Met een oude zeilboot in de Bretoense wateren

Bretagne, dat is een naam die klinkt als een golfslag tegen de rotsen. Een land van ruwe zeelui die toch niet te beroerd zijn om hun kennis te delen. Wij schepen in op de ‘An Durzunel’, een replica van een oude zeilklipper.

Vanaf de Mont Saint-Michel in Normandië kiezen we het ruime sop. In deze gigantische baai vermengen aarde en zee zich op het ritme van de golven, die soms de snelheid aannemen van een galopperend paard. Aan de overzijde bereiken we Cancale, bekend voor zijn platte oesters, waar we afspraak hebben voor een zee-excursie terug in de tijd.

Onderweg maken we een korte stop op de landtong van Grouin voor een Bretoens ontbijt. Het is een prima oriënteringspunt. In het westen ligt een typisch Bretoens landschap waar wind en zout de begroeiing hebben afgeremd. In het oosten, rond een meer beschermde baai, ziet de kust er groen uit en de zee kalmer. Rond de Pointe du Grouin is de stroming zeer sterk en zien we welke moeite het schepen kost om er tegen in te varen.

Hijs de zeilen

Maar het echte avontuur begint op het kleine strand van Port-Mer, waar we in een rubberbootje stappen om vervolgens aan boord van de An Durzunel te klauteren. De prachtige vissersboot uit Logguivy is een solide replica in eik en dennenhout van de bootjes die hier in de jaren 1850 uitvoeren voor de krabbenvangst. Jérôme, de trotse kapitein, hijst het grote kastanjebruine zeil langzaam richting hemel. Zachtjes glijdt de vissersboot naar zee en zet koers richting baai.

De An Durzunel komt niet vooruit met de motor. Je moet de zeekennis van Jérôme bezitten om hem te besturen en de synchronisatie van zijn bemanning voor een dag. “Klaar om te draaien”, roept Jérôme. “Klaar” antwoorden de zeemannen. We nemen het touw van het voorste zeil en trekken uit volle kracht om te draaien. Eén, twee, drie... en de zeilboot keert zich, we hebben nu de wind van voren. “Klaar om te gijpen?” “Klaar.” De boot verandert opnieuw van koers, met de wind in de rug.

Vrolijk glijden we over het water. Jérôme benut een rustig moment om ons te vertellen over zijn boot. De An Durzunel werd gebouwd in 1984. In Frankrijk was hij de eerste replica van een oude vissersboot. Intussen is de vraag naar replica’s zo groot dat we het aantal dat de Franse wateren doorklieft niet meer kunnen tellen.

Oesters en muscadet

Ieder om beurt nemen we het roer over. Het is een echt plezier om deze mooie boot te mogen besturen, van eiland naar rots en vogels. Na een uurtje zeilen varen we midden in de baai. We passeren onder meer het Ilot du Châtellier en het Ile des Rimains, eigendom van een familie industriëlen die hier regelmatig haar vakantie doorbrengt. Opnieuw volgt een magisch moment wanneer Jérôme het anker gooit op enkele kabellengtes van een grote rots die bewoond wordt door zeevogels. Aalscholvers, meeu-wen en zilverreigers cirkelen boven ons hoofd en schreeuwen tegen de rotsen.

Na de inspanning – onder een stralende zon – is het uur gekomen om de muscadet te ontkurken en de oesters te openen, een stukje baguette met boter te besmeren en het festijn te beëindigen met kouign-amann, Bretoense suiker- en botertaart. Dronken van het jodium en het ruime sop, richt de bemanning zich naar het strand. Zonder motor, zonder geluid en zonder uitlaatgassen is dit ongetwijfeld de mooiste manier om de zee te leren kennen.

Tekst en foto’s: Eric Vancleynenbreugel