mijn kinderen keren terug naar huis

“Nooit doen, het is om problemen vragen” en “Onze kinderen zijn altijd welkom”: beide standpunten waren even sterk vertegenwoordigd in uw reacties. Maar dit thema laat in elk geval niemand onverschillig (zie ook pag. 28)!

Altijd welkom

Mijn kinderen zijn altijd welkom, op één voorwaarde: vooraf zeer duidelijke praktische afspraken maken over álles. Wie betaalt wat? Wie gebruikt wat op welk ogenblik? Wie maakt schoon? Respect voor elkaars privacy is een must, ook al het gaat om het gebruik van de wc en de computer!

Geen kind meer

Als ouders wil je het beste voor je kinderen. Op verschillende tijdstippen zijn zowel onze jongste dochter (28) als onze oudste (32) tijdelijk weer bij ons ingetrokken na een relatiebreuk. Ik had nooit gedacht dat een terugkeer zoveel aanpassing zou vergen, aan beide kanten. Je was gewoon aan rust en standvastigheid en ineens moet je weer rekening houden met een derde persoon in huis (en met een hond). Met onze jongste hebben we vaak grote discussies over stomme futiliteiten gehad. Niet zelden lag de oorzaak bij ons, omdat we weer eens vergeten waren dat we niet meer met het kind van vroeger te maken hadden.

Helpen, maar niet bij mij

Hoezeer ik ook van mijn kinderen en kleinkinderen houd, weer bij mij intrekken kan niet. Hun vader is overleden en ik woon samen met een nieuwe partner die zelf vier kinderen en dubbel zoveel kleinkinderen heeft. Mijn (klein)kinderen kunnen wel voor de volle pot op mijn liefde en mijn morele en financiële steun rekenen. Ik zal ze zoveel ik kan helpen, maar in hun woning, niet bij mij.

Aan de luie kant

Na even aarzelen hebben we ja gezegd toen onze zoon (30) vroeg weer naar huis te mogen keren. Hij stond op een dag gepakt en gezakt aan onze deur en beloofde ons hemel en aarde. Hij zou ons veel werk uit handen nemen, maar al snel verviel hij in zijn oude gewoonte, namelijk lekker niksdoen. Hij is best een goede kerel en prima in zijn werk, maar voor de rest is hij helaas aan de zeer luie kant. Echte ruzies hebben we niet gekregen, maar onze relatie begon wel langzaam te verzuren. Sinds een jaar woont hij weer alleen en hierdoor hebben we opnieuw een uitstekend contact met hem. Hij weet dat zijn terugkeer naar huis éénmalig is geweest en is het daarmee eens.

Geen voorwaarden

We zijn gelukkig dat we onze dochter (41) vorig jaar hebben kunnen helpen in de periode van haar echtscheiding. Ze kon haar werk houden en is nu gereed voor een nieuwe start. Ook voor onze kleindochter bleef de schade beperkt. Zij is immers nog altijd in behandeling voor de letsels van een zwaar verkeersongeval, vier en een half jaar geleden. We hebben vooraf geen voorwaarden gesteld, hun verdriet was al groot genoeg. Alle partijen hebben spontaan water in hun wijn gedaan. Vandaag zijn we trots op hen en blij dat we dit nog mochten meemaken (we zijn 74 en 67 jaar oud). Waar een wil is, is een weg.

L. Indigne;Christiane; D. Van Schevensteen; M. Heyligen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content