Nog een fijne vakantie

Voor een intensieve zorgafdeling zijn de zomermaanden een periode van relatieve kalmte. De jaarlijkse piek van seizoensgebonden luchtweginfecties is dan al lang achter de rug. Bovendien zijn veel mensen met vakantie: dan wil je je liever niet laten opereren, toch niet als het om een niet-dringende ingreep gaat. En de mensen die toch ziek worden, bevinden zich vaak in het buitenland, waar zij in een lokaal ziekenhuis terechtkomen. Voor cardiologen aan een Spaanse Costa bijvoorbeeld, is het steevast druk in de zomer.

Op de andere ziekenhuisafdelingen is er doorheen het jaar een meer constante drukte. Zo kent oncologie geen seizoenen, en ook de kraamafdeling blijft volop draaien, gelukkig maar. Toch heerst er in normale tijden ’s zomers een zekere rust in het ziekenhuis. Sommige afdelingen worden gedeeltelijk gesloten, de ingrepen in het operatiekwartier worden wat teruggeschroefd. Het geeft het personeel de kans om op adem te komen, om zelf te genieten van een welverdiende congé.

Vakantie dus. Ik stel mijn mail in op afwezig en sluit mijn kantoor af. Het is warm. Alvorens ik met vrouw en kind nog enkele boodschappen doe, trek ik thuis een bermuda aan. Twee spierwitte benen geven zich bloot. Geen cool zicht, maar dat kan mij niet schelen: weldra lonkt een Caraïbisch eiland, waar het overvloedige uv-licht mijn huid wat kan bijkleuren. Op gedoseerde wijze natuurlijk, en goed ingesmeerd: een melanoom als souvenir is absoluut niet wenselijk. Een fles zonnemelk factor 50 en onze reispassen zijn het enige wat nog ontbreekt in onze bagage.

Eerst de reispassen. We parkeren de auto voor het gemeentehuis. Mijn vrouw wacht buiten met ons zoontje op de arm. Op weg naar de ingang zie ik een oudere man die zijn hondje uitlaat. De man staat stil. Zijn grauwe gezicht is naar mij gewend, maar hij kijkt dwars door mij heen. Net een wassen beeld, denk ik. De glazen schuifdeuren van het gemeentehuis gaan open en ik wandel de hal binnen. Iets in mij zegt mij om te kijken. Ik zie hoe de man zich aan een vensterbank vastklampt en dan op de grond neerzakt. Voor ik het besef ben ik hartmassage aan het toedienen. Mijn vrouw belt de hulpdiensten en komt helpen. Ons zoontje zit nu op de arm van een omstaander. Iemand anders ontfermt zich over het radeloos blaffende hondje.

Een MUG-team neemt de reanimatie over. Bij de man is de bloedsomloop weer op gang gekomen. Hij wordt in een ziekenwagen gelegd. De MUG-arts en ik kennen elkaar. ‘Bedankt, collega’, zegt hij, voor hij de deur van de ambulance dichttrekt, ‘en nog een fijne vakantie’.