Met 50 aan de slag? Klasse!

Niet iedereen droomt van het brugpensioen. Veel vijftigers willen maar één ding: een baan vinden. Alter forHum, een Belgisch netwerk van human-resourcesmensen, wil hen helpen. Onder meer met ‘speednetworking’.

Nee, niet alle personeelsmanagers zijn strenge figuren die een cv geen blik waardig gunnen als de sollicitant de vijftig gepasseerd is. Alter forHum, een vereniging van human-resourcesmanagers (RTL, Ernst & Young, Europe Assistance...), advocaten en consultants, wil het debat over het loopbaaneinde nieuw leven inblazen door originele initiatieven voor te stellen. “Iedereen heeft het tegenwoordig over langer werken, maar niemand is er klaar voor”, zegt voorzitter Laurence Vanhée. “Enerzijds staan de bedrijven niet te springen om medewerkers boven de 50 aan te trekken, anderzijds zijn de betrokken werknemers ervan overtuigd dat ze geen werk zullen vinden! Om te beginnen moet iedereen in zijn kansen geloven. Daarom hebben wij een ontmoetingsavond georganiseerd waar werkzoekende vijftigplussers gratis advies krijgen over de manier waarop zij de arbeidsmarkt moeten benaderen. Wij geven hun ook toegang tot onze contacten, want meer dan ooit zijn relaties belangrijk.”

Hoge profielen

In de stille gangen van Cofinimmo, het Brusselse bedrijf waar de eerste ontmoetingsavond plaatsvindt, wachten de kandidaten zenuwachtig bij de deur. De heren dragen pak en das, de dames elegante mantelpakjes... de kandidaten die op de oproep van Alter forHum hebben gereageerd, hebben duidelijk een hoog professioneel profiel. Gewezen kaderleden, ex-directeurs, ingenieurs, verzekeringsmakelaars... Het lijkt ongelooflijk dat de werkgevers geen belangstelling hebben voor hun expertise. Toch is dat zo, want alle kandidaten – een vijftigtal – komen hier advies zoeken om opnieuw een baan te vinden. “Je mag niet bij de pakken blijven zitten”, zegt Vincent Votron, 52 jaar en net afgevloeid bij een bank. “Ik ben hier om contacten te leggen, want precies die eerste afspraak met een personeelsmanager is moeilijk te krijgen. Ik heb trouwens raad nodig voor de presentatie van mijn cv. De laatste keer dat ik heb gesolliciteerd was in 1991!”

De verwachtingen bijstellen

Met haar koffertje onder de arm komt Inger Van Reijsen, 50 jaar, terug van haar eerste interview (elke kandidaat krijgt twee gesprekken). “Ik ben vertaalster en zoek al twee jaar werk”, legt ze uit. “De consultant met wie ik heb gepraat, zegt dat ik mis-schien een andere aanpak moet kiezen als ik werk wil vinden. Dat ik desnoods naar betrekkingen onder mijn kwalificatieniveau moet solliciteren. Een baan in het secretariaat of de human resources zou ik nog wel zien zitten. Ik heb ook de gegevens gekregen van een werkgever die misschien belang-stelling zou kunnen hebben voor mijn profiel, en de consultant zal mij advertenties bezorgen die niet in het gewone circuit terechtkomen via de pers of het internet want die zijn er blijkbaar ook.”

Wat vindt Inger van het initiatief van Alter forHum? “Het is geweldig! Het gevoel dat iemand zich met ons bezighoudt, is heel prettig. Bovendien doen deze mensen het niet voor het geld: ze spenderen hun tijd aan ons, terwijl ze het zelf wellicht druk genoeg hebben”, zegt ze verwonderd. Philippe Bisou, 55 jaar, is het met haar eens: “Ik heb 20 jaar als directeur van een bedrijf in Afrika gewerkt, zodat ik in België geen enkel netwerk heb. Geen contacten, geen zakenrelaties, niets. Maar hier heb ik interessante tips gekregen over de manier waarop je een nieuw netwerk kunt ontwikkelen. Dit soort van hulp voldoet wel degelijk aan een behoefte. Ik hoop dat het niet bij deze ene keer blijft.”

“Ik hoop dat iemand voor mij hetzelfde zal doen”

Wie zijn de enthousiaste experts die zo gul omspringen met hun tijd, hun kennis en hun netwerk van contacten? Geen utopische dromers! Herman Craeninckx, advocaat bij Stibbe: “Persoonlijk wilde ik mij een objectief beeld vormen van de toe-stand van werkzoekenden boven de vijftig jaar. Ik wilde de problemen begrijpen die zij dagelijks bij het zoeken naar een baan ontmoeten. Net als mijn collega’s besef ik dat ik mij in een bevoorrechte positie bevindt en voel ik mij verplicht om tijd uit te trekken voor mensen met problemen. De dag dat ik mij in dezelfde situatie zal bevinden, hoop ik dat iemand voor mij hetzelfde zal doen.” n

A Karima Amrous – Foto’s Eddy Vangroenderbeek