Nu ben ik weg!

Ik ben het beu! Ik ga weg uit dit land. Voorgoed! Zeg nu zelf! De laatste maanden rij ik soms meer dan twee uur om tijdig op mijn werk te zijn. En als mensen op tijd op hun werk moeten zijn, dan is het wel in mijn vak, waar de studioklok onverbiddelijk correct tikt. Het weer is ook al niet om over naar huis te schrijven: we verzuipen een aantal weken om vervolgens ongeveer evenveel weken uit te drogen. Leuk is anders. Ons huis en ons bezit zijn niet meer veilig met het stijgende aantal inbraken. De belastingen stropen ons tot over de oren. We leven met veel te veel volk op een kleine morzel grond. Iedereen loopt er opgefokt bij. Slotsom: ik zoek andere oorden op!

Ik koop iets, ergens in Frankrijk, Portugal, Spanje, Kroatië, Marokko, ik weet nog niet precies waar, maar dat maakt niet uit. Als het maar ver weg is, een land met een lekker weertje, vriendelijke mensen, gezapig leeftempo, wijntje af en toe. Stemrecht hoef ik niet eens!

Het moet hoe dan ook een immens huis zijn met stallingen op een vreselijk grote lap grond. Zo’n twintig hectaren. Het moet niet piekfijn in orde zijn. Ik heb twee handen aan mijn lijf, dus ga ik het helemaal opknappen. In de stallingen houd ik wat gezonde koeien en schapen (dus zelfgemaakte kaas), rustgevende kippen (dus eigen eieren), genoeg zelfverbouwde wijn om het jaar mee rond te komen, en wat overschiet verkoop ik op de lokale markt.

Ik ben meteen gaan kijken en heb op een website een û geloof mij! – ideaal pand gevonden. Net wat ik hebben wou, plus nog een dépendance die ik makkelijk kan ombouwen tot een vier-, vijftal chambres d’hôtes. We geven ’s ochtends een ontbijt van zelfgebakken brood, onze melk, onze eitjes,... wat wil een mens nog meer.

Mijn wagen û dat is een uitgemaakte zaak û verkoop ik. Ik neem een ezel en een sulky. In mijn vrije tijd gaan we gewoon in het dorp aperitieven, ’s middags een siësta, ’s avonds joggen en dan gelukkig mijmerend uitkijken over onze eigendom.

Zulke dromen heb ik wel eens na uren verkeerschaos. Gisteren dacht ik bij mezelf: laat ik het even opschrijven, zoals vroeger in de lagere school. Toen ik mijn tekst een kwartiertje later las, schoot ik na enkele regels in een ontspannende lach. Eerst en vooral: als ik dit allemaal deed, zou ik niet weten waar mijn kop stond van de drukte. Overigens: waar zou ik het geld vandaan halen om zo’n paradijs te kopen? En ik een pand opknappen? Ik kan met veel moeite een lamp indraaien! Alleen, ver van de bewoonde wereld? Ik zou gek worden. Landbouwer spelen? Ik haat het zelfs om mijn eigen gras te maaien of bladeren te harken. Maar vooral: telkens ik thuiskom van een reis û waarheen ook, hoe heerlijk ook û weet ik dat dit land voor mij het beste is om in te wonen. Vrienden, familie, de studioklok, collega’s, cultuur, het eten, ik zou het missen. Alleen de files niet.

A Fred Brouwers

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content