Nicole is vrijwilliger bij Handicap International

“Aan de vooravond van mijn 50ste verjaardag heb ik een bilan opgemaakt. Ik verdiende goed, maar werkte enorm veel, het slorpte me helemaal op. Ontwikkelingshulp is eerder toevallig mijn leven binnengerold, op het juiste moment”, vertelt Nicole Luyckx, terwijl ze door een album vol herinneringen aan 22 jaar Handicap International bladert. De ngo helpt kwetsbare en gehandicapte mensen in meer dan 60 landen, over de hele wereld. De organisatie ondersteunt o.a. de revalidatie van slachtoffers van antipersoonsmijnen en geeft scholing aan gezondheidswerkers ter plaatse.

“Ik zong in een koor samen met de echtgenote van iemand die bij Handicap International werkt. Ze stelde voor om een reeks concerten te organiseren ten voordele van de ngo. Nadien werd ik uitgenodigd op de algemene vergadering, ik heb geholpen met de administratie, met de organisatie van gala’s. In 2005, na vijf jaar vrijwilligerswerk, ben ik directieassistent geworden. Tot half vorig jaar hield ik me onder andere bezig met legaten en testamenten. Ik ben op 70 met pensioen gegaan, maar ik had nog geen zin om te vertrekken! Dus ben ik bij Handicap International opnieuw vrijwilliger geworden. Op kantoor in Brussel ben ik omringd door jongeren. Die grote familie is mijn verjongingskuur. Ik heb de mooiste herinneringen aan missies op het terrein in de Democratische Republiek Congo en China, waar ik kon praten met Koningin Mathilde, toen nog prinses. Daar heb ik de brede glimlach gezien op de gezichten van kinderen en andere mensen die we hebben geholpen. Een onvergetelijke ervaring. Ik kende de missie van Handicap International al van achter mijn bureau. Maar ter plaatse word je je pas echt bewust van het nut van de ngo. Die jaren bij Handicap International hebben me geleerd wat verdraagzaamheid, een open geest en menselijkheid betekenen. Vandaag volg ik de stortingen van donoren op, ga ik sensibiliseren in scholen, help ik bij projectvoorstellingen over ontmijnen in Colombië. Het is leuk om weer vrijwilliger te worden op 70. Ik zal me niet gauw vervelen en indommelen!”