Mijn kind trouwt Wie betaalt, wie beslist?

Binnenkort trouwt uw dochter of zoon en natuurlijk wilt u uw steentje bijdragen tot een onvergetelijke dag. Zelfs als de bruiloft niet luxueus is, zit het budget snel boven de 15.000 euro. Welk deel wilt u betalen? Moet u zomaar volgen als de andere familie buitenissige verlangens heeft? En hoe voorkomt u ruzies die het geluk van uw kind bedreigen?

Vroeger gold de regel dat de ouders van de bruidegom de meeste kosten betaalden. Dit wil zeggen: de feestmaaltijd met alles erop en eraan, de burgerlijke en de kerkelijke plechtigheid, de ceremoniewagens, de trouwringen en het bruidsboeket. De ouders van de bruid konden zich beperken tot de kleding, juwelen en make-up van hun dochter.

Vandaag gebeurt de verdeling van de kosten met meer evenwicht.

“Als algemene regel geldt nu dat de twee partijen alle kosten delen volgens het aantal gasten dat iedere partij uitnodigt”, zegt Peter Coene. Hij is een gediplomeerde ceremoniemeester en heeft al bemiddeld in menig (budget)conflict. “Niets belet de partijen echter andere regelingen te treffen. Elke bruiloft is anders. Veel hangt af van de leeftijd en de spaarpot van de trouwers.”

Er is het hopeloos verliefde jonge stel dat nog niet veel heeft kunnen sparen. Hier blijft het gebruikelijk dat de ouders alle kosten of toch het grootste deel ervan ophoesten.

Dan zijn er de bruiloften van een al iets ouder koppel, meestal beginnende dertigers. Ze hebben enkele jaren gewerkt en geld verdiend. Ze zijn thuis gebleven of ze wonen al samen. Hier is het normaal dat de trouwers zelf ook bijdragen in de kosten. “Dit type bruiloft begint langzamerhand de meerderheid de worden”, getuigt Peter. “Vaak zie ik dan dat het bruidspaar de randkosten betaalt zoals de wagens, de fotograaf, de ceremoniemeester en de huwelijksreis. De kernkosten (gemeente, kerk, kleding, receptie, avondfeest, trouwringen...) worden verdeeld tussen de ouders volgens het aantal gasten.”

Ten slotte is er de groeiende groep van veertigers en vijftigers die een tweede huwelijk sluiten en een nieuw gezin samenstellen. Hier staat het paar zelf voor alle kosten in. “Hun ouders willen echter vaak nog een geste doen”, zegt onze ceremoniemeester. “Ze betalen dan een klein onderdeel van het feest zoals de drank of de ceremoniewagens.”

Zet afspraken bij voorkeur op papier

Tot zover het ideale plaatje. In de realiteit kunnen discussies over wie wat betaalt soms tot jarenlange onenigheid en pijnlijke breuken leiden. Dat is nochtans te voorkomen, als het toekomstige paar en de ouders van beide kanten vooraf een keer of twee in alle sereniteit samenkomen om het budget, de verdeling van de kosten en andere heikele punten te bespreken.

Peter Coene: “Tegenwoordig moet je een feestzaal en een traiteur al snel anderhalf tot twee jaar vóór de bruiloft vastleggen. Met de prijsoffertes in de hand kan het bruidspaar dus lang vooraf een vrij volledig en gedetailleerd budget opstellen. Op een eerste bijeenkomst kunnen alle partijen het budget overlopen en eventueel aanpassen. En daarbij kunnen ze afspreken wie wat betaalt of op welke manier de kosten gedeeld worden. Daarna is het zinvol die afspraken samen met het budget op papier te zetten en aan iedereen een kopie te bezorgen. Dat vereist enige diplomatie omdat een geschreven versie de indruk geeft dat de partijen elkaar niet vertrouwen. Het idee om de afspraken schriftelijk vast te leggen, kan je op de bijeenkomst daarom het best verdedigen met een opmerking als Ik vergeet dingen nogal snel, ik heb een geheugensteuntje nodig. Geloof me, alles op papier zetten kan vervelende conflicten achteraf vermijden. Wanneer één van de ouderparen gescheiden is, moeten zowel de moeder als de vader aanwezig zijn en akkoord gaan met de afspraken.”

Drie tot twee maanden vóór de bruiloft is een tweede bijeenkomst nuttig om het definitieve budget te bekijken en de afspraken eventueel aan te passen. “Ontsporingen van het budget gebeuren vaak in de laatste maanden voor de grote dag. Een budgetcontrole is dus geen overbodige luxe en ook het aangepaste budget zet je het best op papier”, zegt onze ceremoniemeester.

“Wij willen hoeden en een vegetarisch menu”

Voorhuwelijkse conflicten tussen de families draaien niet altijd over geld. De ene familie is gelovig en wil een kerkdienst, de andere is vrijzinnig. De moeder van de bruid zou graag zien dat alle dames van de directe familie een hoed dragen, terwijl de moeder van de bruidegom dat te ouderwets en te duur vindt. De ene kant zweert bij een vegetarisch feestmenu, de andere bij een buffetformule waarin iedereen zijn gading vindt. De gescheiden vader van de bruid wil zijn nieuwe levensgezellin en haar kinderen op het feest, de moeder wil daar niet van weten...

Wie beslist hier wat? “Niet noodzakelijk de partij die het meeste betaalt”, meent Peter Coene. “Het is het bruidspaar dat de knopen moet doorhakken zonder vrees voor de gevolgen achteraf. Het gaat uiteindelijk om hún dag en hún geluk, dat moet iedereen beseffen. Daarom zijn die bijeenkomsten vooraf met alle partijen zo belangrijk. Met een beetje goede wil valt over de meest netelige kwesties een compromis te vinden. Ik heb het één keer meegemaakt dat de twee families het over niets eens geraakten. We hebben uiteindelijk een minimaal compromis gevonden. De twee families kwamen wel samen in het gemeentehuis en in de kerk, maar stonden niet samen op de foto en zaten aan aparte tafels op het avondfeest.”

De ervaring heeft onze deskundige ook geleerd dat het vaak de moeder van de bruid is die moeilijk doet of zich als een controlefreak met de kleinste details gaat moeien: “Daar zit een diepere beweegreden achter. De moeder van een bruid heeft het meestal veel lastiger om haar kind los te laten dan de moeder van een bruidegom. Die schijnbare bemoeizucht is haar manier om dat loslaten in perfecte omstandigheden te laten gebeuren.”

De verstandige soberheid

Vooraf goed overleggen, afspraken op papier zetten en compromissen maken, dus. Dat wil niet zeggen dat je als ouder alles moet accepteren of je in de schulden moet steken. “Anderhalf jaar geleden kondigde mijn oudste dochter en haar vriend aan dat ze wilden trouwen”, vertelt Jacqueline (52). “Als gescheiden vrouw sta ik grotendeels voor alles alleen in, ook voor mijn jongste zoon die nog studeert. Door hard te sparen kon ik 2000 euro opzijleggen voor de bruiloft, méér niet. Maar het budget bedraagt bijna 17.000 euro, zonder de huwelijksreis. Voor mij had dat gerust minder gemogen, maar voor de lieve vrede heb ik gezwegen. Mijn dochter vindt het billijk dat ik twintig percent zou betalen, dus 3400 euro. Maar dat lukt me absoluut niet, tenzij ik een lening aanga bij de bank. Ze is nu heel boos op mij en zegt dat ik de mooiste dag van haar leven ga verpesten.”

Jacqueline staat niet alleen met haar probleem. “De jongste jaren zie ik twee trends”, zegt Peter Coene. “Aan de ene kant buitenissige en luxueuze bruiloften waarvoor de ouders een grote lening aangaan, aan de andere kant verstandige soberheid. In plaats van de schijn naar buitenuit te willen ophouden voor véél geld, gaan bruidsparen en hun ouders op zoek naar leuke en originele formules die minder kosten. Ik heb eens een bruiloft begeleid waar de ene partij zeer gefortuneerd was en de andere veel minder. In zulk een situatie probeer ik altijd te pleiten voor een sobere formule, omdat het bruidspaar op die manier veel stress bespaard blijft. In dit specifieke geval heb ik voorgesteld om het klassieke feestmaal te vervangen door een dansavond. In de zaal was er muziek en dans, maar geen eten (behalve een bruidstaart). Verder hadden we een frietkraam en een hamburgerkraam ingehuurd. De gasten die trek hadden, konden iets uit het vuistje komen eten. Zo konden we met hetzelfde budget meer gasten uitnodigen en de sfeer was veel minder stijf dan op een bruiloft waar je uren aan tafel moet zitten. Géén stress bij het bruidspaar en iedereen heeft zich prima geamuseerd, inclusief de ouders van de gefortuneerde partij!”

De tering naar de nering zetten is verstandiger dan bekommerd zijn om de schone schijn of schrik hebben voor de reacties van de omgeving (“De dochter van onze beste vrienden had 150 genodigden op het avondfeest, daar kunnen we toch niet voor onderdoen?”). Op heel wat kosten valt te besparen. Moeten er echt honderd gasten zijn? Ook voor euro 500 kun je al mooie trouwringen vinden. En zijn die wedding planner en die oldtimers echt nodig?

Achter deze verstandige soberheid schuilt ook de nuchtere overweging dat huwelijken tegenwoordig vaak niet meer voor het leven zijn. Ook daarom zijn er steeds meer ouders die vooraf grenzen stellen. ” We kunnen 5000 euro besteden, maar niet meer. De rest van het budget moeten jullie zelf vinden. Vergeet niet dat je ook nog een broer en een zus hebt. Als zij trouwen, moeten we voor hen hetzelfde kunnen doen.” Dat is een duidelijke boodschap en daar zal het bruids-paar u uiteindelijk dankbaar om zijn.

Vijf netelige problemen

Eén van de partijen kan financieel bijna niets bijdragen. Dit kan vooral gebeuren wanneer één van de ouderparen gescheiden is. Toch is het belangrijk dat deze partij ook een bijdrage levert, hoe klein ook (bijvoorbeeld de kosten van de kerk of van het bruidsboeket). Dat is goed voor het zelfbeeld van de vader of moeder in kwestie én het kan verwijten achteraf voorkomen.

De ene partij wil een kerkelijk huwelijk, de andere partij alleen een burgerlijke plechtigheid. Een compromis kan erin bestaan dat de priester zich beperkt tot een inzegening, zonder een echte mis.

De kleding van de bruidskinderen. Héél dikwijls vormt dit een bron van conflicten. Normaal is deze kost ten laste van de ouders van de bruidskinderen. Het kan echter gebeuren dat er dure eisen worden gesteld (bijvoorbeeld dat de kleding van dezelfde ontwerper zou zijn en in dezelfde stijl als de de bruidsjurk). In dat geval is het logisch dat deze kosten bij het bruiloftsbudget worden gevoegd en door alle partijen gedeeld.

De huwelijksreis. Wordt meestal buiten het budget gehouden. Het bruidspaar spaart er zelf voor of kan misschien profiteren van een sponsor in de familie.

De huwelijkslijst. Is uit de mode. Steeds meer bruidsparen laten de vrije keuze om een bedrag te storten op hun rekening... of voor een goed doel (dat laatste zie je vooral bij een tweede huwelijk). n

Ludo Hugaerts