“Mijn diabetes is een huisgenoot”

Ik was kerngezond, speelde korfbal, ging drie- tot viermaal per week 10 kilometer lopen,...”, begint Marc Jacobs zijn verhaal. “Zo’n 40 jaar geleden moest ik om de één of andere reden bloed laten trekken en werd toevallig ontdekt dat ik een te hoog bloedsuikergehalte had. Ik kreeg bloedsuikerverlagende medicatie voorgeschreven en daar bleef het toen bij. Tot ik vijftien jaar geleden opnieuw een bloedanalyse moest laten uitvoeren en bleek dat mijn suikergehalte véél te hoog was. Als gevolg daarvan werkten mijn nieren ook niet meer perfect. De dokter was formeel: Als je nog plannen hebt, voer ze dan nu uit, want morgen kan het misschien niet meer. Een keiharde waarschuwing. Maar ik had de boodschap begrepen.

Vanaf dat ogenblik ging ik echt ‘volgens het boekje’ leven. Ik moest overschakelen op een behandeling met insuline. En mijn echtgenote waakte over mijn voeding: geen cholesterol, geen suiker... Het enige waar we maar niet in slaagden, was te stoppen met roken. Samen rookten we tot vijf pakjes per dag.”

Het bleef helaas niet bij de waarschuwing van de arts alleen. “Ik kreeg last van kram- pen in de benen. Na enkele stappen moest ik stilstaan, een gevolg van het dichtslibben van de bloedvaten naar mijn benen.”

Twee over twaalf

De enige oplossing was het plaatsen van een stent (een soort buisje in de slagader om deze open te houden) in de grote arterie naar elk van beide benen.

“Rond dezelfde periode heb ik ook twee lichte beroertes gehad. Gelukkig ben ik daar goed van hersteld. Maar ik besefte wel dat het voor mij niet vijf voor twaalf, maar twee over twaalf was!

In de loop der jaren was mijn bloeddruk eveneens gestegen, ook daarvoor neem ik nu medicatie. En in maart van dit jaar moest ik een stent laten plaatsen in mijn kransslagader. In juni volgde een tweede ingreep, waarbij een speciale stent met geneesmiddelen in de eerste werd aangebracht. Die eerste stent slibde namelijk opnieuw dicht. Knap dat die dingen er nu allemaal zijn. Maar ik kan me voorstellen dat bepaalde mensen daar nog niet van kunnen genieten want de stent kostte ongeveer 100 000 oude Belgische franken en wordt nog altijd niet terugbetaald.”

Opleiding en informatie

“Diabetes is een ziekte waarbij de patiënt absoluut zelf zijn verantwoordelijkheid moet opnemen. Maar daarom is het belangrijk dat de mensen heel goed aangeleerd wordt hoe ze met deze ziekte om moeten gaan. Van bij het begin vroeg de arts me of mijn vrouw mee kon komen. Hij legde haar duidelijk uit wat er aan de hand was, wat de behandeling inhield en ook bv. dat het best zou kunnen dat ik af en toe agressief zou worden. Dit wijst namelijk op een suikertekort.

Voor de diabetesverpleegkundigen van het ziekenhuis doe ik echt mijn hoed af. Wat zij doen, is schitterend. Ze leren je spuiten, geven uitleg, steun en informatie.

Intussen heb ik door de jarenlange ervaring leren spelen met mijn behandeling. Het probleem van een klassiek insulineschema is namelijk dat het alleen perfect is bij een heel regelmatig leven. Ik hoef nu echter mijn leven niet meer aan te passen aan mijn insulineschema, ik kan mijn insulinetoedieningen aanpassen aan mijn leven. Voor ik spuit, meet ik mijn suikergehalte en plan ik zowel wat ik ga eten als wat ik ga doen. In functie daarvan bepaal ik de insuline die ik zal spuiten. Je hebt tegenwoordig heel wat soorten insuline die met een verschillende snelheid werken. Maar om te weten wat en hoeveel je op welk tijdstip nodig hebt, moet je héél goed weten waar je mee bezig bent. Toch loont het écht de moeite dat te leren. Het brengt veel meer souplesse in je leven.

Drie jaar geleden deed er zich een belangrijke verandering voor in ons leven. Toen de rookstopbehandeling Zyban gelanceerd werd, besloten we nog maar eens een poging te wagen. En met succes deze keer! In een week tijd waren zowel mijn echtgenote als ik van het roken af. Nu ervaren we welke invloed dit heeft op onze gezondheid. Intussen zijn zowat alle parameters bij de onderzoeken die ik onderga, verbeterd: mijn bloeddruk, de doorbloeding van mijn benen, mijn nierprobleem,... noem maar op. “

“Ik hoef niets te missen”

“Diabetes hoeft echt geen drama te zijn”, weet Marc Jacobs nu. “Ik ken mensen die zo bang zijn dat het lijkt of ze terminaal ziek zijn. En dat is echt niet het geval. Wij doen werkelijk alles: wij reizen, wij golfen, we gaan af en toe eens lekker eten. Ik mis écht niets! Daarmee wil ik uiteraard niet zeggen dat je er maar op los moet leven. Maar mijn suikerziekte is eigenlijk een huisgenoot geworden. Net zoals we bijvoorbeeld voor een uitstap nagaan of onze hond, Micha, meekan, kijk ik of iets mogelijk is in functie van mijn ziekte en welke voorbereidingen we moeten treffen. Je mag daar geen calvarietocht van maken. Het is een kwestie van aanpakken. Het is wel heel belangrijk dat de omgeving van alles op de hoogte is. Daarom is het ook zo essentieel een diabetesdagboek bij te houden zodat iedereen altijd op de hoogte is van je toestand op dat ogenblik.

Met de medicatie en de hulp die tegenwoordig beschikbaar is, kan je echt goed leven. Bovendien is ook de terugbetaling zo geëvolueerd dat het financiële aspect zeker geen reden meer kan zijn om je suikerziekte onvoldoende te verzorgen!” n

A Leen Baekelandt