Nieuwe ingreep is een succes

Ongewild urineverlies is nog steeds een probleem waar vele vrouwen niet openlijk over durven praten. Nochtans bestaan er meerdere oplossingen. Professor Everaert licht de nieuwe TVT-techniek toe.

Professor Karel Everaert past in de dienst Urologie van het Gentse Universitaire Ziekenhuis sedert een vijftal jaar de zogenaamde TVT-techniek toe. Wat houdt deze techniek precies in en wie kan ermee geholpen worden?

“De nieuwe techniek vormt een mogelijke oplossing voor alle vrouwen met stress- of inspanningsincontinentie. Dat zijn vrouwen die bij het lachen, hoesten, niezen, tillen, bukken, sporten... zomaar urine verliezen”, legt professor Everaert uit. “Dat urineverlies kan gaan van enkele druppels tot een heus plasje. De oorzaak hiervan is ‘het kraantje dat lekt’. Aan de uitgang van de blaas zit rondom de urinebuis of urethra een sluitspier die voorkomt dat de blaas voortdurend zou leeglopen. Wanneer die spier haar taak niet meer naar behoren vervult, blijft ‘het kraantje lekken’. De voornaamste oorzaak hiervan is een verzwakking van de bekkenbodemspieren. Die kan het gevolg zijn van bevallingen, slechte plasgewoonten, veelvuldig persen door stoelgangproblemen, hormonale factoren...”

Een frequent probleem

Professor Everaert: “Volgens de officiële cijfers heeft in ons land 1 vrouw op de 6 boven de dertig te kampen met ongewild urineverlies. Na de menopauze stijgt dit cijfer tot 1 op de 5. Ongeveer 60 tot 70 % van hen verliest urine bij een inspanning. Het kan daarbij gaan om zuivere inspan- ningsincontinentie of om mengvormen waarbij de vrouw ook last heeft van aandrangincontinentie (ook urge-incontinentie genoemd, hierbij treedt haast zonder waarschuwing een voortdurende hevige drang tot plassen op).

De eerste stap in de behandeling van stress-incontinentie is steeds kiné om de bekkenbodemspieren te versterken.

Voorts is er medicatie op komst die ‘het kraantje afsluit’. Nu zijn er enkel een paar geneesmiddelen die dit als bijwerking hebben, maar die zijn niet echt bruikbaar.

Als de oefentherapie niet voldoet, zijn er nog enkele hulpmiddeltjes zoals grote tampons of siliconen spulletjes die in de vagina of in de plasbuis worden aangebracht. Er zijn echter bitter weinig vrouwen die dit als een oplossing zien, tenzij het probleem zich enkel voordoet in bepaalde omstandigheden.”

Als al deze maatregelen zonder succes uitgeprobeerd werden, is de volgende stap een kleine heelkundige ingreep. De absolute nummer één hierbij wereldwijd is tegenwoordig het gebruik van vaginale slingprothesen zoals de Tension-free Vaginal Tape of TVT.

“Het grote verschil met eerdere technieken is dat vroeger het prothesemateriaal werd vastgenaaid en dat bij de TVT-techniek het netje volledig los ligt. Het netje is van zeer grofmazig geweven kunststof. Het wordt niet vastgemaakt maar groeit stilaan vast omdat het omliggende weefsel ermee vergroeit.”

Tal van voordelen “De tevredenheid over deze techniek is zo groot”, stelt professor Everaert vast, “dat de klassieke blaasopnaaiing die vroeger als gouden standaard gold, langzaam maar zeker verdrongen wordt. Het nadeel van de klassieke blaasopnaaiing is dat het om een echte buikoperatie onder algemene narcose gaat, met een hospitalisatie van 10 dagen en steeds een zeker risico op longembolen en trombosen.Bovendien mag de patiënte 3 maanden lang geen inspanningen doen. Komt daarbij dat deze klassieke ingreep niet alleen het urineverlies behandelt, maar ook de verzakking corrigeert en als je bij iemand met zwakke bekkenbodemspieren bijvoorbeeld een verzakking vooraan corrigeert, krijg je er op termijn één achteraan of in het midden.” “De TVT-ingreep heeft voor een kleine revolutie gezorgd”, gaat professor Everaert verder. “Ze gebeurt onder plaatselijke verdoving, duurt slechts een twintigtal minuten, er wordt geen grote wonde gemaakt, de patiënte mag de volgende dag reeds naar huis en kan zeer snel haar normale leven weer hervatten. Soms moet de vrouw een dagje langer blijven om het op een normale manier plassen opnieuw gewoon te worden. Veel vrouwen zijn het gewoon, te persen wanneer ze plassen. Als ze dat doen met de TVT dan knikt die de urinebuis af en word plassen onmogelijk. Die vrouwen moet dus leren rustig te plassen. Wat we nu, na 5 jaar, nog niet weten is of er op langere termijn verwikkelingen kunnen optreden. Onmiddellijk na de ingreep is bij 9 op de 10 vrouwen de incontinentie verholpen. Op langere termijn zakt dit resultaat een klein beetje. Dit succespercentage hangt af van de manier waarop we de patiënten selecteren. Moesten we ons strikt beperken tot vrouwen met een zuivere inspanningsincontinentie, dan zouden we een slaagpercentage van haast 100 % kunnen bekomen. En zelfs voor de prijs hoeft de patiënt deze ingreep niet te laten. Sedert 2002 wordt de ingreep, op de apotheekkost na, volledig terugbetaald.” n

A Leen Baekelandt