Naar de top van de Mont Ventoux!

Naar aanleiding van 25 jaar Plus Magazine namen 25 lezers tussen 50 en 66 jaar in december vorig jaar een sportieve uitdaging aan. Samen met journalist Ludo Hugaerts willen ze op 22 juni de Mont Ventoux beklimmen met de fiets.

Ik wil 20 kg vermageren en sportiever worden. Al die jaren heb ik werk en de zorg voor mijn gezin met vier kinderen gecombineerd. Nu is het tijd om aan mezelf te denken”, zegt Marina Windhey (53) vastbesloten.

“En ik wil aan mijn kleindochter bewijzen dat je fysiek nog tot veel in staat bent als je 66 bent”, klinkt Jean-Paul Van den Steen even vastberaden.

Marina en Jean-Paul zijn twee van de 25 Plus Magazine-lezers die vorig jaar uit meer dan 100 kandidaten werden gekozen voor een uniek exploot: het 25-jarige bestaan van dit blad vieren met een beklimming van de legendarische Mont Ventoux en zo bewijzen dat je ook na 50 nog met sportief bewegen kunt starten.

Plus Magazine werkt voor deze actie samen met Sporta, de vereniging die al jaren zo veel mogelijk mensen aan het sporten wil krijgen. Sinds 2005 organiseert ze een Belgische dag op de Mont Ventoux – dit jaar op 22 juni. De maanden ervoor en ter plaatse biedt ze de deelnemers ruime ondersteuning. Als voorbereiding organiseert ze oefenritten in België, waarvan de moeilijkheidsgraad wordt opgevoerd. Dit jaar zullen 2.500 Belgische fietsers proberen de mythische top te halen; 1.100 van hen schreven zich in voor La Cannibalette (131 km, 4 cols) en La Cannibale (173 km, 6 cols).

Waarom doen ze het?

Ons Plus Magazine-groepje is in januari gestart met de voorbereidingen. Achttien mannen en zeven vrouwen (16 Nederlands- en 9 Franstaligen). Allemaal hebben ze hun eigen reden om mee te doen, maar hun gezondheid speelt de hoofdrol. Ze willen via deze uitdaging én de hulp van de groep werk maken van hun conditie.

– Voor Rudi Carton (60) en Chris Goidts (64) is fietsen de enige sport die ze nog intensief kunnen beoefenen na een gewrichtsfractuur.

– Guy Grolaux (65): “Fietsen is voor mij hét middel om in goede gezondheid te blijven. Dit avontuur is een manier om mezelf te overtreffen, zeker als ik onderweg kan genieten van de natuur.”

– Koenraad Wille (57): “Ik heb diabetes type 2 en daarom is het voor mij onontbeerlijk gezond te bewegen. Nu heb ik een doel gekregen.”

– Philippe Vandenbergh (55): “Na de plaatsing van een maagring ben ik 50 kg afgevallen. Dit is een unieke gelegenheid om nog wat gewicht te verliezen en de conditie te verbeteren.”

– Alex Lauwers (59): “Na een stressvolle carrière wil ik in alle opzichten mijn gezondheid een boost geven. Dit wordt mijn eerste grote sportieve uitdaging!”

– Jacqui Mollenwinckel (59): “Bij een valpartij heb ik mijn rug en nek gebroken. Na een lange revalidatie ben ik kalmpjes aan weer beginnen fietsen. Ik wil bewijzen dat je ondanks een zwaar ongeval nog veel kunt bereiken in het leven.”

Sommige deelnemers hebben nog andere beweegredenen:

– Reinout Beyaert (55): “Ik heb drie zoontjes van zeven, vijf en drie jaar. Hun neefjes hebben allemaal papa’s die al de Mont Ventoux beklommen. Die papa’s zijn mijn jongere broers. Ik wil niet voor hen onderdoen.”

– Brigitte Durant (56): “In het verleden maakte ik al wandeltochten in de streek van de Mont Ventoux, maar de beklimming per fiets is toch iets anders. Ik hoop dat dit slechts het begin wordt van meer avonturen.”

– Francis D’Hossche (63): “Ik fiets al vele jaren in Spanje en beklom nu en dan al een kleinere col. Nu wil ik dolgraag een grote berg overwinnen!”

– Marina Ysewyn: “Ik ben onlangs 60 geworden en gestopt met werken. Twee goede redenen om nu deze uitdaging te proberen. Ook vrouwen van 60 kunnen dit aan!”

– Mieke Janssens (57): “Ik wil mijn kinderen een boodschap meegeven: als je voor iets echt moeite wilt doen, dan kan er veel lukken.”

– Het echtpaar Dominique Felix (54) en Daniel Poelman (55): “Het is leuk wanneer je als koppel zulk een avontuur kunt beleven in een gezellige ambiance en in een prachtige streek!”

– René Arijs (62): “Ik wil mijn poging opdragen aan een collega die na drie jaar strijden tegen zijn ziekte is overleden. Hij had de wens uitgedrukt om zijn blijdschap na zijn genezing uit te schreeuwen op de top van de Mont Ventoux. Ik wil zijn wens alsnog in vervulling brengen.”

De winter was lang

Met 1.912 m en een kale top heeft de Mont Ventoux al decennia lang een magische aantrekkingskracht op fietsers. En zeker dit jaar nu de 100ste Ronde van Frankrijk er aankomt op de Franse nationale feestdag (14 juli). Maar hoe bereid je je als beginneling of niet-geoefende fietser op deze uitdaging voor? Moet je voor de Mont Ventoux een doorwinterde wielertoerist zijn en al 5.000 of 10.000 km hebben gefietst? Helemaal niet. De Mont Ventoux is vooral een kwestie van klimmen in je eigen tempo, van volhouden en van een fiets met een kleine versnelling! Ideaal zijn twee tot drie trainingen per week.

Hier wrong al meteen het schoentje. Voor elke deelnemer had Sporta in januari een persoonlijk trainingsschema berekend, samen met aanbevolen hartslagzones. Dit voorzag in twee ritten per week met afstanden die geleidelijk opliepen van 50 tot 90 km en in gezamenlijke oefenritten van 50 tot 115 km. Mooi, maar dit theoretische programma hield geen rekening met mensen die in de week werken en nog minder met een lange winter zoals we die dit jaar kenden.

Zes buitenbeentjes

Tussen eind januari en begin april liet het weer weinig buitenritten toe. Op onze eerste gezamenlijke oefenrit op 3 maart (50 km op het circuit van Zolder) lag de temperatuur nauwelijks boven het vriespunt. De tweede oefenrit op 17 maart werd wegens de sneeuwdreiging door Sporta zelfs afgelast. Bij onze deelnemers namen de stress en de frustratie toe. “Telkens als ik wou gaan fietsen, was het weer abominabel”, zegt Marc Ronveaux. “Hoe geraak ik met dit weer ooit fit?”

Sommigen vervingen de buitenritten door een bezoek aan de fitness, een hometrainer of indoorsport. Twee gelukkigen gebruikten hun vakantie in Spanje en Marokko om daar te fietsen. De gezamenlijke oefenrit in Riemst op 21 april was een waarschuwing: na 80 km zonder zware hellingen was ik niet de enige die op mijn limiet zat. Paniek golfde door mijn hoofd: met zo’n conditie raak ik nooit boven op 22 juni – en ik moet nog 4 kg afvallen.

Rond 20 april werd het weer gelukkig beter en probeerde iedereen de verloren tijd in te halen door extra te trainen. Dat is nodig want de resterende oefenritten beloven lastig te worden: 115 km rond La Roche en 110 km rond Eupen!

Sommige deelnemers leggen de lat extra hoog. Daniel Poelman, Reinout Beyaert en Koenraad Wille willen de Mont Ventoux te lijf gaan met een mountainbike; Chris Goidts en Rudi Carton met een klassieke (goed uitgeruste) fiets. En Luc Van de Venne (55) wil voor Kom op tegen kanker de berg een tweede keer beklimmen met een handbike.

“Ik krijg meer lucht”

Ondervinden onze deelnemers al positieve gevolgen voor hun gezondheid? De meningen zijn verdeeld. Een kleine meerderheid zegt weinig effect te voelen. Anderen zijn positiever. “Ik krijg meer lucht”, zegt Mieke Janssens. “Dat voel ik goed als ik trappen oploop.” Marina Windhey viel intussen al 12 van de beoogde 20 kg af en ook Guy Grolaux is al 5 kilo lichter.

“Het is normaal dat de effecten niet meteen voelbaar zijn”, zegt sportarts Tom Teulingkx (lees zijn tips op p. 104). “De gevolgen van sportief bewegen merk je pas op middellange termijn. Je ademt beter en verliest langzaam overtollig gewicht, zeker als je bewegen combineert met gezonder eten. Je spieren worden sterker terwijl je tegelijk vetmassa verliest. Dat alles komt je hart, bloedvaten, bloeddruk en spijsvertering ten goede. Bij de deelnemers aan de Ventouxcampagnes van Sporta van de voorbije jaren daalde de BMI gemiddeld van 25,5 naar 24,3. Ook het zelfvertrouwen neemt toe: een sportieve look is sexyer dan een dikke buik! Voorwaarde is wel dat u volhoudt en uzelf nooit forceert. Op den duur wordt sportief bewegen een routine.”

Toen waren ze nog met 22

Begin mei kregen we slecht nieuws. Ondanks aanmoedigende mails beslisten drie deelnemers (Christine Stoop en het echtpaar Esther Geldof en François Truyens) om af te haken. “We zijn overmoedig geweest, de uitdaging is voor ons toch te hoog gegrepen. En door de lange winter hebben we te weinig kunnen trainen”, zeggen ze. Laten we het positief bekijken: voor hun gezondheid is het allicht verantwoord dat ze stoppen. Ze kunnen beter eerlijk zijn met zichzelf dan onverantwoorde risico’s te nemen.

Maar er is ook goed nieuws. De 22 volhouders lijken meer dan ooit gemotiveerd om de eindmeet te halen. Het is mooi te zien hoe mensen die elkaar een half jaar geleden niet kenden, nu een hechte vriendengroep vormen. Ze sturen elkaar tips en mails en spreken elkaar aan met de voornaam. Zelfs de taalbarrière wordt vlot genomen. Op de fiets hebben we allemaal hetzelfde doel.

Ludo Hugaerts – Foto’s Frederik Weekx