeld van hoe moeilijk het is om nieuwe gezichten te leren kennen eens je de kweekvijver van de school en de jeugdbeweging achter je hebt gelaten. Hoe moeilijk moet dat dan wel niet zijn bij soulmates? Daar heb je dates voor. Want daten doet het beter dan ooit tevoren en vandaag steeds vaker online. Waarom ook niet? In tegenstelling tot wat vaak wordt beweerd, is virtueel hier geen synoniem voor zielig, maar enkel een manier om mensen te selecteren voor wie we a priori een zekere affiniteit voelen. Een selectie maken, is dat niet wat we elke dag met onze sociale relaties doen? Waarom begint de kassierster tegen mij over het weer als ze contact wil leggen, terwijl ze dat bij de klant voor en na mij niet doet? Als het over datingsites gaat, blijft wat op je computerscherm verschijnt sowieso niet virtueel. Bij de eerste ontmoeting staat er wel degelijk een mens van vlees en bloed voor je, met die glimlach, die uitdrukking, die gebaren die hem of haar eigen zijn. Iemand met wie je je verwant voelt, of net niet. Met wie je momenten uit je leven wilt delen, of net niet. Misschien staat het geluk op je smartphone? Misschien bevindt het zich wel vlak naast je?

ANNE VANDERDONCKT

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content